Eigenlijk wilde ik deze post ‘oranje’ noemen. Omdat onze noorderburen zo snoeihard uithaalden gisteren. Omdat ook ik dacht dat het jongetje van 21 met al zijn klasse zijn wereldtitel zou verlengen. Maar oranje is geen goede titel voor het verhaal wat ik wil vertellen.
Ik noem deze post Zolder. Zolder, wat ken ik je goed. Jij, die elke tweede kerstdag tot een feest weet te maken. Ik ken elke meter, weet elke bocht liggen. En toch stond ik daar niet in die gevaarlijke afdaling. Maar ik was er wel. In gedachten. In gedachten deden mijn enkels alweer pijn van urenlang in een scheve houding te staan en hadden mijn voeten het ijskoud.
Zolder, wat heb je me teleurgesteld. Je hebt me zelfs een beetje pijn gedaan. Ik was gisteren mijn kluts helemaal kwijt. Niet dit. Niet in mijn Zolder. Maar vandaag heb je me verrast. Je hebt me opgebeurd, op het puntje van mijn stoel gezet. Je hebt me opnieuw verliefd doen worden. Zolder, wat ben je mooi.
Toen Wout Van Aert om iets na 16u als eerste over de finish reed, besefte ik dat het niet Zolder was die me heeft teleurgesteld. Het zijn mensen die dat hebben gedaan. Mensen zoals jij en ik die ook fouten maken. Dat is menselijk en dat verdient begrip.
Hoe kan je het in godsnaam een Thalita De Jong kwalijk nemen dat ze heeft gewonnen? Een meisje dat zo getalenteerd, zo ontwapenend is? Een meisje dat met haar klasse doet denken aan Vos. Marianne Vos die op haar beurt zo ontwapenend zat te supporteren voor haar ploeggenote, terwijl ze zelf baalde dat ze er niet bij was. Natuurlijk is ‘ons’ meisje daar niet blij mee en huilde ze bittere tranen. Maar deze teleurstelling moet snel weggespoeld worden, er zijn ergere dingen.
Een meisje van 19 dat heel de sport bezoedeld heeft bijvoorbeeld. Ik wil hier geen uitspraken over doen. Bewust of niet, waarheid of leugen. Het feit is dat het een domper zet op alle vreugde. Mechanische fraude heet dit dan. Een primeur voor jou, mijn beste Zolder. Een bondscoach in tranen en de geruchtenmolen met dat irritante wijzende vingertje naar nog meer renners. Het is nog te vroeg voor mopjes, maar van mij mogen ze er snel zijn. Deze kleine sport heeft relativering nodig en humor is de beste troost.
En dan waren er nog de supporters. Met tientallen waren ze afgezakt naar het circuit van Terlaemen. En ze riepen tot ze geen stem meer hadden. Jammer genoeg riepen ze soms de foute dingen en gooiden ze met de foute dingen. Zolder heeft bij mij altijd de reputatie gehad van één van de crossen met het meest faire publiek. Jammer dat dit dan anders blijkt op het moment dat heel de wereld meekijkt. Gelukkig zijn Mathieu en Lars volwassen en nuchter genoeg om hier mee om te gaan.
Velen zullen deze wereldkampioenschappen slapstick noemen. Een brommertje, een te vroeg juichende Tsjech, een akkefietje met een schoen,… Laten we het woord slapstick vergeten jongens. Laten we deze wereldkampioenschappen plaatsen in het genre drama. Een goed drama doet je schrikken en maakt je daarna aan het huilen. Maar een goed drama brengt aan het einde ook verlossing en laat je toch nog genieten. Die verlossing kwam vandaag, met twee geweldig spannende wedstrijden en mooie winnaars.
Proficiat Jens Dekker, Evie Richards, Thalita De Jong, Eli Iserbyt en Wout Van Aert met jullie wereldtitels!
Zolder, wat ben je mooi. Tot op 26 december 2016!
P.S. Het WK van 2002 is 14 jaar geleden. Zullen we anders binnen 14 jaar een nieuwe afspraak maken? In 2030? En moeten de kampioenen die dan zullen heersen nog geboren worden?