Goh, hoe zal ik beginnen? We gaan het vandaag over feminisme hebben en het is niet altijd gemakkelijk om hier evenwichtig over te praten. Ik werk in de communicatiewereld en dan weet je dat voor de buitenwereld de woorden ‘reclame’ en ‘marketing’ een beetje vies zijn. Hetzelfde gevoel heb ik bij het woord ‘feminisme’. Ik heb dat namelijk zelf vroeger een stom en vies woord gevonden. Feministen leken me altijd zo overdreven rebellerend en tegendraads. Ik vond mezelf absoluut geen feministe.
Ik werkte liefst niet samen met vrouwen. Want het was altijd gedoe. Zonder zever: het feit dat er toen maar vier vrouwen werkten bij mijn huidige werkgever heeft meegespeeld in mijn keuze om er te tekenen. (Sidenote: Ondertussen werken er 15 vrouwen en heel soms komt die oude ergernis nog wel eens boven, maar eigenlijk kan ik er goed mee om :).)
Maar de laatste jaren, misschien zelfs maanden, merk ik dat ik er heel anders naar kijk. Ik merk aan mijn reacties op alles wat er in de wereld gebeurt dat ik eigenlijk denk als een feministe (voor zoverre denken als een feminist een ding is natuurlijk). Ik heb altijd aandacht voor de positie van de vrouw. Ik ga hieronder voornamelijk voorbeelden geven uit de (wieler)sport omdat dat een voorbeeld is waar ik én veel over weet én waarvan ik denk dat iets minder gevoelig ligt en ik er daardoor wat openlijker kan over praten.
Mijn grootste frustratie is hoe mannen nog steeds commentaar geven bij sportwedstrijden van vrouwen en de toon waarop ze dat doen. Of hoe weinig aandacht er is voor vrouwensport in vergelijking met mannensport. Laat staan dat de meeste topsportvrouwen dat combineren met een job en soms kinderen, in tegenstelling tot de mannen die er rijkelijk voor betaald worden (hangt van de sport af, in de koers en het voetbal is dat vooral) en dus enkel moeten eten, trainen en slapen. Dat resulteert ondertussen dat ik in het wegwielrennen en de mountainbike bijna alleen nog maar kijk naar de vrouwenkoers. In het veldrijden volg ik nog steeds beiden.
Maar los van sport heb ik het gevoel dat ik wel feministe moet zijn om iets te veranderen in deze wereld. Wij brengen als vrouwen heel andere waarden en normen met ons mee. We zitten ook biologisch en hormonaal anders in elkaar (Iets waar onze maatschappij zelden rekening mee houdt. Hoeveel vrouwen hoor je openlijk praten over hun menstruatie of hun struggle met de pil, terwijl dit toch een impact heeft op hoe we reageren en presteren? In de sport is het zelfs deels normaal dat je als vrouw zoveel roofbouw op je lichaam pleegt zodat je niet langer menstrueert). We kijken anders naar dingen. We komen daardoor met andere oplossingen.
Raar dat het woord anders zo vaak valt en we eigenlijk streven naar gelijkheid. Want daar draait het toch allemaal om? Gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Dat is goed als het om geld of cijfers draait. Een gelijke verloning voor dezelfde job. Niet meer als normaal. Maar als daarbuiten een vrouw diezelfde job moet combineren met een gezinsleven omdat dat dé verwachting is van de samenleving, valt die gelijkheid eigenlijk al deels weg. Als gelijkheid betekent dat wij ons aanpassen aan een systeem dat voor mannen is bedacht durf ik die gelijkheid sterk in vraag stellen. Misschien wordt het tijd dat we ook de verschillen eens gaan erkennen.
En begrijp me niet verkeerd. Deze post is niet bedoeld als een oproep of een manifest. Het is eerder een soort erkenning van het feit dat ik feminisme en alles waar het voor staat niet langer als belachelijk of verkeerd bestempel. En dat er inderdaad al veel vooruitgang is geboekt. Maar dat we niet moeten doen alsof feminisme is iets voor de vorige eeuw. We hoeven in België niet meer in hongerstaking om te mogen stemmen. Gelukkig! Maar dat wil niet zeggen dat we er al zijn. Het is best ok om daar als vrouw mee bezig te zijn en je voor in te zetten. Of om dat eens luidop uit te spreken. En dat laatste is wat ik vandaag eens wilde doen met deze blogpost.
Hoe kijk jij aan tegen feminisme en alles wat met gelijke rechten voor mannen en vrouwen te maken heeft?
