Label: covid

Er zijn deze dagen veel nieuwsberichten en er is zelfs een hele VRT-documentaire te vinden over Corona, vijf jaar later. Want in maart 2020 brak de pandemie uit en werd onze wereld op zijn kot gezet.

In die periode schreef ik ook best wat blogposts over het thema – en het is echt grappig om die eens te herlezen. Vooral deze, waarbij ik oplijstte welke zaken we 20 jaar later over corona zouden zeggen. Heel veel mensen reageerden daarop dat ze hoopten dat het zo zou zijn en dat we ooit zouden terugkeren naar het oude normaal (want toen zaten we er nog zo middenin dat het einde nog niet in zicht leek).

Wel zijn we daar even in snelheid gepakt zeg. Het oude normaal is zo snel teruggekomen. Soms lijkt het alsof we alles uit die coronaperiode zijn vergeten. En ik heb wel echt het gevoel dat ik van die gesprekken heb van ‘weet ge dat nog?’.

Tegelijk heb ik ook het gevoel al veel vergeten te zijn. Ik kan me voor een groot deel al niet meer inbeelden hoe dat voortdurend thuiszitten voelde en wat ik in die periode allemaal heb gedaan.

Ik heb ook geen heimwee, wat ik bij anderen wel hoor. Dat ze verlangen naar een periode waarin de dingen simpel waren en er geen verplichtingen waren. Ik heb dat denk ik niet echt zo ervaren en plan mijn agenda nooit te vol. Die onzekerheid en de velen zieken, de polarisatie (amai, al dat gezaag over dat vaccin), kinderen en jongeren die een deel van hun jeugd zijn verloren, geliefden die elkaar niet konden zien… dat hoeft voor mij echt niet terug te komen.

Vijf jaar later is er eigenlijk helemaal niet zoveel veranderd. Zijn we beter voorbereid op een volgende pandemie? Ik betwijfel het. Zijn we met zijn allen meer gaan vertragen? Helemaal niet. Verluchten we nu beter onze huizen? Blijven we thuis van het werk als we ziek zijn? Ook allemaal zaken die we weer verleerd hebben denk ik.

En zo zie je maar hoe weinig er is veranderd. En hoe hard we ook tijdens corona dachten dat dit allesveranderd ging zijn. Corona krijgt sowieso een plaats in de geschiedenisboeken, maar mijn inziens meer als voetnoot dan als wereldschokkend.

Hoe kijk jij naar corona zo vijf later?

Heuh, zeg je misschien luidop bij het lezen van deze titel. Grotsyndroom? Is dat één of andere gekke ziekte? Nope, het is weeral zo’n nieuw woord dat ze hebben uitgevonden om een corona-effect te omschrijven. De mensen die woorden uitvinden (is dat eigenlijk een job? Hoe worden woorden uitgevonden? Help mij!) hebben zich de afgelopen tijd werkelijk uitgesloofd. Denk maar aan bubbel, knuffelcontact, lockdowns, social distancing of hoestschaamte. Volgens het internet (dat altijd gelijk heeft) zijn er alleen al in 2020 meer dan 1.000 nieuwe woorden uitgevonden, merci corona.

Maar soit, het grotsyndroom is dus het nieuwste paard in de stal en betekent zoveel als “dat mensen het misschien wel moeilijk gaan hebben om na de pandemie hun gewone leven weer op te pakken en de normale sociale interacties weer aan te gaan.” Omdat er nieuwe gewoontes zijn gekweekt tijdens de lockdowns of de angst er nog in zit om besmet te worden. Velen voelen daardoor een druk om toch al sociale dingen te plannen en er aan mee te doen, terwijl ze er eigenlijk nog geen zin in hebben.

Ik heb last van het grotsyndroom, alleen werkt dat bij mij langs twee kanten. Ik heb moeite met het idee dat alles binnenkort weer mag, en met binnenkort bedoel ik ruim twee maanden voor ik waarschijnlijk (ten vroegste) volledig gevaccineerd zal zijn. Ik wil mijn vrienden en collega’s heel graag weer zien en zal ook vaker iets sociaal doen dan vorige zomer, toen ik me echt opgesloten heb en daar niet bepaald gelukkig van werd. Maar ik heb nog geen zin in die ruimere sociale verplichtingen. Zoals familietoestanden en feestjes met wat meer volk. Ik heb net nood aan wat dieper één of één contact omdat het zo lang geleden is en het ook veiliger voelt.

Ik heb ook nog geen zin om op een overvolle trein te stappen, of ergens staan aan te schuiven. En echt naar het buitenland gaan? Ik zou het zo graag doen, maar het voelt nog niet juist. En ergens vind ik het niet zo’n fijn gevoel dat anderen rond me stilaan wel beginnen boeken. Iedereen doet wat hij of zij wilt he. Maar een drukke reiszomer kan er potentieel voor zorgen dat we in het najaar terug binnen zitten. Het kan zoveel weer kapot maken. (en ik geef toe, de onzekerheid in Valencia was redelijk hard een ervaring en is niet hoe ik me een vakantie inbeeld dus ik wil dat risico niet opnieuw nemen). En dan voelt het wat dubbel om blij te zijn dat iemand op vakantie gaat. (Ik krijg gewoon heel veel stress van het feit dat mensen vanaf nu weer gaan doen en laten wat ze willen, maar dat dat potentieel een impact kan hebben op mij als het weer de foute kant dreigt op te gaan. Tegen dat ik weer durf, mag het misschien niet meer.).

Het naar buiten gaan is moeilijk. Maar anderzijds is het constant thuis blijven en binnen zitten stilaan ook aan het doorwegen. De muren komen soms letterlijk op mij af. Ik heb daardoor vaak het gevoel opgesloten te zitten in mijn hoofd met mijn eigen gedachten. Ik maak mezelf soms gek. Dus moet ik naar buiten.

En als ik dan buiten ga (in een context waarbinnen ik me goed en veilig voel), dan slaat ironisch genoeg soms het gemis aan thuis toe. Dan voelt het fout om thuis achter te laten en daar niet te zijn. Dan voel ik me soms slecht, met mijn gedachten niet in het nu. Het zit allemaal redelijk hard in mijn hoofd. Dat besef ik ten volle. Maar die gewoonte is nu gekweekt en het zal even duren voor ik die weer kan loslaten. Ik vertrouw erop dat dat wel zal lukken.

Voorlopig heb ik soms zowel moeite met binnen blijven als met naar buiten gaan. Dat grotsyndroom, het is precies toch niet om mee te lachen. En het snijdt langs twee kanten.

Herkenbaar? Of heb jij minder moeite met de overgang naar terug een sociaal leven?

Ik weet de laatste tijd eerlijk gezegd niet echt meer waar ik het over moet hebben. Dus ik dacht, laat ik dit eens als startpunt nemen :D. Ik heb vaak veel inspiratie als het niet zo goed gaat. Hoe vreemd dat ook klinkt. Op dat moment heb ik schrijven nodig om sane te blijven ofzo. Maar ook als het wel goed loopt en ik veel fijne dingen meemaak is het vaak makkelijk om een onderwerp te vinden.

Maar nu is het sleep-eat-work-repeat en zo interessant is dat allemaal niet. Het gaat niet slecht met mij. Ik heb niet te klagen. Het gaat ook niet geweldig want er zijn natuurlijk geen uitschieters. Het gaat soms goed, soms ok, soms bwah en soms wil ik gewoon slapen.

Het is een soort mini rollercoaster voor kleine kinderen die op en neer gaat in Plopsaland Indoor. Zo eentje waarbij je de vlinders niet in je buik voelt waardoor je het moet uitroepen, want daarvoor gaat die niet snel en hoog genoeg. Ik voel me de volwassene die samen met een kind op die rollercoaster stapt. Dat kind vindt het allemaal heel spannend en roept het uit, terwijl je zelf al aan het nadenken bent over wat je straks gaat eten. Wie het kind dan is in mijn metafoor, geen idee. Ik had niet beloofd dat dit een samenhangende post ging worden.

Ook op het nieuws en sociale media lijkt het soms wel Plopsaland. Kabouters roepen om ter luidst. Plopperdeplop. Over te weinig vaccins. Te trage vaccins. Te veel vaccins. Foute vaccins. Misschien moeten we toch eens wat slaapmiddel in de Plopmelk doen. De wereld roept nog steeds veel te luid en soms verlang ik zo enorm naar stilte.

En met zijn alleen in Plopsaland Indoor, dat is allesbehalve stil te noemen. Misschien zijn er mensen die daarnaar verlangen momenteel. Een mensenmassa bij elkaar, urenlang aanschuiven. Die misselijkmakende geur van frieten en smoutebollen door elkaar. Het gejoel van kinderen. Er zijn veel parallellen te trekken met de huidige coronasituatie en ik word er doodmoe van. Kabouter lui, het is waarschijnlijk mijn alter ego in Plopsaland.

Wie heeft dat eigenlijk uitgevonden zo’n pretpark binnen? Voor mij is de pret binnen er al lang af. Geef mij maar een echte rollercoaster buiten in open lucht.

En zo weet ik niet of dit alles op dit iets slaat, maar bon :D. Hoe is het daar?