Er zat al een tijdje een stukje van deze post in mijn drafts. Het is dat ik gisteren iets las over de commentaar die mensen over zich heen krijgen wanneer ze aangeven dat ze bewust kinderloos zijn. Dat deed me heel erg denken aan de reacties die ik krijg wanneer ik zeg dat ik alleen ben, vrij bewust alleen ben zelfs.
Alleen zijn is al een paar keer een topic geweest op deze blog. Ik ben ervan overtuigd dat regelmatig je eigen gezelschap opzoeken veel voordelen heeft. Alleen zijn is natuurlijk nog iets heel anders dan eenzaam zijn, een gevoel waar blijkbaar ook heel wat twintigers mee worstelen. Maar ik heb het hier over die andere betekenis van alleen zijn. Het singleleven.
Ik kan daar natuurlijk wel wat smalend om doen, maar het is nu eenmaal zo. Ik ben 23 (en half) en heb op dit moment geen vaste relatie. Meer nog: ik heb er nog nooit één gehad. En IK vind dat meer dan oké zo.
Sinds ik aan het werk ben, merk ik echter dat ik nog veel meer wordt aangesproken op mijn relatiestatus. Het is alsof je tijdens je studentenleven mag doen wat je wil, maar nu we ‘volwassenen’ aan het werk zijn, wordt het tijd voor het echte leven. En daar hoort een relatie blijkbaar bij.
Op de vraag of ik al een relatie heb antwoord ik eigenlijk vaak: ‘Nee, en dat is oké zo, ik ben gelukkig alleen.’ En dan zie ik het al in hun ogen. ‘Ai, fout antwoord, het arm schaap.’ Daar ligt denk ik het ‘probleem’. Mensen die min of meer bewust single zijn, dat stroomt niet met de sociale norm. Nochtans zijn er nog nooit zoveel singles geweest in onze maatschappij. Bewust of niet. Het zou toch maar erg zijn moesten die singles één voor één ongelukkig door het leven gaan?
De antwoorden die volgen komen allemaal op hetzelfde neer. ‘Je moet er wel voor openstaan.’ Wel bewust single is niet hetzelfde als de prins op het witte paard staalhard negeren. Als de liefde van mijn leven in mijn leven komt, sprint, huppelt of zelfs waggelt, wees maar zeker dat ik hem niet loslaat. Maar wachten tot dat moment gekomen is? Sorry, zo zit ik niet in mekaar.
Dan ligt het zogezegd aan mijn hoge eisen, dat ik te veel verwacht, dat niemand goed genoeg is, dat ik niet in de liefde geloof. Wel, ik ben perfectionistisch, dat zeker, maar ik heb geen wensenlijstje voor de perfecte man (die bestaat immers niet). Er zijn hooguit een aantal principiële kwesties waarover we het eens moeten zijn. En je moet geen kernfysicus zijn om hieraan te voldoen.
En nee, ik geloof niet de Disneyprinsessenvoorstelling van liefde. Voor eeuwig en altijd, dat is een beetje naïef hé. Maar het is wel zo dat mijn gevoel 100% juist moet zijn. Voor minder wil ik niet settelen. Noem dat moeilijk doen, als je wil. Ik sta gewoon achter de slogan van L’Oréal 😉
Is het singleleven dan altijd fantastisch? Helemaal niet, maar ik heb de voordelen leren waarderen en de nadelen neem ik er dan maar bij. Je moet toch hetzelfde doen in een relatie?
Momenteel is vakantiedagen plannen een beetje ambetant, want uiteindelijk kan ik mijn agenda wel afstemmen op vrienden, ik zal toch vooral die dagen zelf zo veel mogelijk moeten invullen. Alleen op stap dan maar. Iets waar veel mensen in een relatie misschien net van dromen. Hey, niemand heeft het zoals hij/zij het wilt, toch? C’est la vie.
Vind jij dat onze maatschappij aangepast is aan het toenemend aantal singles?
