Het ontbreekt soms wat aan inspiratie de laatste tijd. Het is zo druk dat schrijven er vaak bij inschiet. Dus dacht ik even na over wat persoonlijke topics waar ik het over zou kunnen hebben. Twijfels, angsten en onzekerheden zijn wel eentje waarvan ik het belangrijk vind dat er over gepraat wordt. En dat is zeer iets dat verandert tijdens je leven.
Dus vandaag een aantal zaken waar ik vroeger heel onzeker over was en die ik nu heb kunnen loslaten.
Mijn kledingstijl
Eentje waar ik vroeger als tiener heel veel commentaar op heb gekregen. Ik zat dan ook op een school vol rijkeluiskindjes waarbij iemands kleding een factor was om te beslissen of je iemand mocht of niet. Merkkleding was een must. Oppervlakkig? Jep, ik krijg nog steeds de kriebels als ik aan dat soort mensen denk! Maar toch trek je je dat als tiener onbewust aan. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe die ex-klasgenoten over merkkledij denken nu ze hun eigen boontjes moeten doppen… :).
Enfin, vanaf mijn 19de begon mijn stijl te veranderen. Van T-shirts met prints en comfy jeansbroeken naar blouses, hemdjes, topjes met vestjes en hier en daar zelfs een kleedje. Ondertussen heb ik een kleerkast waarvan nog steeds heel wat stukken al een jaar of 8 meegaan. Behalve de stukken die momenteel te groot zijn omdat ik wat ben afgevallen. Ik vind dat ik niet bepaald een stijl heb, maar mijn kast is wel volwassen, compatibel en gevarieerd. Ook heel kleurrijk omdat dat wel mij is. Ik heb ook heel wat stuks die ideaal zijn om klantenmeetings te doen of opleidingen te geven.
Ik draag nog altijd geen merkkleding, koop niet bewust duurzaam (sorry vriendjes), maar mijn kleding gaat echt heel lang mee. Ik hecht me dus ook aan bepaalde stukken en vind het een drama als ik nieuwe dingen moet kopen. Ik ben best kritisch op wat ik mooi vind en wat me staat. Ook al zou je dat niet zeggen als je me ziet rondlopen :D.
Ik vind kleren gewoon niet zo belangrijk in het leven. Als tiener werd ik geconfronteerd met mensen voor wie dat wel belangrijk was. Dat clashte en dat maakte me onzeker. Ondertussen heb ik voldoende mensen rondom me van wie het me geen hol kan schelen of ze mijn kleren mooi vinden. Ik vind het zelf mooi. Weg onzekerheid dus.
Mijn werk
De laatste tijd is het imposter syndrome heel erg in de media. Mensen hebben daarbij het gevoel dat ze een bedrieger zijn op werkvlak, ondanks dat ze succes oogsten in hun job. Ze vinden zichzelf niet goed genoeg. Ik ga niet zeggen dat dit niet herkenbaar is. Ik snap die gevoelens heel erg en als perfectionist en controlefreak duiken die gedachten regelmatig op. Maar ik kan ze ondertussen plaatsen.
Iedereen expert, weet je wel. We hebben allemaal een unieke expertise, die een meerwaarde is op persoonlijk en professioneel vlak.
Hoe onervaren ik me soms ook voel met mijn -ochgottekes- drie jaren dienst, terwijl mijn klanten nog altijd allemaal ouder zijn, ik zorg voor een meerwaarde. En anders zullen ze me dat wel zeggen en dan zoeken we naar een andere oplossing.
Deze twijfel duikt dus af en toe zeker de kop nog op, maar kan ik goed opnieuw wegduwen.
Mijn blog
Ik ben gestopt met me af te vragen wie hier allemaal meeleest en wie niet. Ik ben beginnen schrijven voor mezelf. En mijn blog brengt me elke dag nog zaken op. Niets materieels en zeker geen geld, maar ik leer veel door te bloggen. En mijn hoofd word er rustig van. Ondertussen blog ik ook voor mijn vaste lezers en haal ik veel plezier uit jullie reacties. Het feit dat bepaalde mensen misschien stom vinden wat ik hier schrijf dat deert me niet.
Ik kan me inderdaad inbeelden dat sommige mensen mijn blogposts stom vinden. Maar dan moeten ze maar stoppen met lezen toch? En als hier eens een spelfout verschijnt… Tja, niemand is perfect, ook ik niet. Ook al is schrijven deel van mijn job. Copywriters kunnen ook fouten maken. En niemand betaalt me hier om stukken te schrijven dus dat is allemaal veel minder erg.
Mijn blog is gewoon deel van mij ondertussen. Wat anderen er ook van denken.
Praten over hoe ik me mentaal voel
Zie ook deze blog :). Ik besef meer dan ooit dat voortdurend geluk niet bestaat. Dat het belangrijk is om te praten over onze angsten, twijfels en mentale moeilijkheden. Ik stel me open naar anderen door daar over te praten in de hoop dat je die openheid terugkrijgt en dat er minder taboe rust op psychische problemen.
We vinden dat we allemaal moeten zeggen dat we hoofd- of buikpijn hebben. Wel, dan moeten we ook kunnen zeggen dat we even geen goeie dag hebben. Dat we ons zorgen maken. Dat we onszelf even niet zo fijn vinden. Voila.
En jij, waar was jij vroeger onzeker over en nu niet meer? Heel benieuwd naar jullie comments over dit topic :).
Ik was vroeger heel onzeker over mijn uiterlijk. Het is al heel wat verbeterd, maar nog steeds kan ik er ondersteboven van zijn als ik een onflatterende foto van mezelf zie. Maar toch, het verschil met vroeger is groot. Ik heb mezelf aanvaard zoals ik ben en dat is zoveel waard!
Dat is super veel waard! Ik denk dat elke vrouw onzeker is over haar uiterlijk, ik zeker ook regelmatig. Maar ik maak me er niet echt druk om en dat doet al veel. Mooi om te horen dat je dat geleerd hebt doorheen de jaren.
Mijn moeder appt me regelmatig over typfoutjes in mijn blog. Wat zij heel erg vindt, aangezien schrijven ook mijn werk is. Terwijl ik er net zoals jij over denk. Een blog moet (voor mij) vooral leuk blijven en iedereen maakt wel eens een foutje.
Goh idd, op het werk maak ik echt minder typefouten, en kan ik me enorm schuldig voelen als er een foutje gepubliceerd raak (ik heb een baas die zeer goed is in het spotten van spelfouten en dat is goed want dan haalt hij ze er alsnog uit, maar tis toch altijd even Balen). Voor mijn blog werk ik heel anders, ik ben niet bezig met SEO en duizend redactierondes en ik laat ook niemand nalezen) dus de kans op fouten is groter, maar er staat ook niks op het spel vind ik 😁 en soms leest diezelfde baas hiermee en haalt die er ook de fouten uit 😂
Dat is één van de weinige voordelen van ouder worden: dat we ons minder aan gaan trekken van wat anderen denken en (iets) zekerder worden over onze eigen keuzes en eigenwaarde. Al krijg ik nog regelmatig een golf van onzekerheid over me heen als ik voor mijn kledingkast / de spiegel / een groep mensen sta. :/ Het enige waar ik nu echt niet meer onzeker over ben en vroeger wel, is over mijn talenten en mijn “roeping”. Vroeger dacht ik dat ik nergens in uitblonk en dat ik raar was omdat ik niet duidelijk in beeld had wat ik later wou worden. Inmiddels blijkt daar gewoon een naam voor te zijn – multipotentialite – en mijn blog helpt me om steeds beter (en sneller) te schrijven. 🙂
Wat een fijne blogpost! Doorheen de jaren heb ik ook veel over mezelf geleerd, en daar hoort bloggen zeker ook bij :-).
Ik was vroeger enorm onzeker over mijn introversie. Een echte boekenwurm was ik, terwijl mijn klasgenoten alleen maar dachten aan vriendjes en uitgaan en feest vieren. Ik voelde me een buitenbeentje, maar nu besef ik dat ik me daar toen niet zo onzeker door had moeten voelen. Had ik dat toen maar geweten 🙂
Dankje! Ik kan me indertijd voorstellen dat dat verschil met je klasgenoten je onzeker maakte. Ik zat in een meer introverte klas die ook niet zo van uitgaan waren dus dat klikte wel. Ik had dat buitenbeentje gevoel wel meer op de unief. Ik ging meestal graag naar de lessen en het uitgaan zei me nog altijd niks. Dan word je soms wel vreemd bekeken. Maar je kan het niet forceren he.
Ik was vroeger ongelooflijk onzeker over mijn uiterlijk en kledij. Op een gegeven moment was het zelfs zo erg dat ik twee kleerkasten had: eentje met kledij om aan te doen doorheen de week in Leuven, tussen alle andere Germanisten. En eentje met kledij om weg te gaan met het lief toen, want die studeerde Rechten en daar was mijn Germanistenkledij absoluut not done (en ook bij zijn ouders kon ik die niet dragen). Intussen heb ik met vallen en opstaan geleerd om me daar niets meer van aan te trekken.
Op andere vlakken lig ik dan wel weer wakker van wat anderen van me denken en hoe ik eruit zie. Dus er is hier nog wel wat werk aan de winkel.
Hoera voor het verdwijnen van al die onzekerheden! Zeker het laatste, wat nog steeds zo’n taboe is. Ik ga inderdaad ook rapper zeggen “ik heb hoofdpijn” dan “ik heb een kakdag” want dan moet ge gaan uitleggen waarom (terwijl bij hoofdpijn niemand naar de reden vraagt want hoofdpijn is hoofdpijn). Over mijn kledij trek ik me ook veel minder aan dan vroeger (toen ik nog wel elk seizoen minstens één nieuw ding kocht om toch maar mee te zijn). Ik koop wat ik mooi vind en enkel op het moment dat ik echt iets nieuws nodig heb. Don’t care wat een ander daarvan vind, al zal ik natuurlijk wel zorgen dat ik bedek wat er bedekt moet worden 😀
Graag bedekken wat bedekt moet worden ja 😃😂
Jamaarja ge hebt zo’n mensen he die zich iets te veel niks aantrekken van wat ander van hun kleding denken! * huivert *