Het is een onderwerp dat ik wel al vaker heb aangesneden op deze blog. Het verschil tussen generaties, de vooroordelen & de polarisering der media. Generaties? Wel, de Millennials (de huidige jonge werkende bevolking) vs. baby boomers (de huidige gepensioneerden), generation X (mijn ouders – de generatie die al 20 jaar aan het werk is en waar depressies en burnouts hoogtij vieren) die er op toekijkt. En dan heb je nog Gen Z, de huidige jeugd die nog op school zit en die er nog heel ander gedrag en waarden op na houdt. De toekomst dus eigenlijk.
Om het even uit generaties te trekken, geef ik mezelf als voorbeeld. Ik ben 26, drieënhalf jaar aan het werk, hoog opgeleid, in een relatie, introvert met hoogsensitieve eigenschappen. Niet gelukkig. Niet ongelukkig.
Ik ben 26 en dit is wat ik al geleerd heb, op die toch wel jonge leeftijd:
- Jezelf kapot werken is niet de oplossing.
- Druk zijn is niet cool.
- Instagram (en bij uitbreiding alle sociale media) is fake.
- Werk moet tof zijn, maar geen enkele job is perfect. En het is maar een job.
- Iedereen is eenzaam, verdrietig, gefrustreerd en angstig, van tijd tot tijd.
- De wereld is niet enkel duur, maar ook cynisch en gaat stilaan kapot onder de klimaatverandering. Ik alleen kan dit niet veranderen, maar ik heb hier wel een invloed op.
- Rust is super belangrijk.
- Fysieke gezondheid is heel belangrijk, maar mentale gezondheid is minstens even belangrijk
- Voortdurend geluk bestaat niet, er zijn evenveel goede als slechte dagen.
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Het ding is: ik ben 26 en ik ben super trots op het feit dat ik dit al allemaal besef. En dat mijn generatie van leeftijdsgenoten dit ook begint te beseffen. Ok ja, er zijn duizenden millennials met een burnout en depressie en andere vormen van mentale en fysieke onrust. En er zijn heel wat mensen die dit wijten aan onze verwende opvoeding. Maar verandering is nabij. Het besef is daar.
En neen, al die burnouts komen niet doordat we zijn opgevoed met het maakbaarheidsideaal. De “alles kan” filosofie, het idee dat we keuzes kunnen maken en dingen mogen eisen omdat we diploma’s hebben. Ikzelf ben een tiener geweest tijdens de bankencrisis van 2008. En ik ben gaan solliciteren in de periode dat de jobs niet aan de bomen hingen. Dat heeft er niet voor gezorgd dat ik als een verwende twintiger een job ben gaan opeisen. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik veel moeite heb moeten doen voor vast werk en dat ik mijn pollekes kus dat het mij gelukt is.
We zijn onze ouders, generation X, gewoon gevolgd. Het was ons enige voorbeeld, ons referentiepunt. Je wil werken? Dan moet je verdomme hard je best doen. Niet opgeven. Je wil een relatie? Dan moet je feestjes afschuimen! Je wil een sociaal leven? Dan moet je een toffe persoon zijn met veel hobby’s (iets waarvoor sociale media ideaal zijn om dat te etaleren). Je wil een huis, een auto of weetikveelwat? Hard werken, alleen zo krijg je opslag.
We zijn massaal gecrasht. En dat wordt ons verweten. Burnouts, depressies… Er zijn heuse wachtlijsten voor psychologische hulp. Maar wat niemand beseft: we zijn gewoon opnieuw een voorbeeld gevolgd. Het voorbeeld van generation X.
Want onze ouders zijn eigenlijk de generatie die alles wat ik hierboven vertel al 20-30 jaar aan het volhouden zijn. Dat is de generatie die al 20 jaar geleden is gecrasht. Maar hen werd geen psycholoog aangeraden. Ze kregen pillen te slikken: slaapmiddelen, kalmeermiddelen, antidepressiva… Blijven ploeteren. Ze hebben nog steeds depressies, bore-outs & burnouts. Ik kan letterlijk geen enkele vriend of vriendin opnoemen van wie ik weet dat een van beide ouders niet al gesukkeld heeft met de mentale gezondheid.
De millennials zijn de eerste generatie die stop zeggen. Die het willen veranderen. Wij willen niet op ons vijftigste, wanneer we nog altijd 20 jaar moeten werken, voor de zoveelste keer crashen. Wij crashten de allereerste keer misschien vroeg, tussen ons 25 en 35. Maar één keer is genoeg. Wij willen dat het stopt. We willen dit voorbeeld niet geven aan de volgende generaties.
En in plaats van dat de oudere generaties dit toejuichen, krijgen wij de stempel verwend van onze grootouders. En gen X zegt niets en doet lustig voort met druk wezen en hun mentale en fysieke gezondheid op het spel zetten. Ik vind het moeilijk om naar te kijken, maar het besef moet echt van hunzelf komen. Ik heb het al geprobeerd, bij mijn eigen ouders bv., maar het ‘blijven ploeteren’ krijg je er amper uit.
Maar dat zij blijven doorjagen wil niet zeggen dat ik dat ook moet doen. Ik kies voor mezelf. En dat wil inderdaad zeggen dat ik soms een dag volledig nutteloos in de zetel hang. Terwijl ik had kunnen kuisen, heel sociaal wezen of een cursus volgen. Ik zeg ‘stop’ en hoop oprecht dat al mijn leeftijdsgenoten hetzelfde signaal willen blijven uitzenden. Noem ons egoïstisch dat we voor onszelf kiezen. Ga je gang.
De druktemaatschappij moet stoppen. Het zou zo fijn zijn als Gen Z de eerste generatie is die de arbeidsmarkt op een gezonde manier kan bestormen. Dat ze ons voorbeeld volgen en het naar hun hand zetten. Naar iets dat haalbaar is.
Ik besef dat wat ik zeg voor wat polemiek kan zorgen. Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Generaties zijn iets arbitrair. Er zijn altijd enorme uitzonderingen. En dit is gewoon mijn eigen mening gekoppeld aan wat ik zie gebeuren rondom mij. Ik zie mijn vrienden allemaal kiezen voor een andere weg, eentje met meer rust. Ik zie hen tegelijk nog altijd enorm strugglen zowel financieel als met de verwachtingen van de oudere generaties. Daarnaast zie ik hun ouders gewoon een voor een uitvallen met depressies, burnouts en andere mentale ziektes. Ik zie sowieso teveel mensen rondom mij crashen.
Er is geen generatie ziek, de maatschappij is ziek. Dat heb ik al eens gezegd en dat zal ik blijven zeggen. Wij kunnen dit collectief ondergaan, of er collectief iets aan doen. En dat begint zonder vooroordelen. En het begint bij jezelf. Want er zijn altijd jongeren die aan jou een voorbeeld kunnen nemen. Geef dan aub het juiste voorbeeld <3.
Herkenbaar? Of complete nonsense?