Close
Over generaties & stop zeggen
cof

Over generaties & stop zeggen

Het is een onderwerp dat ik wel al vaker heb aangesneden op deze blog. Het verschil tussen generaties, de vooroordelen & de polarisering der media. Generaties? Wel, de Millennials (de huidige jonge werkende bevolking) vs. baby boomers (de huidige gepensioneerden), generation X (mijn ouders – de generatie die al 20 jaar aan het werk is en waar depressies en burnouts hoogtij vieren) die er op toekijkt. En dan heb je nog Gen Z, de huidige jeugd die nog op school zit en die er nog heel ander gedrag en waarden op na houdt. De toekomst dus eigenlijk.

Om het even uit generaties te trekken, geef ik mezelf als voorbeeld. Ik ben 26, drieënhalf jaar aan het werk, hoog opgeleid, in een relatie, introvert met hoogsensitieve eigenschappen. Niet gelukkig. Niet ongelukkig.

Ik ben 26 en dit is wat ik al geleerd heb, op die toch wel jonge leeftijd:

  • Jezelf kapot werken is niet de oplossing.
  • Druk zijn is niet cool.
  • Instagram (en bij uitbreiding alle sociale media) is fake.
  • Werk moet tof zijn, maar geen enkele job is perfect. En het is maar een job.
  • Iedereen is eenzaam, verdrietig, gefrustreerd en angstig, van tijd tot tijd.
  • De wereld is niet enkel duur, maar ook cynisch en gaat stilaan kapot onder de klimaatverandering. Ik alleen kan dit niet veranderen, maar ik heb hier wel een invloed op.
  • Rust is super belangrijk.
  • Fysieke gezondheid is heel belangrijk, maar mentale gezondheid is minstens even belangrijk
  • Voortdurend geluk bestaat niet, er zijn evenveel goede als slechte dagen.

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Het ding is: ik ben 26 en ik ben super trots op het feit dat ik dit al allemaal besef. En dat mijn generatie van leeftijdsgenoten dit ook begint te beseffen. Ok ja, er zijn duizenden millennials met een burnout en depressie en andere vormen van mentale en fysieke onrust. En er zijn heel wat mensen die dit wijten aan onze verwende opvoeding. Maar verandering is nabij. Het besef is daar.

En neen, al die burnouts komen niet doordat we zijn opgevoed met het maakbaarheidsideaal. De “alles kan” filosofie, het idee dat we keuzes kunnen maken en dingen mogen eisen omdat we diploma’s hebben. Ikzelf ben een tiener geweest tijdens de bankencrisis van 2008. En ik ben gaan solliciteren in de periode dat de jobs niet aan de bomen hingen. Dat heeft er niet voor gezorgd dat ik als een verwende twintiger een job ben gaan opeisen. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik veel moeite heb moeten doen voor vast werk en dat ik mijn pollekes kus dat het mij gelukt is.

We zijn onze ouders, generation X, gewoon gevolgd. Het was ons enige voorbeeld, ons referentiepunt. Je wil werken? Dan moet je verdomme hard je best doen. Niet opgeven. Je wil een relatie? Dan moet je feestjes afschuimen! Je wil een sociaal leven? Dan moet je een toffe persoon zijn met veel hobby’s (iets waarvoor sociale media ideaal zijn om dat te etaleren). Je wil een huis, een auto of weetikveelwat? Hard werken, alleen zo krijg je opslag.

We zijn massaal gecrasht. En dat wordt ons verweten. Burnouts, depressies… Er zijn heuse wachtlijsten voor psychologische hulp. Maar wat niemand beseft: we zijn gewoon opnieuw een voorbeeld gevolgd. Het voorbeeld van generation X.

Want onze ouders zijn eigenlijk de generatie die alles wat ik hierboven vertel al 20-30 jaar aan het volhouden zijn. Dat is de generatie die al 20 jaar geleden is gecrasht. Maar hen werd geen psycholoog aangeraden. Ze kregen pillen te slikken: slaapmiddelen, kalmeermiddelen, antidepressiva… Blijven ploeteren. Ze hebben nog steeds depressies, bore-outs & burnouts. Ik kan letterlijk geen enkele vriend of vriendin opnoemen van wie ik weet dat een van beide ouders niet al gesukkeld heeft met de mentale gezondheid.

De millennials zijn de eerste generatie die stop zeggen. Die het willen veranderen. Wij willen niet op ons vijftigste, wanneer we nog altijd 20 jaar moeten werken, voor de zoveelste keer crashen. Wij crashten de allereerste keer misschien vroeg, tussen ons 25 en 35. Maar één keer is genoeg. Wij willen dat het stopt. We willen dit voorbeeld niet geven aan de volgende generaties.

En in plaats van dat de oudere generaties dit toejuichen, krijgen wij de stempel verwend van onze grootouders. En gen X zegt niets en doet lustig voort met druk wezen en hun mentale en fysieke gezondheid op het spel zetten. Ik vind het moeilijk om naar te kijken, maar het besef moet echt van hunzelf komen. Ik heb het al geprobeerd, bij mijn eigen ouders bv., maar het ‘blijven ploeteren’ krijg je er amper uit.

Maar dat zij blijven doorjagen wil niet zeggen dat ik dat ook moet doen. Ik kies voor mezelf. En dat wil inderdaad zeggen dat ik soms een dag volledig nutteloos in de zetel hang. Terwijl ik had kunnen kuisen, heel sociaal wezen of een cursus volgen. Ik zeg ‘stop’ en hoop oprecht dat al mijn leeftijdsgenoten hetzelfde signaal willen blijven uitzenden. Noem ons egoïstisch dat we voor onszelf kiezen. Ga je gang.

De druktemaatschappij moet stoppen. Het zou zo fijn zijn als Gen Z de eerste generatie is die de arbeidsmarkt op een gezonde manier kan bestormen. Dat ze ons voorbeeld volgen en het naar hun hand zetten. Naar iets dat haalbaar is.

Ik besef dat wat ik zeg voor wat polemiek kan zorgen. Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Generaties zijn iets arbitrair. Er zijn altijd enorme uitzonderingen. En dit is gewoon mijn eigen mening gekoppeld aan wat ik zie gebeuren rondom mij. Ik zie mijn vrienden allemaal kiezen voor een andere weg, eentje met meer rust. Ik zie hen tegelijk nog altijd enorm strugglen zowel financieel als met de verwachtingen van de oudere generaties. Daarnaast zie ik hun ouders gewoon een voor een uitvallen met depressies, burnouts en andere mentale ziektes. Ik zie sowieso teveel mensen rondom mij crashen.

Er is geen generatie ziek, de maatschappij is ziek. Dat heb ik al eens gezegd en dat zal ik blijven zeggen. Wij kunnen dit collectief ondergaan, of er collectief iets aan doen. En dat begint zonder vooroordelen. En het begint bij jezelf. Want er zijn altijd jongeren die aan jou een voorbeeld kunnen nemen. Geef dan aub het juiste voorbeeld <3.

Herkenbaar? Of complete nonsense?

Millennial-moeheid

Millennial-moeheid

Er is geen generatie zo besproken als de millennials, mijn generatie. Ik googlede vandaag (deze post werd een tijdje geleden geschreven) eens even op het woord millennials in de news-tab van Google. Dan zie je hoe vaak dit woord de afgelopen week is voorgekomen in nieuwsberichten online. Massa’s veel. En niet omdat er deze week een belangrijke bevinding is gedaan ofzo. Nope, gewoon omdat er elke dag wel weer iemand het de moeite waard vindt om iets over ons te schrijven.

Een kleine greep uit de berichten:

Klinkt allemaal zo vermoeiend om een millennial te zijn, neen? En het spreekt zichzelf allemaal ook tegen. Met OK boomer, lijkt het nu wel of de media generaties tegen elkaar wil opzetten.

Het is gewoon super gevaarlijk hoe de media hier bepaalde zaken wil weglachen (bv. burnout & financiële onzekerheid) en op een generatie verwende jongeren wil stoppen. We zitten hier met heel wat maatschappelijke problemen die veel verder gaan dan een generatie. Het treft een hele bevolking.

Ik ben zeker en vast milennial-moe, of toch hoe dit woord steeds gebruikt wordt om te polariseren. Kunnen we daar mee stoppen en gewoon focussen op wat echt telt? Elkaar begrijpen en respect hebben voor ieders keuzes en problemen. Danku ❤️

P.S. Ik schreef al eerder een ironisch postje rond millennials bij elkaar.

 

De ultieme gids om millennials te spotten in het wild

De ultieme gids om millennials te spotten in het wild

In de categorie Annelies vindt het soms zo zalig om eens goed ironisch af te geven op onze maatschappij, presenteer ik jullie deze exclusieve gids. Het is een sequel op die andere gids, die ongetwijfeld jouw leven heeft veranderd. Nog ingrijpender dan Marie Kondo of Gretchen Rubin.

Want ik zou ik niet zijn als ik jullie, mijn allerliefste lezers, af en toe wil helpen. Er bestaan nu eenmaal heel wat onduidelijkheden over millennials. Ik ga deze uit de wereld proberen helpen. Oké, neen, ik ga er mee lachen ;).

Opgelet deze post kan sporen van sarcasme, vooroordelen en veralgemeningen bevatten. Wie allergisch is voor bovenstaande zaken leest maar beter niet verder. Wie zijn gevoel voor humor heeft laten amputeren bij zijn geboorte stopt ook best nu met lezen. Zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb. 

  • Zoals ik al zei bestaan er veel onduidelijkheden over millennials. Om te beginnen al hoe je het schrijft. Want is het nu millenial, milennial of millennial? Gelukkig voor de millennial zelf is zijn schrijvend leven pas begonnen na de nieuwe spelling uit 1993 waarin insekt insect werd enzoverder. Ik zei ‘gelukkig’ want zoiets simpel als heten en noemen juist gebruiken blijkt al een mega opgave.
  • Maar hoe oud is de millennial dan? Algemeen wordt aangenomen dat millennials tussen de 18 en de 35 jaar oud zijn. Maar dit wordt al zeker een kleine tien jaar zo aangenomen…. Er zit dus wat speling op.
  • Millennials doen aan job hoppen. Wanneer ze eindelijk afgestudeerd zijn willen ze graag werk vinden om ervaring op te doen, maar ze vinden geen job wegens te weinig ervaring. Daarom nemen ze een job aan onder hun competenties. Want de financiële crisis heeft hen geleerd dat zekerheid belangrijk is. Die job verlaten ze na een tijdje opnieuw omdat ze er geen kansen krijgen of zich dood vervelen. En daardoor krijgen ze het verwijt dat ze niet snel tevreden zijn.
  • Sommige millennials trekken al eens een jaar rond de wereld tijdens een zogenaamd sabbatjaar. Veroorzaakt door het feit dat ze geen werk vinden. Tijdens deze reis komen ze tot zichzelf. Wat dat ook mag betekenen. Bij thuiskomst starten ze een yogaschool of schrijven ze een boek, maar enkel Eva Daeleman wordt daar rijk van.
  • Millennials zijn lui. Zo werken ze meer uren dan eender welke generatie ooit en komen ze stikdood thuis. Ze hebben dan het lef om enkele uren in de zetel aan Netflix en chill te doen, terwijl ze eigenlijk ook huizen op Immoweb hadden kunnen kijken die ze niet kunnen betalen.
  • Millennials zijn verknocht aan technologie. Gelukkig maar, anders zouden ze nog op de trein naar de klaagzang moeten luisteren van die mevrouw over haar kleinkinderen. Nu biedt het bekijken van de Instagram Stories van je neefje van 12 redding.
  • Millennials denken enkel aan zichzelf. Zo durven ze hun mening openlijk verkondigen. In plaats van te zwijgen en te slikken zoals de vorige generaties dit altijd deden.
  • Millennials zijn niet serieus. Het zijn echte partybeesten, voortdurend op reis en niet bezig met de toekomst. Of dat denk je toch als je hun Instagramfeed ziet. Zei iemand Netflix en chill?
  • Babyboomers verwijten millennials dat ze het allemaal makkelijker hebben dan zij vroeger… Want wat hebben zij te klagen? Ze willen veel te veel hé en ze willen het zonder er moeite voor te doen. Zoals bijvoorbeeld aangenomen worden op een job die ze leuk vinden of een betaalbaar huur- of koophuis. Wat arrogant van hen dat ze denken daar recht op te hebben.
  • Millennials hebben last van sociale druk, twijfels, keuzestress en meer kans om een burnout te ontwikkelen. Kan iemand hen dat kwalijk nemen?

Oeps, het werd misschien niet alleen een ironische post, maar ook een licht cynische. Misschien omdat ik deze keer zelf onder de definitie val ;).

Ben jij een echte millennial?

Trots zijn

Trots zijn

Ik ben een millennial. Van millennials wordt al eens gezegd dat ze veel willen, dat ze last hebben van keuzestress en dat ze daardoor makkelijk opbranden. Van millennials wordt tegelijk gezegd dat ze meer geven om ervaringen dan geld, dat ze vooral op zoek naar erkenning en waardering én naar een goede balans tussen werk en privé. Klopt allemaal wat mij betreft. Ik herken mij hier enorm in en vind mezelf dan ook een ware millennial.

Ik geef niet alleen om geld, ik geef om ervaringen, om iets bij te leren. En ik ben op zoek naar voldoening, vooral voor mezelf. Maar nog het meest ben ik waarschijnlijk op zoek naar erkenning. Er is alleen dat kleine probleempje: wanneer ik erkenning krijg, heb ik op een of andere manier moeite om die te aanvaarden. Ik kan moeilijk trots zijn op mezelf. Waarschijnlijk is dat die te hoge lat van mij, dat perfectionisme.

Het is namelijk zo dat ik de laatste weken heel hard heb gewerkt en dat ik daar de erkenning voor krijg die ik eigenlijk wel verdien (deze zin is echt niet gemakkelijk geweest om neer te pennen). Maar dat het toch zo ontzettend moeilijk is voor mezelf om daar gewoon blij om te zijn. Om te zeggen ‘dank je’ en daar van te genieten. Om even te glimmen van trots.

IMG_0195
Side note: deze foto staat tegenwoordig garant voor een persoonlijk postje. Ik vind dat wel fijn zo die uniformiteit in foto’s. 

Ik denk dat ik sowieso iemand ben die sneller complimenten geeft dan dat ik ze krijg. Omdat iedereen ergens wel weet “Annelies, die redt zich wel”. Ik ben het gewoon om te zwemmen in mijn eentje op zoek naar de overkant. Om daarvoor hard te werken. Om daarvoor soms zelfs alles aan de kant voor te zetten. Ik haalde de erkenning uit mezelf. Omdat ik iets wilde en als dat dan lukte, dan was ik daar tevreden over.

Klinkt allemaal heel hard, maar ik ben gewoon om ergens alleen voor te vechten, om van niemand afhankelijk te zijn. En dat is soms verdomd moeilijk. Maar het is altijd goed gekomen. En ik ervan overtuigd dat dit een eigenschap is die mezelf er in moeilijke periodes nog vaak gaat doorhelpen.

Maar nu krijg ik ineens erkenning van collega’s, van het management, van vrienden die vinden dat ik goed bezig ben. En dat is even moeilijk. Trots zijn is iets dat ik nog moet leren. Maar ik wil het proberen. Iets vaker hulp vragen zal nog moeilijk zijn. Maar gewoon een eenvoudig ‘dankjewel’ wanneer iemand een blijk van waardering geeft, dat moet lukken toch? En dat dan wat langer onthouden en daar van genieten. Laten we dat proberen. Trots zijn, stap voor stap.

Zijn twintigers eenzaam?

Zijn twintigers eenzaam?

De krant De Morgen kopte deze week dat eenzaamheid piekt bij twintigers. Een baanbrekend onderzoek uit Chicago en Keulen meent namelijk dat de late twintigerjaren een periode is waarin we ons eenzaam voelen. Baanbrekend omdat er in deze leeftijdsgroep gewoon nog nooit onderzoek naar is gedaan. Want je twenties, dat is toch de meest gelukkige periode van je leven?

Niet dus. Ook twintigers blijken eenzaam. Vooral wanneer ze in de zogenaamde transitieperiode komen: de overgang van de studentenjaren naar een onafhankelijk bestaan. Een job, een huis, een inkomen, een gezin. En een sociaal netwerk, toch?

Zelf is dit exact de periode waar ik en dus ook mijn vrienden zich in bevinden. Maar ben ik eenzaam? Of eenzamer dan tijdens mijn studies? Mijn job heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik er een extra netwerk heb bij gekregen, in de vorm van mijn collega’s. Niet alleen babbels aan het koffiemachine, maar ook avonden dat we gezellig samen iets doen. En verder: er zijn weken dat mijn agenda bomvol gepropt staat, bomvol leuke dingen voor alle duidelijkheid. Er zijn ook weken dat ik elke avond om 20u in de zetel ploef. Zo jong en zo alleen. Wil dat zeggen dat ik die weken eenzaam en dus per definitie minder gelukkig ben?

Een volle agenda maakt mensen niet per sé gelukkiger. Integendeel, het kan stresserend of zelfs versmachtend werken.En ja ik ervaar al eens eenzaamheid, waarschijnlijk meer dan ik wil toegeven. Maar niet meer dan vroeger. Mijn tienerjaren waren eenzamer dan nu. Uiteindelijk leven we voor ons zelf en steek ik soms ook bewust tijd in mezelf. Om uit te rusten, om mezelf te ontwikkelen, om me te vervelen  – want dat maakt me creatiever.

IMG_0439

Er is geen historische data om met te vergelijken. Dit onderzoek is een primeur. Maar ik ben ervan overtuigd dat twintigers nu niet eenzamer zijn dan vroeger. Ja, we communiceren anders met onze vrienden. Via sociale media. Digitale vriendschap, maar toch nog altijd met een sterke fysieke poot. Mijn vrienden weten me wonen. Ze weten dat die deur altijd opengaat, no matter what. Maar als ze niet voor mijn deur staan, dan gaat alles goed. En dan is een Whatsappje fijn. Maar geen noodzaak.

Sociale media maken ons niet eenzamer. Ze maken ons associaler, dat wel. Maar niet eenzamer. Wij mensen zullen altijd een beetje eenzaam zijn, in elke fase van ons leven. En wij zien onze vrienden evenveel dan onze ouders hoor. Vroeger werd er gebeld of een brief geschreven om elkaar tussenin te horen, nu gebruiken we Snapchat en Instagram. Tijden veranderen nu eenmaal. We zijn allemaal een beetje eenzaam, en dat hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn. Het wordt pas een probleem wanneer dit gaat wegen op je geluk. Op het plezier dat je haalt uit het leven.

Wij zijn allemaal een beetje eenzaam, in elke fase van ons leven, en dat hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn.

En ja, de twenties zijn een cruciale periode. Want hoewel we allemaal richting onafhankelijkheid gaan, richten we ons leven wel anders in. De ene focust zich op een carrière, de andere start vroeg met een gezin. En we kennen allemaal die ene die gaat reizen en onderweg ergens blijft hangen. Of nog een andere die met hangende pootjes terugkomt. En dan is het niet altijd evident om elkaar te blijven zien en horen. Maar de personen die je blijft zijn en horen zijn wel goud waard. Al het goud van de wereld wat mij betreft.

Als twintiger kom je meer dan ooit met verschillende mensen in contact. Je netwerk verbreedt, maar de diepte van die relaties verkleint. Je bouwt niet met iedereen meer een intens contact uit. Vroegere vriendschappen verwateren, en alleen zij die het waard zijn blijven hangen. Dit maakt dat ook twintigers – die door andere leeftijdsgroepen (foutief?) bestempeld worden als het meest gelukkig – al eens wat tijd alleen moeten doorbrengen. Dat is geen eenzaamheid, dat is het leven.

Wat denk jij? Zijn twintigers eenzaam? 

Keuzes met het hart

Keuzes met het hart

Keuzestress, het wordt de ziekte van onze generatie, de millennials, genoemd. Er is te veel keuze. En niet alleen in de supermarkt, of op de menukaart van een restaurant. Ik wil het hebben over diepgaandere keuzes in je professionele carrière of je privéleven. Er zijn honderden studierichtingen, miljoenen jobtitels en 7 miljard mensen op de wereld om een partner uit te kiezen. We kunnen alles doen wat we willen, mits het financieel wat meezit natuurlijk.

Studeren is niet langer een privilege. Het stond afgelopen week nog in de krant. Jongeren stellen hun studiekeuze almaar langer uit. Wij zijn de generatie die verlamd lijkt door de overvloed aan opties. Nochtans is de correlatie tussen een studierichting en een effectieve job nog nooit zo laag geweest. Een diploma begint in verschillende sectoren (waaronder de mijne!) niet veel meer uit te maken. Waarom kies je dan niet gewoon voor wat je graag doet? Voor wat je interessant lijkt? Daar wringt het schoentje, want we zitten met een economische crisis waarin een job vinden niet simpel is. Die studiekeuze lijkt ineens dan toch heel belangrijk. En dus gaan we het overdenken.

Ik zou een heel artikel kunnen schrijven met tips en tricks om keuzes te maken (en misschien doe ik dat nog wel eens). Maar nee, ik ga het hebben over hoe ik mijn keuzes altijd maak. Ik ben een vrij rationeel persoon, maar als het gaat om belangrijke zaken zoals een studierichting of een job maak ik vaak vreemde sprongen.

In derde middelbaar was ik onderweg mij in te schrijven voor Wetenschappen – Talen, ik had het wel gehad met Latijn. Een uur later kwam ik thuis met een inschrijvingsbewijs voor, jawel, Latijn – Talen. Ik heb heel lang getwijfeld om aan de universiteit iets met economie te gaan studeren, toch koos ik uiteindelijk voor Communicatiewetenschappen. En een jaar geleden zou ik dan wel iets met economie gaan doen, een master in het Management. Was het niet dat ik besloot om me, na de selectiedag overigens, toch kandidaat te stellen voor BAS. Ik wist amper wat dat jaar precies inhield, maar een week later was ik geselecteerd (hoera?!). Mijn drie stages heb ik gekozen op basis van één gesprek, het gesprek op mijn latere stageplaats. Kijken of het ergens anders beter was? Niet nodig blijkbaar. Het gras is overal even groen.

Mijn laatste ietwat vreemde beslissing dateert van dit voorjaar. Ik was aan het solliciteren als project manager in de reclame. En toen kwam de twijfel om het toch niet als copywriter te proberen. Ik heb uiteindelijk een contract getekend als online marketeer, niet in de reclame.

p1010923

Van geen enkele keuze die ik hierboven noem heb ik spijt. Al begrijp ik mezelf ook niet altijd. Het lijkt alsof ik belangrijke beslissingen, die toch wel mijn huidig leven bepaald hebben, zomaar neem. In een ogenblik. Heel impulsief. Ik kan het eigenlijk zelf niet verklaren.

De ware reden is waarschijnlijk dat ik in zo’n gevallen naar mijn hart luister. Niet bewust, maar ik doe het wel. Ik geloof gewoon dat je diep vanbinnen wel weet wat de juiste beslissing is. Maar door externe factoren, zoals je ouders en de media die je wijzen op de economische crisis, ga je met je verstand beginnen denken en een eventuele rationele beslissing uitspreken. Op het moment van de keuze zelf heb ik echter altijd naar mijn hart geluisterd.

Waarschijnlijk was economie jobzekerheidgewijs (is dat een woord?) een betere keuze, net als wetenschappen in het middelbaar misschien wel nuttiger was dan Latijn. En project manager was de veilige optie geweest (maar ja comfort zones zijn er om te breken, of niet?), waar ik ervaring kon in voorleggen. Maar telkens lag mijn hart ergens anders.

Dus misschien moet je gewoon even diep in jezelf graven. Daar heb je allang een beslissing genomen. Een beslissing die je vast ook wel met rationele argumenten kan ondersteunen. Het eerste zal alvast zijn ‘ik wil dit echt’. Een betere reden kan ik mij niet bedenken. En laat anderen vooral hun mening zeggen, uiteindelijk maak jij je keuze. Met je hart.

Luister jij vooral naar je hart of naar je verstand als je een belangrijke keuze maakt? 

#BAS1516: Goodcha

De eindsprint naar de zomer is ingezet. Dat wil zeggen dat ook #BAS1516 stilaan op zijn einde komt. Maar niet voor we nog  1 keer alles gegeven hebben tijdens ons eigen pop-up agency. Een pop-up, dat wil zeggen dat we er maar voor even zijn. Voor 1 enkele maand om precies te zijn gaan we merken een Goodcha Factor geven.

Millennials zijn egotrippers

Goodcha is gestart vanuit een probleem waarmee bijna elk merk wel wordt geconfronteerd. Millennials, de generatie geboren tussen 1980 en 2000, mijn generatie dus, zijn moeilijk te bereiken. Maar het is de generatie die de komende tijd de grootste koopkracht gaat hebben en die je dus echt wel aan je merk wil verbinden. Dat blijkt echter niet gemakkelijk.

Millennials worden egocentrisch, lui en ambitieloos genoemd. Ze geven enkel om selfies en kattenfilmpjes. Ze kopen de ene keer dit merk en de volgende keer weer een ander. Het zijn hypocriete consumenten die het woord loyaliteit niet in hun woordenboek hebben staan.

Harde woorden. Zeker over mijn generatie. Het is nu eenmaal wat er gezegd wordt over ons. Maar zoals steeds zijn het vooroordelen van de oudere generaties. Ouderen die de jeugd verwijten maken, het is niets nieuws onder de zon.

Millennials geven wel om je merk

Daarom is Goodcha er. Om te laten zien dat we meer zijn dan de selfie-generatie. Wij zijn ook de generatie die vindt dat merken moeten stoppen met alleen aan geld te denken. Stop met ons te zien als levende portefeuilles. Het is tijd dat merken hun ogen open doen voor de wereld om hen heen en hun verantwoordelijkheid nemen.

Want wij geven wel om jouw merk, maar geef jij als merk wel om ons? Goodcha, dat zijn 25 gemotiveerde millennials die een verschil willen maken. Daarvoor gaan we kijken naar het Goodcha gehalte van jouw merk. Elk merk heeft al een bepaalde Goodcha Factor. Maar is die wel hoog genoeg? Wij gaan merken terug een hartslag geven.Want wij zijn die zogenaamde hypocriete millennials. Maar: WE. DO. CARE.

4_3 (1)

Goodcha gaat de volledige maand juni op zoek naar de hartslag van merken. Volg onze selfies (wij blijven nu eenmaal millennials ^^) op Facebook en Twitter. Vragen, opmerkingen, samenwerken? Stuur me een mailtje op annelies@goodcha.be.

Welk merk kan volgens jou wel wat meer Goodcha gebruiken?