Ik ben een millennial. Van millennials wordt al eens gezegd dat ze veel willen, dat ze last hebben van keuzestress en dat ze daardoor makkelijk opbranden. Van millennials wordt tegelijk gezegd dat ze meer geven om ervaringen dan geld, dat ze vooral op zoek naar erkenning en waardering én naar een goede balans tussen werk en privé. Klopt allemaal wat mij betreft. Ik herken mij hier enorm in en vind mezelf dan ook een ware millennial.
Ik geef niet alleen om geld, ik geef om ervaringen, om iets bij te leren. En ik ben op zoek naar voldoening, vooral voor mezelf. Maar nog het meest ben ik waarschijnlijk op zoek naar erkenning. Er is alleen dat kleine probleempje: wanneer ik erkenning krijg, heb ik op een of andere manier moeite om die te aanvaarden. Ik kan moeilijk trots zijn op mezelf. Waarschijnlijk is dat die te hoge lat van mij, dat perfectionisme.
Het is namelijk zo dat ik de laatste weken heel hard heb gewerkt en dat ik daar de erkenning voor krijg die ik eigenlijk wel verdien (deze zin is echt niet gemakkelijk geweest om neer te pennen). Maar dat het toch zo ontzettend moeilijk is voor mezelf om daar gewoon blij om te zijn. Om te zeggen ‘dank je’ en daar van te genieten. Om even te glimmen van trots.
Ik denk dat ik sowieso iemand ben die sneller complimenten geeft dan dat ik ze krijg. Omdat iedereen ergens wel weet “Annelies, die redt zich wel”. Ik ben het gewoon om te zwemmen in mijn eentje op zoek naar de overkant. Om daarvoor hard te werken. Om daarvoor soms zelfs alles aan de kant voor te zetten. Ik haalde de erkenning uit mezelf. Omdat ik iets wilde en als dat dan lukte, dan was ik daar tevreden over.
Klinkt allemaal heel hard, maar ik ben gewoon om ergens alleen voor te vechten, om van niemand afhankelijk te zijn. En dat is soms verdomd moeilijk. Maar het is altijd goed gekomen. En ik ervan overtuigd dat dit een eigenschap is die mezelf er in moeilijke periodes nog vaak gaat doorhelpen.
Maar nu krijg ik ineens erkenning van collega’s, van het management, van vrienden die vinden dat ik goed bezig ben. En dat is even moeilijk. Trots zijn is iets dat ik nog moet leren. Maar ik wil het proberen. Iets vaker hulp vragen zal nog moeilijk zijn. Maar gewoon een eenvoudig ‘dankjewel’ wanneer iemand een blijk van waardering geeft, dat moet lukken toch? En dat dan wat langer onthouden en daar van genieten. Laten we dat proberen. Trots zijn, stap voor stap.
Dat perfectionistische kantje kan daar zeker met te maken hebben. Ik heb dat zelf ook dat kantje en alhoewel ik stiekem soms kan hunkeren naar erkenning weet ik op het moment dat ik ze krijg er geen raad mee. Maar je hebt groot gelijk dat je wil proberen om trots te leren zijn 🙂
Ja raar he, terwijl ik mezelf wel een soort erkenning kan geven, maar wanneer anderen dit dan doen is het moeilijk om mee om te gaan. Ik ga het in ieder geval proberen!
Mooi dat je de erkenning van anderen wilt erkennen 🙂 Ik herken je struggles helemaal. Mijn manier van hier mee om te gaan is om ‘dank je’ te zeggen en het daar bij te laten. Niet minimaliseren (‘och, ’t is maar een oude trui hoor’) en niet direct een compliment terug geven (‘dank je, maar jij ziet er ook goed uit hoor vandaag’). Ik probeer om het compliment gewoon te laten binnenkomen, maar da’s niet altijd makkelijk. Veel succes ermee!
Een goede tip bedankt! Zo ga ik het inderdaad proberen vanaf nu!
Het is niet altijd makkelijk om complimentjes te ontvangen. Misschien moet je ze opschrijven dat helpt voor het zelfvertrouwen.
Dat zou idd kunnen helpen, bedankt voor de tip!