De winter. Eigenlijk is het elk jaar hetzelfde liedje. Het is voor mij de moeilijkste periode van het jaar. En dan heb ik het vooral over januari, februari en maart.
Mijn lijf wil niet mee. Ik ben ziek, maar niet ziek genoeg. Moe. Steeds weer moe. Ik slaap goed, maar sta moe op. Op zaterdag moet ik een hele dag bekomen van een werkweek. zondag vliegt voorbij en hup, weer een hele werkweek achter de feiten aanhollen. Geen wonder dat het dan soms ook mentaal niet mee wil zitten.
Deze winter zat het in de herfst al enorm in mijn hoofd dat ik een moeilijke periode zou krijgen. Voornamelijk omdat vorige winter echt moeilijk was, mede door het B-12 tekort en mentale onrust. Dat ik daar levend ben uitgekomen, dat snap ik nog altijd niet. Dat ik een kilo of 6,7 afviel, dat heb ik ondertussen begrepen.
Maar dus had ik schrik voor deze winter. En het ik nam me dan ook voor om goed voor mezelf te zorgen. Dat deed ik in de mate van het mogelijke door al in november wat verlof in te plannen en het drukke december te combineren met zoveel mogelijk rustdagen. Ik werd in december al eens ziek en bleef zelfs thuis van het werk. Check, check, check. Ik leefde naar de kerstvakantie toe. Eindelijk rust!
Maar de kerstvakantie bracht noch mentaal, noch lichamelijk rust. In Keulen blokkeerde mijn lichaam na één dag intensief wandelen. Ik had enorme spierpijn. Deels omdat het best koud was, deels om het op was. Maar niets wat rust niet zou kunnen oplossen.
Ik had zelfs zin om te gaan werken na de veel te drukke kerstvakantie. Na twee dagen werken kreeg de griep me te pakken. Het was 10 jaar geleden dat ik nog zo ziek was. Deze keer maakte ik misschien wel de fout te snel te gaan werken. Alhoewel ik er nog altijd van overtuigd ben dat ik lichamelijk goed genoeg was om te werken. Mijn omgeving was het daar niet mee eens en liet dat blijken, dat zorgde bij mij voor een onbehaaglijk gevoel. Ik wou niet elk uur horen dat ik er slecht uitzag, dat wist ik zo ook wel.
Januari bleek de drukste maand in een tijdje. Elk weekend sociale verplichtingen. Behalve dat ene weekend dat ik dus in mijn bed stak. Het bleek een niet zo interessante maand qua projecten op het werk. Het was daarnaast op kantoor best druk met veel lawaai en ik kon dat even niet verdragen. Ook mijn jobinhoud zorgt momenteel even voor wat muizenissen. Ik was dus niet bepaald het zonnetje op kantoor.
Dit weekend was er dan effectief eens twee dagen rust. En mijn lijf laat dat al meteen ontgelden met een algemeen ziekelijk gevoel zonder ziek te zijn. Decompressie of toch een nieuw virusje? Wie zal het zeggen?
Februari wordt opvallend rustiger. Met drie vrije weekends en een paar dagen vakantie (waar wel al wat zaken staan ingepland). Die tijd wil ik gebruiken voor mezelf en natuurlijk voor #projecthuis waar nog wel wat stappen gezet moeten worden. In maart daarentegen zijn al drie weekends volboekt, waaronder een vijfdaagse citytrip naar Parijs. Ik hou alle nieuwe afspraakjes af en neem deze keer wel een extra dag verlof na de citytrip. Het zal een drukke maand worden, maar dat ik me daar nu al van bewust ben is een zeer goed teken.
Stilaan begint het door te dringen dat ik deze winter wel zal overleven. Soms bestudeer ik angstvallig die weegschaal, maar deze keer gaan er geen kilo’s af. Het is niet hetzelfde als vorig jaar. Ik ben een jaar sterker geworden. En ik besef vooral dat ik een cruciale fout heb gemaakt.
Ik ben al van september bang voor de winter. Ik ben mezelf al vanaf toen aan het inprenten dat deze maanden donker en moeilijk zullen worden. Tuurlijk wordt dit dan nu bevestigd. Dat is het principe van een self-fulfilling prophecy.
Ik zal nooit een wintermens worden. Ik zal ook nooit begrijpen wat mensen zo leuk vinden aan de winter. Ik vind het met momenten verschrikkelijk. Maar minder leuke momenten zijn er het hele jaar door. Het is niet omdat ik denk dat die er meer zijn in de winter, dat dat ook effectief zo zal zijn deze keer.
Ik moet met mijn hoofd omhoog vooruitkijken. April en de maanden daarna zijn nog volledig door mezelf in te vullen met leuke dingen. Maar waarom wachten op leuke dingen? In februari heb ik een paar dagen vakantie. In maart ga ik naar Parijs. Dat is geweldig!
Deze winter is niet meer helemaal te redden. Ik heb me soms door melancholie en negativiteit laten meeslepen. Maar volgend jaar wil ik dat anders aanpakken. Je bent wat je denkt. En ik denk soms wat teveel. Laten we afspreken dat jullie me volgend jaar in september tegenhouden om al over de winter te beginnen, oké?
Hier wel een winterkind, hoewel ik dit jaar ook last heb van ‘winter blues’. De voorbije jaren voelde ik me vrij fit tijdens de donkere maanden, maar dit jaar zou ik het liefst in een coconnetje kruipen. Mijn lijf (en hoofd) willen niet mee, maar ik voel me niet ‘ziek’ genoeg om thuis te blijven, maar ook niet fit genoeg om te functioneren, ook al slaap ik (denk ik) wel voldoende. De voorbije maanden is alles wat samen gekomen, wat voor fysieke en mentale onrust zorgt, maar ik kijk dit jaar wel enorm uit naar de lente en zomer 🙂
Awel ik heb dus net hetzelfde, maar dan ieder geval. Je moet me maar eens leren om een winterkind te worden (mijn verjaardag is in augustus, misschien is ook dat een verklaring 😊)
Ik ben in januari geboren, dus wellicht is dat inderdaad de verklaring 🙂
Als je zowel mentaal als fysiek moe bent dan is het moeilijk om nog positief te denken, dat herken ik heel erg. Ik heb niks tegen de winter op zich, maar december was veel te druk en ik begin pas nu met hulp van supplementen mijn moeheid een beetje te verslaan.
Hopelijk voel je snel de lente in je hoofd.
Welke supplementen neem je dan precies? Ik neem voorlopig enkel B-12, maar twijfel of er nog andere dingen zijn die kunnen helpen.
Ik neem vitamine D en magnesium, op advies van de dokter nadat ik mijn bloed had laten onderzoeken. Blijkbaar was er een serieus tekort te zien. Ik moest ook wat op mijn voeding letten en over een aantal weken terug laten testen.
Bij mij is het dubbel. Ik vind de winter zalig, ik hou van de sneeuw en vrieskou. Ik hou van de avonden onder een dekentje met kaarsjes aan en naar een serie kijken. Maar ik kan me ook soms zo somber voelen dat ik nergens zin in heb.
Ik herken het absoluut, zeker eens februari arriveert. Dan is het precies alsof mijn lichaam het gehad heeft en dan ben ik ook moe, ziek maar niet ziek genoeg om thuis te blijven en dus blijf ik op de sukkel. Ik probeer ze goed mogelijk voor mezelf te zorgen, maar ik vrees dat er niet zoveel aan te doen valt. Courage en hopen op de lente dan maar 😉
Inderdaad, we moeten er het beste van maken en dan is het hopelijk snel lente!
Ik ben van mening: doemdenk zoveel je wil, dan kan het alleen maar meevallen 🙂 Ik heb ook een hekel aan de somberheid van de winter maar kom, over februari hebben we niet te klagen gehad. Ik ben een herfstkind, maar ben pro het afwisselen van de seizoenen, winter is er voor rust, de dieren gaan in winterslaap waarom wij dan niet 🙂 🙂