Picture Imperfect Archieven

Picture imperfect #5: Blogperfectionist?

22 april 2018goanneliesLeave a comment

Ik ga deze post beginnen met iets dat jullie al lang weten: ik ben een perfectionist. Ik wil steeds de puntjes op de i zetten. Ik zal nooit van mezelf zeggen dat ik iets heel goed heb gedaan. Hoogstens goed.

Ik ben een controlefreak. Laat mij dus aub mijn ding doen of ik kan wel eens heel bot uit de hoek komen. Ik heb onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid nodig. Voor mij geen job waarbij ik eerst langs 5 oversten moet om een andere koffiebonenleverancier te kiezen (fictief voorbeeld: ik drink geen koffie).

Maar ik ben ook een blogger. En die blogger in mij wil het goed doen. Die wil controle hebben over wat ze wanneer publiceert. Maar die blogger is alles behalve een perfectionist.

Je leest hier onsamenhangende stukken die zeker niet allemaal van een journalistiek niveau zijn. Je vindt in elk stuk wel een spelfout (en dat terwijl ik op het werk bekend sta als een taalnazi). Ik lees niet elk artikel 15 keer na. Ik doe maximum een half uur over het schrijven van een blogpost, die ik 1 of 2 keer nakijk op fouten. En dan blijven er uiteraard fouten staan. It is what it is.

Ik heb geen blogplanning. Ik post wel sowieso iets op zondag en af en toe op woensdag. Soms zit ik zondagochtend nog iets te typen. Soms staat het klaar. Soms is het hier veel van hetzelfde, soms niet. Mijn focus is al 300x veranderd. En dat zal nog 300x opnieuw gebeuren. Alle foto’s heb ik zelf genomen, maar ik gebruik heel vaak dezelfde foto’s. Onbewerkt. Niet bijgesneden. Staat de horizon scheef? Jammer dan. Mijn titels zijn niet SEO proof. Ik optimaliseer mijn posts zelfs niet voor SEO. Mijn lay-out is dezelfde als toen ik 2,5 jaar geleden live ging. Ik maak geen reclame voor de blog. Ik doe geen samenwerkingen. Ik probeer op elke reactie te antwoorden. Ik schrijf.

Op mijn blog is dat perfectionisme dus duidelijk wat meer afwezig. In mijn job moeten mijn teksten inhoudelijk sterk, geoptimaliseerd voor zoekmachines én creatief zijn. Ik moet een lijst met synoniemen gebruiken. Ik moet call-to-actions bedenken. Overtuigen. Entertainen. Informeren. En dat allemaal in enkele zinnen. Ik ben dan niet ik. Ik ben het doelpubliek. In mijn job moet het. Daar ben ik die perfectionist die tot het uiterste wil gaan voor klanten. Dat maakt mij goed in mijn job.

Hier moet het niet. En dat is zalig. Dat maakt het bloggen voor mij zo leuk.

Als blogger kan ik diezelfde brok energie namelijk niet aan de dag leggen. Dit is mijn uitlaatklep. Hier kan ik schrijven zonder regeltjes. En ik weet best dat wanneer ik op publish druk het een goede post is. Ik weet dat ik kan schrijven, maar dat kan iedereen in blogland. En velen beter dan ik. En ja, ik zie dit als mijn portfolio. Maar niet om mijn literaire schrijfstijl (die overigens onbestaande is wat mij betreft ^^) te showen, maar om mijn persoonlijkheid en wilskracht kracht bij te zetten. Ik bewijs hier dat schrijven een hobby is waar ik tijd in wil steken en dat ik er in slaag om minstens 1 keer per week iets live te zetten dat steek houdt (of meestal toch).

Hier op deze blog ben ik ik. Hier lees je wat mij bezielt. Wat mij bezighoudt. Wat ik wil delen. Ik verkoop hier niets. Ik moet hier niemand overtuigen. Ik schrijf hier dingen van me af. En de ene keer is dat voor jou boeiender dan de andere keer. Alle begrip daarvoor. De perfectionist in mij vindt wat ik hier publiceer ook zeker niet heel goed. Ik zou nog veel willen doen met deze blog. Een nieuw thema, een eigen domeinnaam, meer posts per week,.. en god weet wat nog allemaal. Maar misschien is dat ook geen must. Misschien is het genoeg dat ik schrijf.

Dit is mijn plekje. Ik heb hier alle controle. En ik zeg dat het perfecte hier niet hoeft.

Ben jij een blogperfectionist?

Picture imperfect #4: ode aan onproductiviteit

4 februari 2018goanneliesLeave a comment

Wat een mooie longread heeft Selma Franssen van Charlie Magazine geschreven over hoe onze maatschappij maakbaarheid inzake productiviteit en werkdruk oplegt. Alsof elke minuut nuttig besteed moet worden. Het is misschien typisch millennial dat ik dit zeg: maar als er nu een soort druk is die ik voel dan is het wel om mijn tijd goed te besteden. En als er nu één ding is waar ik soms mee worstel dan is het dat wel.

Want ik ben een dagdromer. Ik ben iemand die altijd minder minuten nodig heeft om iets te doen, maar er toch evenveel minuten als een ander aan besteed omdat mijn hoofd ineens ergens anders zit. Dat was zo op de middelbare school, op de unief en dat is met momenten ook zo op het werk. Een paar uur doorknallen op een project betekent ook dat ik verschillende keren ergens anders zat met mijn gedachten. That’s how I roll. Ik denk zelfs dat ik dat nodig heb om een goed resultaat te bekomen.

En de laatste tijd is doorknallen bij mij een moeilijke geworden. Ik word constant onderbroken door andere projecten. En dan hoor ik jullie al zeggen: dat is toch net wat goed voor jou werkt? Nee, werk onderbreken door meer werk zorgt ervoor dat er nog amper tijd overblijft om even weg te dromen. Om voor je uit te staren. Die tijd heb je niet en het zijn die kleine momentjes die ik zo koester. Want we kunnen wel tegen elkaar zeggen dat ’s avonds hersenloos voor tv zitten niet goed is. En vooral dat je ’s morgens op weg naar het werk nog maar best even een boek leest, de krant doorneemt of een blogje typt in plaats van uit het raam te staren. En ja, er zijn energieverspillers met sociale media en tv op kop die ons niet per se gelukkiger maken. Maar dat voor je uit staren is helemaal niet zo stom. Dat maakt je creatiever, gelukkiger en minder gestresseerd.

Fuck miracle morning, hell week en al die andere boeken die zeggen dat je per se voor 6u uit je bed moet komen om een rondje te joggen, granola met 0% vetpercentage te maken al luisterend naar een podcast over mindfulness. Om daarna minstens 8 uur hyperproductief achter je bureau te zitten. Alsof je daar dan ineens geen koffie meer voor nodig hebt. Om vervolgens thuis te komen, een heerlijk gezonde veganistische en glutenvrije maaltijd op tafel te toveren, bikram yoga te beoefenen, je bijberoep te onderhouden en de nieuwste aflevering – of een paar afleveringen- van Stranger Things gezien te hebben – want je moet toch kunnen meepraten aan het koffiemachine.

Ik weet niet wat jullie daarvan denken maar – pardon my French – een welgemeende f*** you aan de mensen die vinden dat we zo moeten leven en dat ons dat meer focus gaat opleveren.

In Flow 8 van 2017 stond een artikel over de voordelen van dagdromen. Over hoe belangrijk het is om te ontfocussen. Zo zorg je ervoor dat je brein ontspant. Door te gaan wandelen, te tekenen, te dagdromen en te prutsen. Srini Pillay drukt het als volgt uit:

Als je minder focust zie je meer.

Je staat meer open voor nieuwe ervaringen en komt op nieuwe ideeën. En die nieuwe ervaring kan best een portie bikram yoga zijn. Maar een dag heeft maar 24 uur. Laten we onproductiviteit daar dan ook een plaatsje in geven. Hyperproductief dat is een woord voor machines, niet voor mensen. Aanlummelen is een te mooi woord om naar te vergetelheid te verbannen.

Vandaag is het zondag en zak ik even onproductief achterover in de zetel. Wie doet er mee?

Picture imperfect #3: lagom

22 oktober 2017goanneliesLeave a comment

Flow nummer 5. Een artikel over ‘lagom’, een term uit Zweden. Niet mijn eerste kennismaking met het woord want de boekskes staan er vol van, maar wel de eerste keer dat ik het echt begrijp. Dat je soms moet gaan voor goed genoeg, voor dat bijna perfecte. Dat dit net betekent dat je kei hard voor jezelf kiest. Mental note voor mezelf: check!

Lagom staat voor voldoende, voor precies goed. Het gaat dus om matigen, om alle excessen van je menu te schrappen. Letterlijk in termen van voedsel, maar vooral ook figuurlijk. Overdaad schaadt en maakt zeker niet gelukkiger.

Op het eerste zicht lijkt het alsof lagom je leven vooral inperkt. Dat je gaat streven naar de middelmaat. Maar dat is het niet. Het wil je net meer doen genieten van de kleine dingen. Soms ben je iets aan het doen, bv. voor je werk, maar gaat dat ten koste van andere dingen bv. je familie, vrienden, je gezondheid. Dan is dat niet lagom. Je moet je afvragen wat iets je gaat kosten en als dat teveel is of je het dan niet beter zonder doet. Is het zo essentieel om gelukkig te zijn? Of is het nog altijd voldoende zonder?

De Zweedse koffiepauze, ‘fika’ genaamd, is daar het ideale voorbeeld van. Voor Zweden is fika bijna heilig. Dat is een moment dat ze even tot zichzelf komen en genieten van een kop koffie met gebak. Dat voegt voor hen meer waarde toe aan de dag dan even snel wat koffie achterover slaan achter hun laptop tijdens een drukke meeting.

Hoe gaat dat dan in de praktijk? Eigenlijk moet lagom een stuk van je mentaliteit worden. En moet je je bij elke beslissing afvragen of het wel lagom is om te doen. Als ik hier mijn tijd in investeer welke waarde levert mij dat dan op? Wat gaat dit mij kosten? Blijkt de kost groter dan de baat? Dan is het misschien beter om het niet te doen. Wegens niet lagom. Het is ook nog voldoende zonder.

Lagom is natuurlijk een trend die nu ook naar België is overgewaaid. Het is een beetje zoals ‘Hygge’. Je vindt er talloze boeken en cursussen over. En daar kan je snel in verdwalen. Maar het idee achter lagom implementeren in je dagelijkse leven dat kost niets. Dat is zeker het proberen waard. Picture imperfect: het perfecte is niet altijd beter. Goed genoeg is ook ok.

Kende jij lagom al? En ga jij het ook proberen toepassen?

Picture imperfect #2: Een zo-zo-zondag

3 september 2017goanneliesLeave a comment

Misschien is vandaag voor jou een zo-zo-zondag. Een wat? Wel in de augustuseditie van Flow Magazine hebben de hoofdredactrices het over dit type zondagen en dat inspireerde me tot deze post. Het past perfect (pun intended nr 1) in het Picture imperfect plaatje (pun intended nr 2), waar ik deze zomer wat meer werk van wilde maken. Wel, het heeft een beetje vertraging opgelopen (inspiratie vloeit waar het niet gaan kan, of zoiets), maar bij deze…

Een zo-zo-zondag is een zondag die zo-zo is (^^) omdat je nog net de was hebt ingestoken, de boven eindelijk nog eens gestofzuigd is en je daarom toch maar voor een opwarmmaaltijd hebt gekozen. Met de tijd die je bespaart door niet vers te hoeven koken scroll je, na een harde plof in de zetel, door je Instagramfeed. En daar vind je niets terug van die zo-zo-zondag van anderen. Je ziet alleen de happy zondagen.

Die ene vriendin is een weekendje weg geweest en lacht je toe van achter haar zonnebril, een collega is in de vroege ochtend gaan lopen en ziet er als bij wonder niet uit als een overrijpe tomaat, andere kennissen zitten ergens te brunchen bij een rijkgevulde en toevallig ook nog fotogenieke tafel vol lekkers en iemand heeft zelfs verse soep gemaakt, waarvan de heerlijke geur lijkt op te stijgen vanuit de foto. Geen enkele filter die je op je eigen zo-zo-zondag plaatst kan blijkbaar op tegen de perfecte zondagen van je Instagramvrienden. Herkenbaar? Ik dacht het wel!

Zo-zo antwoorden op de vraag ‘Hoe was je weekend’ lijkt ineens uit de boze. En je bent meteen al een pak minder gelukkig wanneer de propere was met de geur van je favoriete verzachter (ruikt er iets beter?) uit de wasmachine rolt. Jammer toch? Wat zo’n ‘stomme’ leuke foto die jij nietsvermoedend post op social media met je volgers kan doen?

Soms is een zo-zo-zondag namelijk meer dan voldoende. Na een hele week jezelf uitsloven op het werk en een zaterdagavond die fijn en gezellig was (maar laten we eerlijk zijn, je lag te laat in je bed). Dan is die zondag met onopgemaakte lakens, huiselijke beslommeringen en de zoveelste aflevering op Netflix in gezelschap van een pot Ben & Jerry’s nog zo slecht niet, toch?

Laten we die zo-zo-zondagen dus maar lekker koesteren (en die is misschien toch een Instagramfototje waard?). Ik wens jou een geweldige zondag!

Herkenbaar, die zo-zo-zondag?

P.S. Wil je je zondag toch nog net een beetje zotter invullen? Wel, veel heb je daar niet voor nodig. Ontdek mijn 18 ideeën voor een fijne zondag.

Picture imperfect #1 (+oproep)

18 juni 2017goanneliesLeave a comment

Soms heeft het leven van die momenten in petto dat je jezelf wel moet uitlachen. Bridget Jones momenten. Dingen die je niet op Instagram kan of wil zetten. Omdat ze niet perfect zijn. Zaken waar je dus niet over praat, tenzij op een lacherige toon.

En dat steekt me allemaal wat tegen eigenlijk. Ik had me hier voorgenomen om mijn sociale media, en met name Instagram, nieuw leven in te blazen. Maar het lukt me niet. Omdat ik een hekel heb aan het hele perfecte gedoe op dat medium. Mijn computer staat waarschijnlijk vol foto’s die mooi genoeg zijn en die likes zouden verzamelen. Maar toch ben ik bijna elke keer weer teleurgesteld als ik een foto plaats. Niet om het aantal likes, maar om de hypocrisie van die foto. Want bijna nooit staat er een perfect moment op de foto.

Mensen nemen een foto van hun cocktail op een terras, maar niet van hoe ze die een paar minuten later per ongeluk uitgieten over hun bloesje. Of van hun bruine benen in een hemelsblauw zwembad. Wat de volger niet weet is dat het zwembad te koud is om in te zwemmen en die persoon dus even hard ligt te zweten als jij in je iets minder perfecte tuin thuis. Of van die typische foto’s van iemand boven op een berg. Je moet er eens op letten, die persoon staat bijna altijd met zijn/haar rug naar de camera. Misschien is dat wel om te vermijden dat de volger zijn/haar betraande en stoffige gezicht te zien krijgt. Want zo’n bergtocht is zwaar, hels en vermoeiend en je vervloekt jezelf constant.

Ook ik heb heel wat foto’s met mijn rug naar de camera.

Bovenstaande voorbeelden zijn maar denkpistes, of dit echt altijd het geval is dat weet ik niet. Ik verzon er maar even iets bij. Maar het gaat om het principe. Perfecte momenten bestaan niet, ze zijn altijd imperfect op een bepaalde manier en het is net die imperfectie die een moment perfect maakt. Want als de bergtocht op zich leuk is, wat is er dan nog speciaal aan het uitzicht op de top?

En dus wil ik op mijn blog een ode brengen aan het imperfecte moment. Want dat maakt het leven de moeite waard. Laten we deze momenten dus niet wegstoppen of stilzwijgen, maar net vieren. Doe je mee?

Ik zal beginnen. Een greep uit mijn imperfecte momenten van afgelopen week.

Een hele dag op het werk rondlopen op mijn mintgroene sokken omdat mijn nieuwe mintgroene schoenen zoveel pijn deden dat er nu rode vlekken op de achterzijde zijn. Mintgroen met rood is the new black, toch? En nu natuurlijk al een week pijn hebben in zowat elk paar schoenen. En dat proberen niet te laten zien als ik aan het wandelen ben.
Een wrap zo lang hebben opgewarmd in de microgolf dat hij keihard is geworden (want ik was met mijn hoofd weer eens niet bij), dan maar gebruiken als pizza zeker? Serieus, waarom zou je nog pizzadeeg kopen. Wraps zijn gewoon multifunctioneel.
Thuiskomen van een drukke meetingdag en ontdekken dat er een gat zit in je hartjesondergoed (hier ga ik geen verdere uitleg bij geven) en dan beseffen dat je de hele dag daarin professioneel hebt zitten wezen. Hoe relatief is het leven eigenlijk?
Ook in dit blogbericht vier ik duidelijk het imperfecte leven. Dat verhaal van de limonadetap alleen al ^^.

En nu is het aan jou. Heb jij een imperfect moment dat je wil delen? Het komische verhaal achter die ene foto die zoveel likes heeft gehaald (of net niet)? Of wil je even iets kwijt over dit topic? Stuur me dan even een mailtje op goossensannelies93@gmail.com.

Ik zou hier graag een zomerreeks over maken. Het is een beetje een experiment, maar op basis van jullie input vieren we samen het imperfecte leven nog net een beetje meer.