Zit er een yogi in mij?

Sinds anderhalf jaar staat er om de twee maanden een yogasessie gepland op het werk tijdens de middagpauze. Je las misschien al bij Leen dat zij steeds meer overtuigd raakt van de meerwaarde van yoga en ademhalingstechnieken. Bij mij is er na zo’n middagpauze mijn lijf in allerlei bochten gewrongen te hebben één constante. Ik begin telkens heel enthousiast yogalessen in de buurt op te zoeken. Om die dan weer af te doen als te zweverig, te duur of allebei. En besides wanneer in de week moet ik daar nog tijd voor maken?

Daarin geef ik natuurlijk meteen te kennen dat die sessies op het werk deugd doen. En dat is ook zo. Het is kantooryoga die focust op het loswerken van spieren en gewrichten die belast worden bij een zittende job. En dat zijn er veel. Het is geen zweverige yoga, ik kan er zelfs geen term op plakken. Ik denk in de buurt van hatha yoga? We doen wel een eindontspanning en een ohm maar daar blijft het bij. Gelukkig voor mij want zweverige taal triggert meteen mijn bullsh**radar (pardon my French) en die staat licht afgesteld.

Ik zie mezelf daarom niet als yogi. Maar ik geloof er ergens wel in. Ik vind de uitdaging qua beweging ook fijn. Want zo’n strever ben ik dan ook weer wel. Die uitdaging zoek ik momenteel in mijn drie danslessen per week (zumba voor de conditie, showdance en moderne dans voor de choreo) en zeker bij moderne dans merk ik dat mijn lichaam vaak echt vast zit. Ik schreef ook al eerder hoe onze hele maatschappij aan ontlijving doet. En ik ben ervan overtuigd dat yoga kan helpen om terug contact te maken met je lichaam. Ik schrijf kan, omdat het niet noodzakelijk zo is en omdat er waarschijnlijk nog andere manieren zijn ook.

Maar voor het zweverige voel ik me nog niet meteen klaar, ook al hou ik me best wel veel bezig met mentale gezondheid (daar lezen jullie hier wel vaak over natuurlijk ^^). De kantooryoga is niet mijn enige ervaring met yoga trouwens. Ik volgde ook al een proefles flow yoga enkele jaren geleden waarin we een aantal asana’s deden, met onder andere de zonnegroet, op muziek en opnieuw met een eindontspanning. De yogawereld is groot en eigenlijk weet ik niet waar beginnen. Ik heb zeker het gevoel dat er een vorm (of misschien wel meerdere) bestaat die bij mij past. Maar het is zo overweldigend allemaal.

Thuis dan maar hoor ik jullie zeggen. Ik lees inderdaad goede dingen over yoga with Adriene en zou gemakkelijke een aantal houdingen uit de lessen van Maxime kunnen herhalen op mijn dooie eentje. Maar ik ben zo slecht in dingen thuis alleen vol te houden. En in die houdingen te onthouden na de les, dat geef ik gerust toe :D.

Het grootste probleem dat ik aanvoel tijdens zo’n yogales zijn de ademhalingsoefeningen. “We nemen nog twee ademhalingen hier”, “Focus op je ademhaling in de buik”. Ik ben absoluut niet graag bezig met ademhalen en mijn hartslag enzo. Oké, dit klinkt vreemd. Maar ik voel me ongemakkelijk worden als ik daarnaar moet beginnen luisteren. Ik heb ook geen idee hoe ik via mijn buik moet ademhalen. Misschien doe ik dat al, maar ik betwijfel het. Ik ben vrij zeker dat ik op dat vlak nog veel bij te leren heb.

Ik denk dat er ergens wel een yogi in mij zit. Een praktische yogi met nadruk op het fysieke en een geloof dat je even moet ontkoppelen van je hoofd, je smartphone en de rest van de wereld. Maar eentje die zich nog niet voldoende op haar gemak voelt op de yogamat. (Ik heb zelfs nog geen eigen yogamat, zegt genoeg zeker?).

Dus wie weet zit er een prille yogi in mij die zich ooit kan ontwikkelen tot een heuse voorstander. Maar op dit moment is het allemaal nog een beetje vreemd en (te) ver van mijn bed.

En jij, ben jij een yogi? Ervaar(de) jij ook enkele drempels? Of heb je net tips?