Close

Een beetje feminisme is oké

Goh, hoe zal ik beginnen? We gaan het vandaag over feminisme hebben en het is niet altijd gemakkelijk om hier evenwichtig over te praten. Ik werk in de communicatiewereld en dan weet je dat voor de buitenwereld de woorden ‘reclame’ en ‘marketing’ een beetje vies zijn. Hetzelfde gevoel heb ik bij het woord ‘feminisme’. Ik heb dat namelijk zelf vroeger een stom en vies woord gevonden. Feministen leken me altijd zo overdreven rebellerend en tegendraads. Ik vond mezelf absoluut geen feministe.

Ik werkte liefst niet samen met vrouwen. Want het was altijd gedoe. Zonder zever: het feit dat er toen maar vier vrouwen werkten bij mijn huidige werkgever heeft meegespeeld in mijn keuze om er te tekenen. (Sidenote: Ondertussen werken er 15 vrouwen en heel soms komt die oude ergernis nog wel eens boven, maar eigenlijk kan ik er goed mee om :).)

Maar de laatste jaren, misschien zelfs maanden, merk ik dat ik er heel anders naar kijk. Ik merk aan mijn reacties op alles wat er in de wereld gebeurt dat ik eigenlijk denk als een feministe (voor zoverre denken als een feminist een ding is natuurlijk). Ik heb altijd aandacht voor de positie van de vrouw. Ik ga hieronder voornamelijk voorbeelden geven uit de (wieler)sport omdat dat een voorbeeld is waar ik én veel over weet én waarvan ik denk dat iets minder gevoelig ligt en ik er daardoor wat openlijker kan over praten.

Mijn grootste frustratie is hoe mannen nog steeds commentaar geven bij sportwedstrijden van vrouwen en de toon waarop ze dat doen. Of hoe weinig aandacht er is voor vrouwensport in vergelijking met mannensport. Laat staan dat de meeste topsportvrouwen dat combineren met een job en soms kinderen, in tegenstelling tot de mannen die er rijkelijk voor betaald worden (hangt van de sport af, in de koers en het voetbal is dat vooral) en dus enkel moeten eten, trainen en slapen. Dat resulteert ondertussen dat ik in het wegwielrennen en de mountainbike bijna alleen nog maar kijk naar de vrouwenkoers. In het veldrijden volg ik nog steeds beiden.

Maar los van sport heb ik het gevoel dat ik wel feministe moet zijn om iets te veranderen in deze wereld. Wij brengen als vrouwen heel andere waarden en normen met ons mee. We zitten ook biologisch en hormonaal anders in elkaar (Iets waar onze maatschappij zelden rekening mee houdt. Hoeveel vrouwen hoor je openlijk praten over hun menstruatie of hun struggle met de pil, terwijl dit toch een impact heeft op hoe we reageren en presteren? In de sport is het zelfs deels normaal dat je als vrouw zoveel roofbouw op je lichaam pleegt zodat je niet langer menstrueert). We kijken anders naar dingen. We komen daardoor met andere oplossingen.

Raar dat het woord anders zo vaak valt en we eigenlijk streven naar gelijkheid. Want daar draait het toch allemaal om? Gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Dat is goed als het om geld of cijfers draait. Een gelijke verloning voor dezelfde job. Niet meer als normaal. Maar als daarbuiten een vrouw diezelfde job moet combineren met een gezinsleven omdat dat dé verwachting is van de samenleving, valt die gelijkheid eigenlijk al deels weg. Als gelijkheid betekent dat wij ons aanpassen aan een systeem dat voor mannen is bedacht durf ik die gelijkheid sterk in vraag stellen. Misschien wordt het tijd dat we ook de verschillen eens gaan erkennen.

En begrijp me niet verkeerd. Deze post is niet bedoeld als een oproep of een manifest. Het is eerder een soort erkenning van het feit dat ik feminisme en alles waar het voor staat niet langer als belachelijk of verkeerd bestempel. En dat er inderdaad al veel vooruitgang is geboekt. Maar dat we niet moeten doen alsof feminisme is iets voor de vorige eeuw. We hoeven in België niet meer in hongerstaking om te mogen stemmen. Gelukkig! Maar dat wil niet zeggen dat we er al zijn. Het is best ok om daar als vrouw mee bezig te zijn en je voor in te zetten. Of om dat eens luidop uit te spreken. En dat laatste is wat ik vandaag eens wilde doen met deze blogpost.

Hoe kijk jij aan tegen feminisme en alles wat met gelijke rechten voor mannen en vrouwen te maken heeft?

Over mansplaining, bouwen en feminisme

Over mansplaining, bouwen en feminisme

Het moet een jaar of twee geleden zijn dat ik aan het lief vroeg wat mansplaining exact betekende. ‘Je hebt er sowieso al mee te maken gehad’ zei hij toen, alvorens hij het concept begon uit te leggen. Bij mansplaining gaat een man er onterecht vanuit dat een vrouw ergens geen kennis van zaken over heeft en legt hij dit op een betuttelende en overdreven manier aan haar uit. Ik kon me wel voorstellen dat dat inderdaad al eens was gebeurd.

Tot je begint te bouwen. ‘Kan ik uwe man spreken?’, ‘Bespreek het met uwe vriend en laat me dan iets weten’, ‘Uw vader zal dat wel snappen’. Dagelijkse kost dit. Als vrouw alleen bouwen is dat blijkbaar niet.

En ja, ik geef het toe: ik ben technisch niet meteen onderlegt in pakweg een dak leggen, chapewerken of isolatiematerialen. Maar ik ben ook niet dom en ik wil heel graag bijleren. Dus in plaats van er dan vanuit te gaan dat ik het toch niet ga snappen of het aan mij uit te leggen alsof ik een kleuter ben, mag je ook normaal doen. Nog erger vind ik het als ze mij gewoon negeren en rechtstreeks mijn vader of het lief beginnen aanspreken. Misschien moet je de factuur dan ook naar hen sturen? Want om te betalen ben ik ineens wel goed genoeg blijkbaar :).

Enfin, ik ben eigenlijk helemaal geen zware feministe. Equal rights, glazen plafond, allemaal heel belangrijk. Maar ik wind me er ook niet in op. En ik heb allang leren accepteren dat de bouwsector nu eenmaal nog niet klaar is voor vrouwen die op zichzelf bouwen. Jammer voor hen. Vrouwelijke waarden kunnen elk bedrijf zwaar vooruithelpen. En in tijden als deze is dat dubbel zo belangrijk.

Maar toen ik afgelopen week een telefoontje deed voor het werk waarin een man me wel eens even ‘een geheimpje ging verklappen’ en allerlei zaken over offerteprocedures en het verloop van webprojecten uit de doeken ging doen, iets waar ik toch al heel wat ervaring in heb (4 jaar om exact te zijn), stond ik op ontploffen. Vooral omdat die persoon niet echt ervaring heeft in het web (hij is zaakvoerder van een bedrijf uit een andere sector) en zelf vooral de sales doet en niet echt aan de slag gaat nadat een project is gewonnen. (Veel blabla en weinig doen, het is iets waaraan ik allergisch ben.).

Ik heb dat natuurlijk niet laten merken, maar ‘een geheimpje verklappen’. Wie denkt hij dat ik ben? Zijn dochter van vier? Ik kan heel wat mannen technisch onder tafel praten op vlak van IT of marketing om maar twee dingen te noemen. Maar wat ben je daarmee? Ik geloof in samenwerken en dat begint bij wederzijds vertrouwen dat iedereen expertise meebrengt, ongeacht gender of leeftijd.

Ondertussen is dat project binnen en ben ik er actief op aan het werken. De man waarover dit gaat zit nog steeds regelmatig mee in meeting, maar het woord is aan mij. En ik geef het beste van mezelf om te laten zien dat ik weet wat ik doe.

Enfin, dit soort situaties zorgen er alleen maar voor dat ik nog meer geprikkeld zal zijn om het tegendeel te bewijzen. Zo ben ik dan ook weer wel. Ik ga die persoon er niet op aanspreken, maar hopelijk wel door mijn acties zelf tot inzicht doen komen.

Weer zo een berichtje zonder clue dit. Ik weet dat het niet snel zal veranderen. Maar onderschat nooit een vrouw. It’s an easy mistake 🙂

Heb jij al met mansplaining te maken gehad?