Het ontbreekt soms wat aan inspiratie de laatste tijd. Het is zo druk dat schrijven er vaak bij inschiet. Dus dacht ik even na over wat persoonlijke topics waar ik het over zou kunnen hebben. Twijfels, angsten en onzekerheden zijn wel eentje waarvan ik het belangrijk vind dat er over gepraat wordt. En dat is zeer iets dat verandert tijdens je leven.
Dus vandaag een aantal zaken waar ik vroeger heel onzeker over was en die ik nu heb kunnen loslaten.
Mijn kledingstijl
Eentje waar ik vroeger als tiener heel veel commentaar op heb gekregen. Ik zat dan ook op een school vol rijkeluiskindjes waarbij iemands kleding een factor was om te beslissen of je iemand mocht of niet. Merkkleding was een must. Oppervlakkig? Jep, ik krijg nog steeds de kriebels als ik aan dat soort mensen denk! Maar toch trek je je dat als tiener onbewust aan. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe die ex-klasgenoten over merkkledij denken nu ze hun eigen boontjes moeten doppen… :).
Enfin, vanaf mijn 19de begon mijn stijl te veranderen. Van T-shirts met prints en comfy jeansbroeken naar blouses, hemdjes, topjes met vestjes en hier en daar zelfs een kleedje. Ondertussen heb ik een kleerkast waarvan nog steeds heel wat stukken al een jaar of 8 meegaan. Behalve de stukken die momenteel te groot zijn omdat ik wat ben afgevallen. Ik vind dat ik niet bepaald een stijl heb, maar mijn kast is wel volwassen, compatibel en gevarieerd. Ook heel kleurrijk omdat dat wel mij is. Ik heb ook heel wat stuks die ideaal zijn om klantenmeetings te doen of opleidingen te geven.
Ik draag nog altijd geen merkkleding, koop niet bewust duurzaam (sorry vriendjes), maar mijn kleding gaat echt heel lang mee. Ik hecht me dus ook aan bepaalde stukken en vind het een drama als ik nieuwe dingen moet kopen. Ik ben best kritisch op wat ik mooi vind en wat me staat. Ook al zou je dat niet zeggen als je me ziet rondlopen :D.
Ik vind kleren gewoon niet zo belangrijk in het leven. Als tiener werd ik geconfronteerd met mensen voor wie dat wel belangrijk was. Dat clashte en dat maakte me onzeker. Ondertussen heb ik voldoende mensen rondom me van wie het me geen hol kan schelen of ze mijn kleren mooi vinden. Ik vind het zelf mooi. Weg onzekerheid dus.
Mijn werk
De laatste tijd is het imposter syndrome heel erg in de media. Mensen hebben daarbij het gevoel dat ze een bedrieger zijn op werkvlak, ondanks dat ze succes oogsten in hun job. Ze vinden zichzelf niet goed genoeg. Ik ga niet zeggen dat dit niet herkenbaar is. Ik snap die gevoelens heel erg en als perfectionist en controlefreak duiken die gedachten regelmatig op. Maar ik kan ze ondertussen plaatsen.
Iedereen expert, weet je wel. We hebben allemaal een unieke expertise, die een meerwaarde is op persoonlijk en professioneel vlak.
Hoe onervaren ik me soms ook voel met mijn -ochgottekes- drie jaren dienst, terwijl mijn klanten nog altijd allemaal ouder zijn, ik zorg voor een meerwaarde. En anders zullen ze me dat wel zeggen en dan zoeken we naar een andere oplossing.
Deze twijfel duikt dus af en toe zeker de kop nog op, maar kan ik goed opnieuw wegduwen.
Mijn blog
Ik ben gestopt met me af te vragen wie hier allemaal meeleest en wie niet. Ik ben beginnen schrijven voor mezelf. En mijn blog brengt me elke dag nog zaken op. Niets materieels en zeker geen geld, maar ik leer veel door te bloggen. En mijn hoofd word er rustig van. Ondertussen blog ik ook voor mijn vaste lezers en haal ik veel plezier uit jullie reacties. Het feit dat bepaalde mensen misschien stom vinden wat ik hier schrijf dat deert me niet.
Ik kan me inderdaad inbeelden dat sommige mensen mijn blogposts stom vinden. Maar dan moeten ze maar stoppen met lezen toch? En als hier eens een spelfout verschijnt… Tja, niemand is perfect, ook ik niet. Ook al is schrijven deel van mijn job. Copywriters kunnen ook fouten maken. En niemand betaalt me hier om stukken te schrijven dus dat is allemaal veel minder erg.
Mijn blog is gewoon deel van mij ondertussen. Wat anderen er ook van denken.
Praten over hoe ik me mentaal voel
Zie ook deze blog :). Ik besef meer dan ooit dat voortdurend geluk niet bestaat. Dat het belangrijk is om te praten over onze angsten, twijfels en mentale moeilijkheden. Ik stel me open naar anderen door daar over te praten in de hoop dat je die openheid terugkrijgt en dat er minder taboe rust op psychische problemen.
We vinden dat we allemaal moeten zeggen dat we hoofd- of buikpijn hebben. Wel, dan moeten we ook kunnen zeggen dat we even geen goeie dag hebben. Dat we ons zorgen maken. Dat we onszelf even niet zo fijn vinden. Voila.
En jij, waar was jij vroeger onzeker over en nu niet meer? Heel benieuwd naar jullie comments over dit topic :).