Parijs #1: een ode aan de Notre-Dame

Aan mijn normaal tempo zou de eerste post over mijn vijfdaagse citytrip naar Parijs vorige maand ergens deze zomer online komen. Als alles goed gaat ten minste. De Notre Dame, die we pas de vierde dag bezochten zou dan ergens binnen anderhalf tot twee jaar zijn gloriemomentje krijgen op deze blog.

Maar toen was er die brand. Nu een dikke week geleden. Twee weken nadat ik me stond de vergapen aan de prachtige glas-in-lood rosettes en de hoge gotische zuilen. En dus krijgt de Notre-Dame wat ze verdient. Een eigen ode.

Het was een prachtige zaterdag. We slenterden met ons lekker Berthillon-ijsje over het Ile-De-La-Cité. Ik was deze keer echt eens mijn oriëntatie kwijt en was ervan overtuigd dat de Notre-Dame zich aan de andere kant van het eiland bevond. Maar ineens verscheen ze daar.

We gingen dichterbij. Steeds meer toeristen. En bloesems. Er zitten mensen achter de kerk in het parkje tussen de bomen te genieten van het zonnetje met het zicht op de Seine.

Aan de zijkant nog meer bloesems. Ze geven het gebouw net dat beetje extra.

De zijkant is Leen haar favoriet. Je hebt langs buiten een prachtig zicht op de Romaanse elementen. En één van de rosettes.

Stilaan komt de voorkant met de twee iconische klokkentorens in zicht. Meer bloesems. Witte deze keer.

Aan de voorkant wemelt het van de mensen. Ik neem foto’s in de hoogte en probeer de hele gevel erop te krijgen.

“Wil je naar binnen?” vraagt Leen. Ze ziet een rij staan en twijfelt daardoor. “Ik wil graag naar binnen” zeg ik. “Het is gratis, we zijn hier nu toch en de rij gaat goed vooruit. Volgens mij is het niet zo druk. Gewoon eventjes binnen kijken?”. Leen capituleert, want zelf is ze toch ook wel nieuwsgierig naar de binnenkant.

Vijf minuten later staan we binnen. We zijn niet alleen, maar het valt mee. Een kerk als deze krijg je moeilijk representatief op de foto. Leen brandt ondertussen een kaarsje voor haar dierbaren. Ik staar naar het plafond. Zo hoog. Met enkel daarboven ramen. En toch valt hier licht binnen.

Ik heb nog niet veel verteld over de geschiedkundige en architecturale waarde van dit gebouw. De Notre-Dame is een gotische kerk. Maar het gaat om vroeggotiek. Voor gotiek was er de Romaanse bouwstijl, dit zijn vaak donkere kerken. Met gotiek probeerden men indertijd (voor de Notre-Dame hebben we dan over de 11de eeuw!) meer licht en ruimtegevoel binnen te brengen.

De Romaanse stijl is vooral behouden in de rosettes. Maar de echte waarde van deze glasramen zit hem in het glas zelf. Elke kerk is onderhevig aan restauratie en probeert zo goed mogelijk oude elementen te behouden. In het geval van glas is dit heel moeilijk. Maar “the rose windows” in de Notre-Dame bevatten nog steeds 14de eeuws glas. Niet volledig, maar stukjes. Dat vind je bijna nergens meer ter wereld. Een vroeggotische kerk uit de 11de eeuw met glas uit de 14de eeuw. Laat even bezinken hoe speciaal dit is.

De rosettes waren onmogelijk goed op foto te krijgen. Leen en ik doen samen een poging of 65. Dit is het beste wat ik uit mijn camera krijg. En het doet het raam oneer aan.

We lopen de kerk helemaal rond. Er is ondertussen een misviering bezig. Onderweg kom ik bordjes tegen die de geschiedenis van de kerk uit de doeken doen. Het is er veel te druk om iets te kunnen lezen. Er stond waarschijnlijk dat de kerk te prooi viel aan de beeldenstorm tijdens de Hugenotenvervolging in de 17de eeuw. Er zal ook te lezen geweest zijn dat de kerk geleden heeft tijdens de Franse Revolutie en zelfs geneutraliseerd werd. Misschien ook wel dat Napoleon er terug een kerk van maakte, Victor Hugo er in 1830 een boek over schreef en dat doorheen de 19de eeuw er allerlei restauraties plaatsvonden om de kerk weer zijn vroegere glorie te geven. Het is tijdens die restauraties dat de torenspits werd opgebouwd, naar model van de middeleeuwen. De torenspits die bij de brand moedeloos in elkaar zakte.

We kwamen buiten na een half uurtje. Leen zei dat ze blij was dat we binnen zijn geweest. We nemen nog een selfie met de voorkant (die zal ik jullie besparen ;)).  Wat verder aan de Seine doet een laatste foto-opportuniteit zich voor.

De Notre-Dame zal weer opstaan. Misschien in zijn herkenbare vorm, misschien lichtelijk anders. Maar de Notre-Dame zal altijd een belangrijke plek zijn voor Parijzenaars en mensen over de hele wereld die de lichtstad bezoeken. Laten we ons niet beetnemen door discussies over geloof, geld van miljonairs dat beter aan armen wordt besteed en politici die de ramp aangrijpen voor hun eigen propaganda.

De Notre-Dame bracht die rampzalige maandagavond heel wat mensen samen. Dat was in de 11de eeuw al het doel van de kerk en dat zal altijd haar doel blijven. ❤️