Close

7 jaar bloggen

Onlangs kreeg ik van WordPress een herinnering dat ik 7 jaar geleden mijn account aanmaakte. Het duurde nog enkele weken voor er iets online kwam, maar ondertussen bestaat dit digitale plekje 7 jaar. Nadat ik jaren vooral blogs van anderen las zonder ooit zelf te reageren.

Toen ik deze blog startte zat ik in mijn masterjaar op de universiteit en was ik begin twintig, ondertussen ben ik al een hele tijd aan het werk, een huis aan het bouwen, heb ik een coronapandemie overleefd en komt die 30 in zicht. Al heb ik nog even voor we daar zijn ;). Dit online ‘dagboek’ reflecteert goed de weg die ik de afgelopen jaren heb afgelegd. Met ups en downs.

Tegelijk voel ik ook wel dat ik de laatste twee jaar iets minder de nood voel om alles van me af te schrijven of te delen. Ik vermoed doordat mijn leven momenteel wat meer in een soort van vaste plooi ligt. Tijdens mijn zogenaamde ‘quarter life’ speelde er soms zoveel dat bloggen een soort houvast was om mijn emoties en gedachten te ordenen. Dat is nog steeds soms zo, maar veel minder. Eens ik begin met schrijven rollen de woorden nog steeds uit mijn toetsenbord. Zoals nu. Eén kleine notificatie triggert meteen een hele hoop gedachten. Ik ben best trots op wat hier de afgelopen jaren is verschenen, al zijn er zeker ook posts die ik liever niet opnieuw lees. En als ik dat wel doe, ontdek ik soms genante spel- of typfouten. Maar ook dat heeft zijn charme.

Het voelt juist om te zeggen dat mijn schrijfsels me met momenten hebben geholpen om mezelf beter te leren kennen. Door zaken op te schrijven zie je ze onder ogen. Ze worden echt en gedeeld met anderen. Ik heb daar op mijn manier heel veel aan gehad.

Ik weet niet voor deze blogreis mij de komende tijd of jaren nog zal brengen. Misschien begin ik net meer te vertellen, of minder. Maar met dit berichtje wou ik nog eens even stilstaan bij de afgelopen jaren en jullie bedanken om hier te komen meelezen of te reageren. 7 goede jaren en dan 7 slechte? Daar geloof ik niet in ;).

Hoe lang blog jij al?

Over bloggen

Over bloggen

Rond de jaarwisseling word ik altijd overladen met inspiratie wat het schrijven van blogposts betreft. Ook dit jaar vulde mijn blog zich met terug- en vooruitblikken, mijmeringen en lijstjes. Daardoor was ik het laatste thema van de Blogboost challenge uit het oog verloren. Maar zoals steeds valt half februari mijn inspiratie vaak stil, en hoewel er nog enkele concepten klaarstaan, wil ik toch wel elk weekend iets op papier (enfin, digitaal dan) proberen zetten. Dus pak ik toch maar dat laatste thema op: bloggen.

Bloggen bestaat al best lang. En eigenlijk is het vrij zot dat er nog steeds zoveel mensen bloggen en blogs lezen. Anno 2021 waar bedrijven vechten om aandacht en korte TikTokfilmpjes of creatieve Instagram stories het hoogste goed lijken, is het niet eenvoudig om met een blogje tot bij mensen te geraken. En hoewel ik nooit ben beginnen bloggen voor lezers en reacties, maar eerder voor mezelf, doet het me toch telkens deugd om te zien dat ik iemand heb weten raken of inspireren.

Ik hou van schrijven en mijn gevoelens of ideeën in woorden om te zetten. Maar het legt ook meteen iets anders bloot: ik ben helemaal niet van het visuele. Ik kan niet tekenen (nee serieus, ik teken stokmannetjes en een huis is een driehoek op een vierkant bij mij). Ik neem wel graag foto’s maar blink er zeker niet uit en zou niet weten hoe ze te bewerken. Ik heb nog nooit echt video’s gemaakt (toch niet om te publiceren online hé). En ik probeer wel op Instagram iets van mijn stories te maken, maar telkens opnieuw merk ik dat vooral dingen wil vertellen en niet tonen. Ik ben dus ontzettend jaloers op van die mooie Instagramaccounts, de boss babes die hun diensten op allerlei manieren weten te verkopen online, de designers die op mijn werk de mooiste creaties tevoorschijn toveren of andere creatieve zielen (street artists of cartoonisten bv, hoe een mooie dingen kunnen die maken zeg). Ze maken allemaal mooie content. Vaak ook snelle content.

Ik ben ook niet zo van dat vluchtige. Heeft te maken met mijn persoonlijkheid denk ik. Ik heb graag diepgang in mijn gesprekken, maar ook in de boeken die ik lees of de series die ik kijk. En zeker in wat ik lees of bekijk op het internet. En dan zijn blogs exact wat ik nodig heb. Je leert gaandeweg iemands persoonlijkheid kennen en hoewel blogs meestal geen echte longreads zijn, bieden ze toch voldoende inhoud om ergens bij stil te staan. Elk blogje is dan een soort minihoofdstuk van het leven van die blogger.

Ik weet niet echt goed waar dit naartoe gaat, maar ik ben blij dat bloggen nog altijd bestaat en mensen nog altijd de moeite nemen om hier of op een van de andere leuke blogs die ik volg te komen lezen en/of een reactie achter te laten. Dat niet alles zich op Instagram en TikTok afspeelt en dat niet alle content per se heel visueel hoeft te zijn. Ieder zijn talent en zijn medium. Bij mij is dat een blog vol met losse schrijfsels zoals deze :).

Wat vind jij zo fijn aan bloggen of blogs lezen?

Over influencers, bloggers en #spon

Over influencers, bloggers en #spon

Er zijn een aantal woorden waarbij de rillingen over mijn lijf lopen. Bungee jumpen, cliff diven en andere zaken die met hoog klimmen en diep vallen te maken hebben. Om over trappen met gaten in nog maar te zwijgen. Maar het heeft niet enkel met fysieke angsten te maken dat ik bepaalde zaken niet kan horen. In mijn job is een van die woorden ‘influencer’. Van dat woord gaat het haar op mijn armen echt rechtop staan.

Ik denk dan aan een 19-jarige die perfecte travelselfies post voor haar 20.000 volgers. Maar dat is natuurlijk niet het correcte beeld. Een influencer is iemand die op een bepaalde manier een (meestal commerciële, maar bv ook politieke) boodschap verspreid naar zijn/haar publiek gelinkt aan een merk dat daarom al dan niet gevraagd heeft. Influencer marketing betekent dat je dat soort mensen aanspreekt en betaalt of op een andere manier beloont om over je merk te praten (online).

Het is het soort marketing dat niet binnen mijn takenpakket valt. Ik word er dus vooral mee geconfronteerd als consument zelf en als blogger die andere blogs leest en de gesponsorde verhaaltjes er zo al na één zin uithaalt. Meestal toch.

Disclaimer: ik kijk niet neer op bloggers die samenwerkingen aangaan en wil echt niemand tegen het hoofd stoten met deze post. Ik vind het zelfs interessant om te volgen en voorbeelden te lezen/bekijken. Ik wil gewoon even mijn gedachten op een rijtje zetten. Dat is mijn goed recht, net zoals het jouw recht is om een samenwerking met een merk aan te gaan. #Nojudgement.

Aanleiding tot dit bericht is de aanbeleving van de Raad voor Reclame dat influencers die op een bepaalde manier betaald worden om iets te promoten dit transparanter moeten doen. Meer specifiek moeten ze de hashtags #spon, #adv, #prom of #reclame vermelden. En moeten is een groot woord, want het gaat om een aanbeveling. Er is nog geen influencerpolitie.

Ik vind dit maar een logische. Je gaat op vraag van iemand anders over iets schrijven (en face it: je schrijft er bijna altijd positief over), dan mag je ook aangeven dat dit gesponsord is. Er zijn namelijk altijd lezers die de link niet zullen doorhebben en dat vind ik dit ongepaste beïnvloeding (of hoe noem je zoiets). Ik heb het gevoel dat de meeste bloggers die ik volg dat al deden, voordat deze aanbeveling het nieuws haalde. Mocht ik iemand volgen die dat niet doet, is dit voor mij wel een reden om hem/haar te ontvolgen. Je bent eerlijk of je bent het niet.

Ik erger me er dan ook zelden aan. Het is eerder dat ik het soms jammer vind. Heel wat bloggers die ik al volg vanaf het begin waren eerst klein en zijn dan stilaan beginnen groeien. En dan merk je dat ze ineens een pak meer samenwerkingen aangaan. Of dat ze een bijberoep beginnen en dat actief promoten. Ze worden dus commerciëler op een bepaalde manier. En soms vind ik dat jammer, omdat die nieuwe content niet altijd is wat ik wil lezen. Dat is vaak wat verder weg van het oorspronkelijke onderwerp van de blog en dan zit er voor mij niets anders op dan ergens anders te gaan lezen. Maar het tegendeel bestaat zeker ook: soms is het helemaal wat ik wil lezen en ben ik super geïnteresseerd in het bijberoep van die persoon.

En ik kan het niemand kwalijk dat de onderwerpen waarover ze schrijven evolueren, want hun leven evolueert natuurlijk ook. En soms moet je concluderen dat je het niet meer zo interessant vindt en ontvolg ik een blog. Dat is ook helemaal niet erg vind ik. Meer nog: mijn eigen blog evolueert ook constant qua inhoud. Dus ik kan voor 100% begrijpen waarom een blogger een omslag maakt.

Goede voorbeelden van #spon vind je vooral bij travel bloggers. Ook de Belgische en Nederlandse. Een korte tijd geleden verscheen ineens dezelfde bestemming in mijn tijdlijn. Ik zie er nog altijd posts over verschijnen momenteel. Ik had van die bestemming nog nooit bewust gehoord en de eerste keer dacht ik: “Ah tof, dat is een originele vakantie!”. Bleek dat het ging om een georganiseerde bloggersreis naar die bestemming. En nu begint het mij toch wat te irriteren dat ik al 50 artikels heb zien passeren die uiteraard allemaal over hetzelfde gaan, want ze hebben daar hetzelfde programma afgewerkt. Maar opnieuw no judgement, die reis zag er fantastisch uit en de bloggers geven allemaal in hun post aan dat het een gesponsorde trip is.

Alleen was ik eerst echt helemaal mee. En voelde ik me een klein beetje bedrogen als ik op het einde van de post over de samenwerking las. Stom eigenlijk, want die bestemming is leuk. Maar ik hoef er gewoon niet over gebombardeerd te worden. Want ik mag wel marketeer zijn en door de trucjes zien, toch weet ik dat ook ik beïnvloed wordt door reclame en sponsoring. Het werkt bij iedereen weet je.

En bewust naar ergens op vakantie gaan om erover te bloggen is ook anders dan iemand die na wat sparen en een periode uitkijken naar zijn/haar verlof op reis gaat en achteraf een verslagje post. Opnieuw no judgement, maar ik vraag me gewoon af hoeveel van die bloggers die bestemming echt op hun bucket list hadden staan?

Samenwerkingen kunnen dus echt wel werken. Als er een dikke match is tussen het merk/de bestemming en de blogger in kwestie. Maar dat is niet altijd het geval. Ik ben zelf nog nooit benaderd geweest, ik schrijf ook nooit reviews van producten ofzo. Ik schrijf over mijn leven. Dan val je moeilijk in een bepaalde categorie natuurlijk. Ik link bij boeken zelfs gewoon naar Goodreads en niet naar één of ander partnerprogramma waarmee ik een centje kan verdienen. Ook al zou ik dat centje wel kunnen gebruiken, ik wil daar persoonlijk niet mee bezig zijn.

Want één keer een samenwerking en je wordt al snel in een hokje geplaatst. Kathleen van Verbeelding verwoordde het mooi. “Ik blijf het gevoel hebben dat ik mij altijd moet verantwoorden als ik iets wil vertellen over een product dat ik zélf heb gekocht en dat ik leuk vind.” Ik ken Kathleen persoonlijk en als er nu één ding is dat ik weet, is dat zij altijd super authentiek blogt, ook als zij heel zelden eens een samenwerking aangaat. Het is altijd Kathleen haar echte stem en ik vind het ontzettend jammer dat zij het gevoel heeft dat ze zich moet verantwoorden.

Ik wil dat gevoel niet en dus is sponsoring geen ding op deze blog. Alles is vanuit mezelf geschreven, de goede en de slechte dingen. Of ik nu blog over uitjes die ik ben gaan doen, citytrips, boeken die ik gelezen heb of whatever. Van sponsoring is geen sprake. Dat is mijn keuze.

Ik weet hoeveel tijd er kruipt in een blog onderhouden. Als jij als blogger die samenwerking interessant vindt. Why not? Ik ga hier niet beweren dat ik nooit van mijn leven zou openstaan voor zoiets. Zoals Kathleen dat altijd ook zo mooi zegt: you do you he.

Maar dankzij #spon heeft een lezer wel meer macht in handen. Om die content te consumeren die hij/zij echt wil consumeren. Als ik geen zin heb in een gesponsorde boodschap kan ik die er nu veel sneller uitfilteren. Voor elke boodschap is een publiek, ook voor gesponsorde boodschappen. #spon is dus alleen maar een win-win voor beide kampen. En dat vind ik zeker een goede evolutie.

Beetje een moeilijke post om te schrijven omdat ik echt niemand in zijn gat wil bijten (voor de Nederlanders: voor het hoofd wil stoten). Dus ik hoop oprecht dat ik dat ook niet gedaan heb ❤️.

Vind jij #spon een goede evolutie?

Picture imperfect #5: Blogperfectionist?

Picture imperfect #5: Blogperfectionist?

Ik ga deze post beginnen met iets dat jullie al lang weten: ik ben een perfectionist. Ik wil steeds de puntjes op de i zetten. Ik zal nooit van mezelf zeggen dat ik iets heel goed heb gedaan. Hoogstens goed.

Ik ben een controlefreak. Laat mij dus aub mijn ding doen of ik kan wel eens heel bot uit de hoek komen. Ik heb onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid nodig. Voor mij geen job waarbij ik eerst langs 5 oversten moet om een andere koffiebonenleverancier te kiezen (fictief voorbeeld: ik drink geen koffie).

Maar ik ben ook een blogger. En die blogger in mij wil het goed doen. Die wil controle hebben over wat ze wanneer publiceert. Maar die blogger is alles behalve een perfectionist.

Je leest hier onsamenhangende stukken die zeker niet allemaal van een journalistiek niveau zijn. Je vindt in elk stuk wel een spelfout (en dat terwijl ik op het werk bekend sta als een taalnazi). Ik lees niet elk artikel 15 keer na. Ik doe maximum een half uur over het schrijven van een blogpost, die ik 1 of 2 keer nakijk op fouten. En dan blijven er uiteraard fouten staan. It is what it is.

Ik heb geen blogplanning. Ik post wel sowieso iets op zondag en af en toe op woensdag. Soms zit ik zondagochtend nog iets te typen. Soms staat het klaar. Soms is het hier veel van hetzelfde, soms niet. Mijn focus is al 300x veranderd. En dat zal nog 300x opnieuw gebeuren. Alle foto’s heb ik zelf genomen, maar ik gebruik heel vaak dezelfde foto’s. Onbewerkt. Niet bijgesneden. Staat de horizon scheef? Jammer dan. Mijn titels zijn niet SEO proof. Ik optimaliseer mijn posts zelfs niet voor SEO. Mijn lay-out is dezelfde als toen ik 2,5 jaar geleden live ging. Ik maak geen reclame voor de blog. Ik doe geen samenwerkingen. Ik probeer op elke reactie te antwoorden. Ik schrijf.

Op mijn blog is dat perfectionisme dus duidelijk wat meer afwezig. In mijn job moeten mijn teksten inhoudelijk sterk, geoptimaliseerd voor zoekmachines én creatief zijn. Ik moet een lijst met synoniemen gebruiken. Ik moet call-to-actions bedenken. Overtuigen. Entertainen. Informeren. En dat allemaal in enkele zinnen. Ik ben dan niet ik. Ik ben het doelpubliek. In mijn job moet het. Daar ben ik die perfectionist die tot het uiterste wil gaan voor klanten. Dat maakt mij goed in mijn job.

Hier moet het niet. En dat is zalig. Dat maakt het bloggen voor mij zo leuk.

Als blogger kan ik diezelfde brok energie namelijk niet aan de dag leggen. Dit is mijn uitlaatklep. Hier kan ik schrijven zonder regeltjes. En ik weet best dat wanneer ik op publish druk het een goede post is. Ik weet dat ik kan schrijven, maar dat kan iedereen in blogland. En velen beter dan ik. En ja, ik zie dit als mijn portfolio. Maar niet om mijn literaire schrijfstijl (die overigens onbestaande is wat mij betreft ^^) te showen, maar om mijn persoonlijkheid en wilskracht kracht bij te zetten. Ik bewijs hier dat schrijven een hobby is waar ik tijd in wil steken en dat ik er in slaag om minstens 1 keer per week iets live te zetten dat steek houdt (of meestal toch).

Hier op deze blog ben ik ik. Hier lees je wat mij bezielt. Wat mij bezighoudt. Wat ik wil delen. Ik verkoop hier niets. Ik moet hier niemand overtuigen. Ik schrijf hier dingen van me af. En de ene keer is dat voor jou boeiender dan de andere keer. Alle begrip daarvoor. De perfectionist in mij vindt wat ik hier publiceer ook zeker niet heel goed. Ik zou nog veel willen doen met deze blog. Een nieuw thema, een eigen domeinnaam, meer posts per week,.. en god weet wat nog allemaal. Maar misschien is dat ook geen must. Misschien is het genoeg dat ik schrijf.

Dit is mijn plekje. Ik heb hier alle controle. En ik zeg dat het perfecte hier niet hoeft.

Ben jij een blogperfectionist?

Dit deel ik bewust niet met jullie

Dit deel ik bewust niet met jullie

In het kader van 40 dagen bloggen, dat ik met veel plezier volg maar waar ik door een drukke agenda, want grenzen bewaken is ook belangrijk, heb beslist om niet mee te doen, zie ik veel bloggers zichzelf wat opnieuw uitvinden. Of toch met nieuwe rubrieken of onderwerpen aandraven. En dat zette mij wel wat aan het denken.

Ik probeer zoveel mogelijk naar buiten te komen met berichten waar ik zelf 100% achtersta. Niet elk bericht uit het verleden vind ik nog altijd top, maar er staat ook niets op deze blog dat ik ondertussen schaamtelijk en in stilte heb verwijderd. Ik kies er dan ook bewust voor om bepaalde zaken niet te delen op deze blog en ik vind het voor mezelf wel nuttig om daar even bij stil te staan en deze op te lijsten.

Boekrecensies

Gegeven het feit dat ik 3-4 boeken per maand lees zou dit het aantal posts al snel kunnen verdubbelen. Maar boekrecensies worden op de meeste blogs amper gelezen en ik merk dat ik zelf ook niet snel een recensie ga lezen van een boek dat ik nog niet gelezen heb (volg je nog?). Ik lees vooral recensies nadat ik het boek heb gelezen, de omgekeerde wereld I know. Ik wil gewoon weten of mijn mening overeenkomt met die van de blogger in kwestie :). Recensies deel ik dus zelf enkel op het medium dat daar voor bedoeld is: Goodreads. Op deze blog schrijf ik veel liever boekgerelateerde posts of neem ik mijn leesupdates mee in Op het nachtkastje. Een andere reden is dat ik gewoon heel specifieke historische boeken lees en niet iedereen daar een boodschap aan heeft. En als ik dan eens een bekend werk lees is het vaak 5 jaar later. Een recensie van een boek dat iedereen al heeft gelezen is ook niet meer zo nuttig toch?

Mijn mening over actuele onderwerpen

Tenzij ik vind dat ik echt iets bij te dragen heb over het topic. Zoals millennial-gerelateerde onderwerpen (bv. deze post). Het wil dus niet zeggen dat ik nooit mijn mening deel, want dat doe ik wel. Ik blijf alleen heel ver weg van alles wat met nieuws en discussies te maken heeft. Ik heb echt wel een duidelijke mening over pakweg Trump, vluchtelingen of de zwarte-pieten-heisa, maar die ga je hier niet te weten komen. Ik heb niet de ambitie om reacties à la Het Laatste Nieuws teweeg te brengen. Ik wil een positieve persoonlijke blog zijn, er is al miserie genoeg in de wereld en mijn mening gaat die problemen niet oplossen. Helaas pindakaas.

Namen van vrienden, kennissen, familieleden, collega’s…

Ik denk dat dit vrij logisch is. Ik blog onder mijn eigen naam dus technisch gezien kan je na wat gegoogel het wel allemaal snel uitvlooien, maar ik vind dat ik niet kan beslissen over de privacy van andere mensen.

De slechte dingen

Of toch niet op het moment dat ik er midden in zit. Ik ben gewoon iemand die klaar moet zijn om iets te delen. En dat is ook zo met positieve dingen hoor. Soms hou je dingen liever nog even voor jezelf. Of tot de mensen die het moeten weten het eerst persoonlijk van mij te weten komen voordat ze het hier lezen. Er zit dus altijd wel een beetje een filter op wat ik hier vertel, dat is niet meer dan logisch, maar ik schuw het niet om over negatieve gevoelens of ervaringen te praten.

Een goed voorbeeld is hoe ik na mijn basjaar vertelde in deze post dat het niet helemaal is geworden wat ik had verwacht of had gehoopt. Dat het verdomme moeilijk is geweest. Doorheen het jaar waren mijn basupdates een pak positiever, ik was er namelijk nog mee bezig en wou niemand tegen het hoofd stoten. En ik sta ook nog altijd achter die positieve posts van toen, BAS blijft een topervaring waar ik vaak aan terug denk! Ik vond het achteraf echter wel belangrijk om te delen dat het niet helemaal top is geweest om mensen die hier komen om over BAS te lezen een realistische echte versie van mijn ervaringen te geven. Over die post heb ik trouwens zowel positieve als negatieve reacties gekregen van toenmalige klasgenoten. Om maar te zeggen dat zelfs als iets voorbij is nog altijd fout kan worden opgenomen.

Het perfecte leven

Ok, dit is wat in tegenstrijd met de filter waar ik het net over had. Maar ik bedoel hiermee dat ik niets perfecter wil doen overkomen dan het is. Ik bewerk zelfs mijn foto’s niet. Deze komen letterlijk zo uit mijn camera gerold. Staat de horizon scheef, pech gehad! Ik probeer zo open mogelijk over mijn struggles en de weg naar een eventueel succes te praten en tips te geven over zaken waar ik het zelf moeilijk mee heb. Zo startte ik ooit met project offline en moet ik toegeven dat ik daarin compleet gefaald ben. En in de rubriek picture imperfect staat het imperfecte leven elke keer centraal. Waarin ik ook vertel dat ik hartjesondergoed draag met gaten erin. En dan heb je mijn sokken nog niet gezien. Ik ben ik en daar zal je het mee moeten doen.

Wat deel jij bewust niet op je blog?