Het is de laatste tijd soms moeilijk om goed uit mijn woorden te raken en dat merk je hier ook wel. Ik had op zich wel wat van deze zomer verwacht. Misschien eindelijk terug eens wat zaken om naar uit te kijken, en hoewel die er ook wel zijn blijven de eentonigheid en de onrust een dingetje in mijn hoofd.
Alsof we met zijn allen al heel lang onderweg zijn. Je weet wel, op zo’n op elkaar gepakte reis waarbij je de anderen stilaan begint te ruiken of per ongeluk wat ellebogen in je gezicht krijgt. Je moet naar het toilet, maar we zijn er bijna dus je gaat niet. Je kijkt uit naar die frisse lucht als je van het vliegtuig of de bus stapt, om je spieren eindelijk nog eens te laten ontspannen. Vooral op de terugweg heb ik dit gevoel wel vaker.
Niemand is echt de beste versie van zichzelf tijdens zo’n rit toch? Onderweg zijn is deel van de beleving zegt men dan, maar ik heb toch altijd het idee dat ik beter een tientje meer had uitgegeven voor een comfortabele rit. Dit gevoel heb ik momenteel en ik heb geen idee of het herkenbaar is.
Ondertussen lijkt de wereld in brand te blijven staan, soms letterlijk met bosbranden of die verschrikkelijke overstromingen, maar ook figuurlijk weegt alle onverdraagzaamheid zwaarder door dan ik zou willen. Soms vraag ik me af naar waar we juist op weg zijn? Er gebeurt nog zoveel moois maar je moet soms moeite doen om het te zien.
En ik wil moeite heel graag doen. Dus blijf ik genieten van de kleine dingen die me doen glimlachen. Hopend dat de bestemming om de hoek lonkt.
P.s. het gaat best ok hoor, ik probeer gewoon mijn gevoelens rond deze vreemde periode op papier te zetten via een aantal metaforen om het van me af te schrijven.
Herkenbaar?
kleine dingen om van te genieten zijn best OK. Lekker lokaal en allerhande uitstapjes uitzoeken om mensen te zien 🙂 Voor de grote laat ik dat aan journalisten, ze mogen het hebben.
Ja daar ga ik de komende twee weken nu ik vakantie heb eens echt werk van maken!
Dat gevoel van “eh, heb ik een ticket geboekt voor deze trip?” herken ik wel ja. 😉 De wereld ziet er nu niet bepaald rooskleurig uit en die sleur blijft maar duren. Ik heb enorm genoten van de Olympische Spelen, en ik ben met een leuke cursus bezig die mijn geloof in de mensheid en in mezelf een flinke boost geeft. Maar toch. Ik heb nog niet het gevoel dat ik mijn benen lekker kan strekken. Wel het gevoel dat er binnen afzienbare tijd iets moois aan zit te komen, maar of die bestemming (of tussenstop?) gaat zijn wat ik ervan verwacht… Dat durf ik dan weer niet te zeggen.
Ik heb ook echt genoten van de Olympische Spelen! Ik hoop mee op een mooie tussenstop binnenkort!
Ik heb soms ook het gevoel dat de wereld aan het vergaan is. Maar ik probeer mezelf dan gelukkig te prijzen en nog meer te genieten van de kleinste dingen.
2021 is dan ook niet bepaald het beste jaar met Corona, bosbranden, overstromingen, klimaatrapporten en nu het nieuws uit Afghanistan. Ik word er echt mottig van. Ik probeer inderdaad dat soms bewust van me af te zetten en te focussen op de gelukjes uit mijn eigen kleine leventje.
Heerlijke metaforen weer. Mag ik meedoen? Want ik kan je wel volgen daarin, zo’n lange rit is zelden echt fijn om te doen. Gelukkig hebben we de lange nachtrit er ondertussen opzitten, en zien we de zon al even opkomen in de verte. Het zal alleen nog even duren vooraleer de zon volledig bovenaan de hemel staat.
Wat betreft de wereld die in brand staat… Ik denk dat we met ons eigen emmertje best een waterlijn rondom ons trekken. We kunnen al ons water afgeven om de grote brand te blussen, maar met onze eigen kleine emmertjes is er geen beginnen aan. Ik kan nog iets zeggen over het inzamelen van vele emmers die de brand moeten blussen, maar hoeveel ge van uw eigen emmer wilt afstaan is ook maar de vraag. We hebben zelf ook veel water nodig op het moment want het wordt soms heet genoeg onder onze voeten…
Mooi van die emmertje, moet ik eens op doordenken :).
Zich afvragen naar waar we onderweg zijn…het is iets dat ik leer loslaten. Enkel de korte termijnplanning is hier nu nog aan de orde. Omdat het eenvoudigweg niet anders gaat nu, om verschillende redenen zoals je op m’n blog kan lezen. Over die rampen (water of vuur) maak ik we ook wel zorgen, zo ook m’n dochter (22 jaar). Er wordt hier al eens over gebrainstormd. Terechte bezorgdheid en iets waar steeds meer mensen over nadenken.
Inderdaad, gelukkig denken er steeds meer mensen over na en willen we ook met zijn allen stappen zetten om het beter te doen. Laat ons hopen!