Inzicht Archieven - GoAnnelies

Herkenning is een begin

13 oktober 2019goanneliesLeave a comment

Soms is het echt makkelijker gezegd dan gedaan. “Je moet dat loslaten. Je moet je dat niet aantrekken. Dat heeft hij/zij toch niet zo bedoeld. Je moet rust nemen.” Mening zelfhulpboek predikt de kunst om geen fuck te geven, je gedachten te analyseren om ze mindfullnessgewijs te laten oplossen in het niets en -last but not least- gelukkiger te gaan leven.

Mening zelfhulpboek rept geen woord over hoe fucking moeilijk dat kan zijn. Nah. Alsof je in een paar stappen gelukkig kan worden. Want lifechanging magic enal. Als je iets echt wil zal het je wel lukken. Knop omdraaien en alles is ineens beter. Ik kan hier nu een tirade gaan houden dat het allemaal zever is. Maar gelukkig zit ik zo niet in elkaar.

Ik las afgelopen week ergens dat langzaam groeien ook goed is. Een kleine stap is evenzeer groeien, ook al voel je het effect van een grote stap veel harder. Groei is groei. En laat groeien nu net een mooi proces zijn. Soms zelfs mooier dan het eindresultaat.

Afgelopen week was een week van veel mentale onrust. Ik maakte me effectief zorgen over wat mensen tegen me hadden gezegd. Wat mensen van me denken. Wat de toekomst zal inhouden. Wat als-scenario’s domineerden mijn gedachten.

Afgelopen week was een week van herkenning. Mensen bedoelden dat namelijk helemaal niet zo. Niemand is over mij vreemde dingen aan het denken. Het gaat helemaal niet mis. Alles is oké momenteel. En toch was er die chaos in mijn hoofd.

Mijn gedachten waren niet gestoeld op de realiteit. Ze bleken een symptoom van iets anders. Van mentale onrust. Wanneer ik mentaal uitgeput raak begin ik te doemdenken. Dat weet ik ondertussen wel al even, maar nooit eerder besefte ik dat terwijl ik aan het piekeren was. Ik herkende de negatieve spiraal. Dat datgene waarvoor ik me opwond niet het echte probleem was. Maar dat mijn hoofd wel even op was. Overprikkeld.

Ik erkende het echte probleem. Ik probeerde mijn gedachten een halt toe te roepen. Dat is zeker niet altijd gelukt. Maar ik herkende de symptomen. Zonder dat het probleem daarmee uit de wereld geholpen is. Hoewel het dus een moeilijke week bleef, ben ik toch trots op mezelf.

Herkenning is een voorwaarde om iets op te lossen. Het is een begin. Een kleine stap. Groei. En langzaam groeien is ook groeien. Het brengt misschien wel de mooiste bloemen voort.

Welk inzicht stemde jou de afgelopen tijd tot nadenken?

We zingen niet over geluk

24 februari 2019goanneliesLeave a comment

And it’s hard to write about being happy
‘Cause the older I get
I find that happiness is an extremely uneventful subject

Het is de openingszin van het liedje ‘No choir‘ van Florence+ The Machine. (Ik ben mij aan het voorbereiden op hun Sportpaleisconcert en daar hoort het leren van de onbekendere liedjes op de nieuwe CD natuurlijk ook bij).

Deze zin viel me op, omdat ik eerder al een interview zag met P!nk bij Ellen Degeneres waarbij het ook ging over geluk en hoe kunst in al zijn vormen vooral ontstaat door pijn en niet zozeer door geluk. Ik voeg het interview er even bij:

“Does art ever come from happiness?” “No.”

“Pain is a catalyst for change, it’s a motivator, it’s worth talking about.”

Ik denk dat ik hen gelijk moet geven. Ik merk dat ik zelf veel makkelijker ga schrijven wanneer het wat moeilijker gaat. En moeilijk hoeft echt niet meteen ongelukkig of pijn te betekenen. Ellen noemt het een soort leegte die je gaat vullen met kunst, in mijn geval schrijven. Door het op te schrijven, is het uit mijn hoofd en verwerk ik het beter.

Wil dat dan zeggen dat je minder stilstaat bij geluk? Want door er niet over te schrijven vergeet je die momenten misschien te koesteren. Waarschijnlijk wel. In hetzelfde liedje bezingt Florence ook hoe dit gelukkige moment compleet vergeten zal worden. “There will be no grand choirs to sing, no chorus will come in, no ballad will be written, it will be entirely forgotten…”.

Klinkt een beetje triest. Dat we de positieve momenten lijken te vergeten en focussen op het negatieve. Maar het is gewoon zo. Bij een negatieve ervaring treden er gewoon veel meer coping mechanismen op waardoor je hoofd heel erg je best doet om het te verwerken. En het een iets meer blijvende indruk nalaat.

Daardoor zijn we meer geneigd het negatieve te onthouden en voorbij te gaan aan de goede dingen. Daarom dat het noteren van lichtpuntjes zo belangrijk is. Daarom dat ik soms even geen inspiratie heb om te schrijven, omdat alles even goed gaat. En ook dat is ergens onzin want zoals P!nk het zo mooi zegt “dan schrijf ik wel over iets anders”. Er valt altijd over iets te schrijven, maar de nood is dan vaak minder groot.

Het toont tegelijk ook aan dat constant geluk niet bestaat. We worden creatiever wanneer we ongelukkig zijn, wanneer er iets mis is. We gaan dan actie ondernemen, in al zijn vormen. En dat maakt dat er vandaag dat ene liedje door je radio knalt of er start-ups bestaan die iets nieuws proberen. Pijn houdt de wereld evenzeer draaiende als geluk.

Het is gewoon weer zo’n inzicht dat me overviel, al luisterend naar Florence haar stem op een drukke ochtend. Ik moet niet constant gelukkig zijn. Het is niet erg om je soms rot te voelen. Je bent lang niet de enige. Ik zou ik niet zijn zonder pijn, verdriet en woede.

Maar die mooie momenten wil ik toch wat vaker koesteren. Een ballade erover schrijven gaat misschien wat ver. Maar die lichtpuntjes blijven zien, daar gaan we voor.

Haal jij soms inspiratie uit een liedje?

Iedereen expert

29 april 2018goanneliesLeave a comment

Regelmatig probeer ik een aantal carrièretips of werkinzichten met jullie te delen. Tips om je productiviteit te verbeteren bv. Dit was alweer even geleden en eigenlijk is er één inzicht dat voor mezelf altijd terugkomt. Dat me steeds een schop onder mijn kont geeft en mijn zelfvertrouwen in mijn job verhoogt. En dat inzicht is eigenlijk vrij eenvoudig.

Iedereen heeft een unieke expertise.

Dat stemmetje

Ik geef regelmatig opleidingen en workshops aan klanten. Soms heb ik die mensen nog niet gezien en spreken we af via mail. En dan begint daar een klein stresskonijntje in mijn hersencellen rond te huppelen: wat als die persoon een pak ouder is, al jaren werkt en dus veel meer weet van marketing dan ik? Of nog erger: wat als die persoon teleurgesteld is dat hij zo’n jong meisje voor zich krijgt met amper twee jaar werkervaring?

Vervelend dat je op zo’n moment je eigen zelfvertrouwen ondermijnt. Ik bereid mijn workshops altijd grondig voor en probeer mij zo goed mogelijk in te leven in de sector van de klant en de mogelijke uitdagingen waar ze voor staan. Ik weet dus best wel dat ik iets nuttig te vertellen heb, maar dat stemmetje dat is er altijd.

Dat stemmetje heeft nog nooit gelijk gekregen. Ja, de ene workshop merk ik dat mensen al wat meer opsteken dan de andere. Omdat het niveau van de persoon voor me kan verschillen. Maar in het slechtste geval heb ik die persoon dan de bevestiging gegeven dat hij/zij goed bezig is en hier en daar een nieuw idee aangereikt. Inspireren, dat is uiteindelijk mijn doel, veel meer dan een vastomlijnd plan voor te leggen à la ‘Zo moet het, en niet anders!’. Dus word ik steeds warm bedankt en verlaten zowel de klant als ik de zaal met een glimlach.

Expertise en anciënniteit

Waarom ben ik dan altijd zo verdomd gestresseerd voor die eerste minuten? Waarom heb ik zoveel schrik om te falen? Het slaat op niets. Ik denk dat het te maken heeft met mijn gevoel rond expertise. Expertise lijkt in onze wereld vaak verboden met jaren ervaring. Anciënniteit is nog steeds een belangrijke factor in promoties en loononderhandelingen. En eerlijk gezegd: dat slaat op niets. Iemand die al 10 jaar voor hetzelfde merk in een afgesloten kantoor nieuwsbrieven zit te tikken weet minder van marketing dan iemand die op een dag soms 3 verschillende klanten voor zich krijgt met uiteenlopende problemen.

En toch hebben we beiden een zeer waardevolle expertise. Ik zal nooit zo goed worden in het samenstellen van nieuwsbrieven als hij, maar zal hem wel heel wat tips kunnen geven om de inhoud van de nieuwsbrief te verbeteren door inzichten die ik heb opgedaan bij gelijkaardige of net verschillende merken.

Iedereen heeft een expertise die voor een ander op een bepaald moment super relevant en waardevol kan zijn. En die is niet te tellen in jaren. Nah!

Persoonlijke ervaring

We hebben allemaal die unieke invalshoek. Niet omdat we een aantal jaren theorie hebben zitten studeren uit een stoffig handboek. Neen, die invalshoek komt uit onszelf. Uit onze ervaring. Persoonlijke ervaring, maar vooral ook het feit dat dit niet de eerste keer is dat je het doet. Het is niet je eerste klant of je eerste nieuwsbrief. En ook al is het deze keer een totaal andere case, sector en weet ik wat allemaal, een case oplossen is niet de eerste keer. Zelfs wanneer het wel je eerste case is, heb je een expertise die degene voor je mist. Je hebt cases bestudeerd in je les of tijdens je stage. Je hebt artikels gelezen… Je hebt een soort gut feeling. Kortom: je bent er mee bezig.

Je mag dan nog het gevoel hebben dat je niets kan of niets weet. Je bent wel elke week 38 uur of meer bezig met je job. Dat is vaak 38 uur meer dan degene voor je. Je hebt sowieso al dingen gezien, meegemaakt, desnoods gehoord, die je kan aanwenden.

En iemand stapt naar jou omdat hij die expertise niet heeft. Dat is ook een mooie. Niemand vraagt in principe hulp voor iets waarvan hij vindt dat hij er fantastisch goed in is. En hij vraagt het aan jou omdat hij denkt dat jij iets te vertellen hebt. En dat heb je, geloof me nu maar.

Stap voor stap wordt dat stemmetje het zwijgen opgelegd. En soms vind ik een workshop van mezelf wel eens wat minder en pak ik het de volgende keer anders aan. Er zijn altijd onderwerpen die me minder liggen. Maar die meerwaarde voor de klant die is er. En dat geeft zoveel voldoening.

Vind jij soms dat je niet genoeg ervaring of expertise hebt? Hoe ga je daar mee om?