Het kabbelt

Volle zomer. Het is wel vaker komkommertijd in de nieuwsmedia en zelfs in blogland. Ook ik krijg al weken weinig op papier—ik vind die uitdrukking te mooi om een digitale variant te verzinnen ;). Het is moeilijk om er een echte uitleg op te plakken, maar ik heb geen zin meer om over corona te schrijven. De frustratie is daarover te groot. Ik ben de wereld en ieders mening nog altijd een beetje beu.

Het volgend stukje werd geschreven op zondagavond 26 juli, de avond voor de Veiligheidsraad waarbij verstrengde maatregelen werden aangekondigd.

Mijn dagen zijn niet zo speciaal. Ik werk nog steeds voltijds thuis, en het is gelukkig even wat rustiger, door de afwezigheid van collega’s en klanten. Maar daardoor zijn de dagen ook wat saaier en voelen ze trager aan. Ik heb nu minder sociaal contact tijdens een werkdag en voel me eenzamer. Er komen voortdurend nieuwe collega’s bij die ik nog niet gezien heb en er is geen mogelijkheid om afscheid te nemen van wie vertrekt. Als groepsdier heb ik het daar enorm moeilijk mee. Ik had gehoopt dat we misschien in september konden terugkeren naar een iets normaler kantoorritme, maar die hoop heb ik allang opgeborgen.

In het weekend werken we aan #projecthuis of ben ik bij het lief. Op vakantie is het nog wachten tot 17 augustus en ook daar heb ik nog weinig hoop voor. Ik vermoed dat mijn twee weken verlof gaan doorgebracht worden in een soort semi-lockdown. Mijn enige wens is dat het niet verboden zal zijn om met de auto naar je partner te rijden, zodat we toch nog samen vakantie kunnen nemen. In de vorm van Netflix en in de tuin zitten ofzo dan, want veel anders gaat er misschien niet in zitten. Ik duim heel hard voor het feit dat de dansschool mag openblijven, want dat uurtje beweging per week doet me echt heel goed. En niet iedereen is gemaakt om te joggen of te fietsen dus ik hoop oprecht dat ze daar rekening mee houden.

Ik probeer wel de lichtpuntjes te zien, zo binnen mijn bubbel. Ik lees veel, kijk wat tv, luister muziek, werk verder aan het fotoboek van Parijs 2019 (met het besef dat ik al die reisverslagen nog moet schrijven ook :)). Maar dat woord bubbel, hoef ik even niet meer te horen :). En verder kabbelt het allemaal een beetje verder en was dat de enige titel die ik kon verzinnen. Sorry voor de vele losse gedachten, maar het doet ook wel goed om het even neer te schrijven.

Edit op vrijdagavond 31 juli

Bovenstaand stukje klinkt niet zo positief en ik zat er ook een beetje door. Gelukkig kon ik me helemaal vinden in de maatregelen van de Veiligheidsraad. Al zal mijn vakantie geen tête-à-têtes met vrienden bevatten en zal het een opgave worden om zoveel mogelijk plaatsen waar een mondmasker verplicht is (en mensen dus samenkomen) te vermijden. Dus het is nog wat zoeken naar hoe ik die twee weken zal invullen. En ik heb nog steeds schrik voor een semi-lockdown à la Antwerpen in heel Vlaanderen. Voorlopig kunnen we blijven dansen, zij het buiten. Bij slecht weer zal mijn wekelijks uitje me ontnomen worden. Soit, het is moeilijk voor iedereen, dus ik vind niet dat ik te klagen heb. Maar in deze onzekere tijd mag iedereen al eens klagen (alleen niet te veel).

Van slecht weer is er gelukkig geen sprake, en dat heeft mijn humeur versterkt. Ook het feit dat enkele van mijn favoriete collega’s terug aan het werk zijn helpt. Het was ineens weer een pak drukker precies :).

Ik nam vandaag een halve dag verlof om in de schaduw uit te blazen van de hitte en op mijn spiksplinternieuwe e-reader (een Kindle) te lezen. En heel veel meer ben ik dit zonnige weekend ook niet van plan om te doen. Zij het ook nog wat verder werken aan een ander blogprojectje (binnenkort live!) en ook hier hoop ik nog eens wat op papier te zetten.

Je hoort het: het kabbelt. En daar heb ik momenteel al wat meer vrede mee :).

Heb jij dit weekend al wat van de zon genoten? Of zit je met bubble trouble?