Het is gebeurd. Vandaag is het mijn 25ste verjaardag. Gevreesd door sommigen, geliefd door velen. Ik krijg zo vaak een nostalgische zucht als mensen me vragen hoe oud ik ben. Alsof 25 de ideale leeftijd is. En misschien is het dat ook wel. Maar ik schreef al eerder een aantal posts over hoe de quarter life crisis steeds op de loer ligt en hoe moeilijk het voor onze generatie/leeftijdsgroep kan zijn om een houvast te vinden. Om te weten welk pad we moeten volgen.
En ik ga daar niet stom over doen. Ook voor is het moeilijk geweest en zal het nog moeilijk zijn. Want ik noem het misschien geen crisis, maar er is wel onrust aanwezig. Soms. En ook al weet ik diep vanbinnen dat ik het goede doe. Dat mijn keuzes oké zijn. De maatschappij is streng en de onzekerheid is groot.
Soms denk ik: Vandaag ben ik 25. Help! Ik heb geen idee wat er het komende jaar gaat gebeuren en hoe het gaat zijn. Of ik goed bezig ben. Wat mensen van me denken. Of het allemaal beter wordt.
Soms denk ik ook: Vandaag ben ik 25. So what? Ik ga echt geen seconde langer bij dit feit stilstaan. Want ik ben nog steeds dezelfde als gisteren en zal dat morgen ook zijn. Ik ga niet toegeven aan die onrust. Geen crisis voor mij. En die sociale druk kan de pot op.
De ene gedachte is de andere niet. Er is geen juist. Er is geen fout. Er is alleen dit moment. 25 of niet. Ik leef verder.
Als jullie dit lezen dan zit ik op een vliegtuig richting Malta, of misschien ben ik zelfs al het strand en de rotsige kusten aan het verkennen. Pas op het einde van de zomer op vakantie vertrekken leek een goed idee want het is goedkoper en je hebt wat aan de zomer hier. Maar ik moet zeggen dat na wekenlang zitten zweten op kantoor en al de rest van de wereld te zien genieten het nu toch wel goed is dat mijn tijd eindelijk is gekomen. Quarter life of niet. Daar ga ik nu eens kei hard van genieten sé.
Hoe ga jij om met verjaardagen?