Close
De kuil

De kuil

Het is weer zover. De eerste bladeren verkleuren en laten daarna kale boomtoppen achter. Het wordt kouder en natter. We halen die kleurrijke sjaal en muts weer boven. En we zitten sneller bij de dokter met een stevige verkoudheid dan we gehoopt hadden.

Ik heb best wel al heimwee naar de zomer, maar toch trek ik vandaag met veel plezier die muts over mijn hoofd en zet ik die verkoudheid even opzij. Want vandaag trek ik naar ‘de kuil’. In minder dan 5 jaar tijd een echt begrip geworden in het veldrijden.

De cross in Zonhoven wil maar één ding zeggen: zand. Massa’s zand. Van dat zand dat hoe droger, hoe moeilijker ligt om door te rijden (en laat het nu net niet veel geregend hebben ^^). En dan heb je de kuil. Geliefd door het publiek, gevreesd door de renners. Metershoog en vooral heel stijl. Je moet hier als crosser maar liefst twee keer per ronde induiken en weer uit klauteren.

p1020485

Daar bovenaan in dat mulle zand heb je als veldrijder maar één keuze: niet denken, maar durven! Naar beneden, zonder omkijken, op gevaar van eigen leven en onder het kabaal van al die supporters. Oorverdovend naar het schijnt. Alsof je een Olympische arena betreedt.

En ja, het lukt menig renner niet om heelhuids beneden te raken. ‘Ooooh’ klinkt het dan als een Mexican wave door het publiek. En ben je wel goed beneden geraakt, dan moet het zwaarste nog komen. Naar boven. Voetje per voetje. Pijnlijk voor de enkels. Dat beseffen ook de supporters wanneer ze een cross en enkele pinten later de warmte van de feesttent willen opzoeken.

Na een uur heb je hier sowieso een verdiende winnaar. De sterkste. En de rest? Die baalt dat ze weer een jaar zullen moeten wachten om deze oh zo mooie cross op hun palmares te schrijven. Want als je in Zonhoven hebt gewonnen, ben je een topper. Het geeft je talent dat klein beetje meer glans.

Ze zeggen altijd dat het veldritseizoen pas begint op 1 november. Op de Koppenberg in Oudenaarde. Laat ons zeggen dat dit niet meer klopt. Nee, de echte cross start wanneer in de eerste ronde daar in die kuil in Zonhoven duizenden supporters hun keel openzetten. Een klassieker in wording. Of is het dat al?

p1020406

Olympisch vuur

Olympisch vuur

Hier stond eerst een post waarin ik mijn beklag deed over hoe weinig animo er leek te zijn voor de Olympische Spelen in Rio. Hieronder lees je een fragment uit die post. Maar op anderhalve dag kan er veel veranderen…

Misschien komt het, na het EK voetbal en de Tour De France, doordat we sportmoe zijn. Het EK heeft een serieuze kater achtergelaten bij veel sportminnende Belgen. Met alle respect voor dat Europees Kampioenschap, maar de Olympische Spelen zijn nog wel een paar categorieën hoger te plaatsen. Dit is het grootste sportevenement in de wereld. Hier is deelnemen belangrijker dan winnen. En we doen mee. En we kunnen winnen. In meerdere disciplines. Kijk naar hoe de Belgen de Tour mee gekleurd hebben. België is een land vol sporttalent (ja ook onze voetballers!), laten we daar aandacht aan besteden.

Misschien komt het doordat de media alleen maar negatief lijkt te berichten over de Spelen. Doemscenario’s over het Zika-virus bijvoorbeeld. Of angst voor een terroristische aanslag. En dan steeds weer die kwestie van doppinggebruik.  Het feit dat Russische sporters eerst wel, dan niet, dan weer wel, weer niet en nu toch wel, maar niet helemaal, mogen deelnemen helpt Rio niet echt vooruit.

We doen mee en we kunnen winnen. Al moesten we eerst een teleurstelling wegwerken. Judoka Van Snick kwam in de 2de ronde niet voorbij de titelverdedigster Menezes. Een eerste medailledroom aan stukken.

Des te mooier was het moment dat Greg Van Avermaet als winnaar over de finish reed in Copacabana. GOUD. Goud, aan de rand van de Braziliaanse zon. Is er iemand in heel het universum die dit onze Greg niet gunt? Is er iemand die nu nog twijfelt aan het feit dat België het beste koersland ter wereld is?

Wat de Spelen verder ook nog mogen brengen, we hebben een eerste medaille. Een gouden medaille. En Rio is duidelijk nog niet voorbij. Vanmorgen stond ik op met het bericht dat Kirsten Flipkens Venus Williams heeft verslagen in de 1ste ronde van het tennis. Evi Van Acker is zich intussen in alle rust aan het voorbereiden op haar zeilrace. We mogen dan geen Europees Kampioen voetbal geworden zijn, op Olympisch niveau hebben we na één dag al indruk gemaakt.

P1050541.JPG

Om nog even terug te komen op het afwezige enthousiasme voor Rio. Of je nu wel niet moet hebben van de Olympische Spelen, de waarheid is dat we nu meer dan ooit nood hebben aan dit toernooi. Al in 776 V.C. hadden de Grieken door dat sport zorgt voor verbinding. En laat verbinding nu net datgene zijn wat er in deze wereld nog te veel ontbreekt. Het maakt niet uit wat je afkomst, geslacht of sociale klasse is, er is iets wat alle deelnemers gemeenschappelijk hebben: passie voor hun sport. En passie is een toverwoord!

Als ik ooit een tattoo laat zetten zullen het de Olympische ringen zijn. De cirkels zijn natuurlijk niet toevallig gekozen. Verbinding. Laat verbinding en passie de twee woorden zijn die voor eeuwig aan Rio 2016 doen denken.

Merci Sven

Merci Sven

Pontchateau 2004. Het is de eerste cross waar ik nog levendig herinneringen aan heb. Niet aan heel de cross trouwens, want na één ronde was de kans op een wereldtitel al voorbij voor Sven Nys. En zat mijn aandacht als 11-jarige waarschijnlijk alweer terug bij de nieuwste CD van K3.  Toen om iets na 16u Bart Wellens in een duizelingwekkende sprint Mario De Clercq versloeg zat Sven Nys al teleurgesteld in de camper…

En toen moest de grootste teleurstelling uit zijn carrière nog komen. De wereldbeker in Pijnacker enkele weken later zou van hem de renner maken die we allemaal kennen. De Kannibaal die niets of niemand ontziet. De Kannibaal die dit weekend officieel een punt zet achter zijn meer dan 20-jarige carrière. Met een tweevoudig feestje in het Sportpaleis. Grote kampioenen, grote gebaren en een nog groter applaus.

En een feestje dat was het! Als een ware gladiator opende Sven Nys met een ererondje doorheen het Sportpaleis. Meer dan 16.000 mensen legde de handen op elkaar. Nog één keer ‘strijden’ met 10 veldrittoppers, filmpjes van vrienden, familie en ex-collega’s, een eigen lied en één geweldige speech.

Die speech kwam er op vraag van hemzelf. En hoe hard dit feestje ook een eerbetoon was aan de renner en mens Nys… Hij maakte er onmiddellijk een eerbetoon van voor de cross en voor al die mensen die zich inzetten voor deze sport. Sven Nys is een ambassadeur pur sang en hij zal dat blijven. Wanneer Mario De Clerq tijdens de show wordt uitgejoeld, pakt Nys het publiek gewoon netjes terug. “Ik wil ook  Mario bedanken want zonder Mario De Clerq zou de cross niet zijn wat ze nu is”. Boeroepers hebben altijd ongelijk, maar wanneer de keizer van de cross ze op hun plaats zet, hebben ze zin om in een hoekje van schaamte te kruipen. Sven Nys is een icoon, maar nog meer een ambassadeur. Deze kleine sport heeft immers meer nood aan ambassadeurs dan aan iconen.

De naam van je eigen dorpje verschillende keren horen galmen door de boxen van Vlaanderen’s grootste concertzaal. Het is een unicum. “De kannibaal van Baal, de supportersploeg uit Baal, de Balenberg”. Het was even niet enkel mijn achtertuin, maar een stukje crossgeschiedenis.

Merci Sven. Tot binnenkort, ergens op de top van de Balenberg. In onze achtertuin.

Fotoreeks: Superprestige Middelkerke
Cross en de zee, ideale combinatie.

Fotoreeks: Superprestige Middelkerke

Afgelopen weekend trotseerde ik de koude en de regen om nog één keer te gaan supporteren voor de Kannibaal (en zijn collega’s). Altijd een vreemd gevoel om vlakbij de zee een cross te gaan kijken. Ondanks de bevroren ledematen was het toch weer de moeite! Hieronder enkele regenachtige kiekjes.

Zolder
Zolder bij valavond.

Zolder

Eigenlijk wilde ik deze post ‘oranje’ noemen. Omdat onze noorderburen zo snoeihard uithaalden gisteren. Omdat ook ik dacht dat het jongetje van 21 met al zijn klasse zijn wereldtitel zou verlengen. Maar oranje is geen goede titel voor het verhaal wat ik wil vertellen.

Ik noem deze post Zolder. Zolder, wat ken ik je goed. Jij, die elke tweede kerstdag tot een feest weet te maken. Ik ken elke meter, weet elke bocht liggen. En toch stond ik daar niet in die gevaarlijke afdaling. Maar ik was er wel. In gedachten. In gedachten deden mijn enkels alweer pijn van urenlang in een scheve houding te staan en hadden mijn voeten het ijskoud.

Zolder, wat heb je me teleurgesteld. Je hebt me zelfs een beetje pijn gedaan. Ik was gisteren mijn kluts helemaal kwijt. Niet dit. Niet in mijn Zolder. Maar vandaag heb je me verrast. Je hebt me opgebeurd, op het puntje van mijn stoel gezet. Je hebt me opnieuw verliefd doen worden. Zolder, wat ben je mooi.

Toen Wout Van Aert om iets na 16u als eerste over de finish reed, besefte ik dat het niet Zolder was die me heeft teleurgesteld. Het zijn mensen die dat hebben gedaan. Mensen zoals jij en ik die ook fouten maken. Dat is menselijk en dat verdient begrip.

Hoe kan je het in godsnaam een Thalita De Jong kwalijk nemen dat ze heeft gewonnen? Een meisje dat zo getalenteerd, zo ontwapenend is? Een meisje dat met haar klasse doet denken aan Vos. Marianne Vos die op haar beurt zo ontwapenend zat te supporteren voor haar ploeggenote, terwijl ze zelf baalde dat ze er niet bij was. Natuurlijk is ‘ons’ meisje daar niet blij mee en huilde ze bittere tranen. Maar deze teleurstelling moet snel weggespoeld worden, er zijn ergere dingen.

Een meisje van 19 dat heel de sport bezoedeld heeft bijvoorbeeld. Ik wil hier geen uitspraken over doen. Bewust of niet, waarheid of leugen. Het feit is dat het een domper zet op alle vreugde. Mechanische fraude heet dit dan. Een primeur voor jou, mijn beste Zolder. Een bondscoach in tranen en de geruchtenmolen met dat irritante wijzende vingertje naar nog meer renners. Het is nog te vroeg voor mopjes, maar van mij mogen ze er snel zijn. Deze kleine sport heeft relativering nodig en humor is de beste troost.

En dan waren er nog de supporters. Met tientallen waren ze afgezakt naar het circuit van Terlaemen. En ze riepen tot ze geen stem meer hadden. Jammer genoeg riepen ze soms de foute dingen en gooiden ze met de foute dingen. Zolder heeft bij mij altijd de reputatie gehad van één van de crossen met het meest faire publiek. Jammer dat dit dan anders blijkt op het moment dat heel de wereld meekijkt. Gelukkig zijn Mathieu en Lars volwassen en nuchter genoeg om hier mee om te gaan.

Velen zullen deze wereldkampioenschappen slapstick noemen. Een brommertje, een te vroeg juichende Tsjech, een akkefietje met een schoen,… Laten we het woord slapstick vergeten jongens. Laten we deze wereldkampioenschappen plaatsen in het genre drama. Een goed drama doet je schrikken en maakt je daarna aan het huilen. Maar een goed drama brengt aan het einde ook verlossing en laat je toch nog genieten. Die verlossing kwam vandaag, met twee geweldig spannende wedstrijden en mooie winnaars.

Proficiat Jens Dekker, Evie Richards, Thalita De Jong, Eli Iserbyt en Wout Van Aert met jullie wereldtitels!

Zolder, wat ben je mooi. Tot op 26 december 2016!

P.S. Het WK van 2002 is 14 jaar geleden. Zullen we anders binnen 14 jaar een nieuwe afspraak maken? In 2030? En moeten de kampioenen die dan zullen heersen nog geboren worden? 

Fotoreeks: Grote prijs Sven Nys
Een nog leeg en mistig parcours om 10u ’s morgens.

Fotoreeks: Grote prijs Sven Nys

Op één kilometer van mijn deur ligt de Balenberg. Het is er meestal rustig, behalve op 1 januari. Dan zakt er heel wat volk naar de Balenberg voor de Grote Prijs Sven Nys. Dit jaar zelfs immens veel volk, meer dan 12.000 feestvierders! De laatste GP Sven Nys mét Sven Nys was een vrij warme editie met toch veel modder. Het winterzonnetje zorgde ervoor dat ik enkele sfeerrijke plaatjes kon schieten.

De laatste keer
Een nog leeg en mistig parcours om 10u ’s morgens.

De laatste keer

Beste Sven,

Het was de laatste keer. De laatste keer die boomstammen, die ellendig lange trap, die beklimming van de Balenberg, jouw Balenberg, en dan die ene gevaarlijke afdaling waar je ook nog eens je broek scheurde. Het was de laatste keer dat je aan de start stond van jouw Grote Prijs. De laatste keer dat we geen commentaar nodig hadden om te weten waar de renners zich bevonden. Het geroep was overdonderend genoeg, overal waar jij passeerde. Meer dan 12.000 mensen waren naar de Balenberg gekomen, vooral voor jou, het was waanzinnig.

Voor velen is 1 januari een dag van ontkateren, van opnieuw veel eten en van familie. In Baal worden de nieuwjaarswensen traditiegetrouw geuit in de modder en de koude. Ontkatert wordt er nog niet, integendeel. Ik kan me geen andere nieuwjaarsdag voorstellen. Gelukkig is dat ook niet nodig, want er komt een volgende, zonder de kannibaal, maar met alle toppers aan de start en een ploegleider, die er 12 keer won, aan de kant.

Uiteraard won de kroonprins de race, wie houdt hem tegen in de modder? Maar jij werd er tweede en je mocht dat podium op. Je kon je supporters geen mooier nieuwjaarscadeau geven. De massa vierde je tweede plaats als een overwinning en scandeerde merci Svenneke. Had jij ook zo’n kippenvel?

Het is nog niet voorbij, het is pas voorbij wanneer je de streep over bent in Oostmalle. Wanneer het sportpaleis twee dagen lang op zijn grondvesten heeft gedaverd. Maar het was de laatste keer in Baal, daar waar de toekomst lonkt. Het Sven Nys Cycling Center is in volle opbouw en voor jou wordt er een ereplaats voorbehouden. Als je daar dan binnenkort achter je bureau zit en je kijkt naar jouw Balenberg en je luistert eens even heel goed. Heel aandachtig. Dan zal je ze nog horen roepen. Merci Svenneke. Merci Svenneke. Merci. Kippenvel voor altijd.

Eén van je ontelbare supporters,

Annelies

Fotoreeks: Wereldbeker Zolder
Zolder bij valavond.

Fotoreeks: Wereldbeker Zolder

Gisteren ging ik naar de wereldbekerwedstrijd in Zolder waar een schitterende Mathieu Van Der Poel de wedstrijd won. Zoals steeds heb ik dan mijn (kleine) camera mee. Meestal doe ik niet zo veel met mijn kiekjes, maar nu heb ik een kleine fotospecial gemaakt met een selectie van de mooiste plaatjes. Kijk maar even mee!

Ik vind sportfotografie echt heel moeilijk, maar door mijn passie voor de cross ben ik er wel graag mee bezig en probeer ik de renners zo goed mogelijk op beeld te laten plakken ;). Tips om hierin te verbeteren zijn altijd welkom.

Bijna (maar nog niet helemaal…)
De staat van het parcours…

Bijna (maar nog niet helemaal…)

We schrijven begin september. Op het journaal zijn huilende kindjes met veel te grote boekentassen te zien. En ongeruste moeders. De hervorming van het secundair onderwijs is opnieuw een hot topic. De kusthoreca is voor het eerst in jaren tevreden. Het was een prachtzomer. Laundry Day warmt zich op voor wat één van de laatste grote festivals van de zomer zal zijn. Maar over iets wordt nog niet gepraat. Nog niet. Het is nog te vroeg.

Ik kan het alvast ruiken. Zelfs een beetje proeven. Het is aantocht. Maar het is nog te vroeg. De zon schijnt nog, sommige bloemen staan nog in bloei. Te vroeg. In Amerika en China kan het al, in België nog niet. Geduld, Annelies. Geduld.

Ik ben een zomermeisje. Ik hou van de lange warme dagen waarin mensen buiten komen en gewoon gezellig wezen. Ik hou van terrasjes en van languit liggen in parken. Ik hou van gratis festivals en al die andere dingen die bij vakantie horen. Ik hou van de zomer.

Maar diep vanbinnen hou ik ook van de koude en de modder. Diep vanbinnen wil ik mijn botten alvast klaarzetten. Ik wil renners zien afzien in die kou en in die modder. Ik wil naar buiten kunnen gaan met mijn muts scheef op mijn hoofd en met een niet bij de muts passende sjaal om mijn nek staan roepen naar lichamen die zichzelf afbeulen in een modderig veld. Of in een zandvlakte. Of op gevaarlijk glad ijs. Om de week erna, wanneer het nu toch echt wel te koud is om buiten te komen, met een tas thee en een haardvuur dichtbij diezelfde groep lichamen zichzelf opnieuw te zien afbeulen. Deze keer horen ze me niet maar ik roep naar het scherm alsof ze dat wel doen.

Voor sommige zal het het eerste profseizoen ooit zijn. Voor hem is het het laatste. Het is het seizoen waarin de tussengroep voor de laatste keer gekneld zit tussen jong en oud. Voor je het weet zal die tussengroep zelf behoren tot de categorie oud. De jeugd moet bevestigen. Zij staan te trappelen om zich te bewijzen. Hij wil nog één keer genieten. Nog één keer schitteren in zijn speeltuin.

Het wordt een pracht van een veldritseizoen. Ik kan het ruiken, proeven en al vaag voelen. Maar voorlopig enkel nog huilende kindjes met veel te grote boekentassen in beeld. Nog even geduld. Nog heel even.

Tot die dag aan de overkant van de grote plas. Tot Las Vegas op woensdag 16 september.