Over venten en oplossingen

De titel van deze post is misschien wat misleidend. Misschien doe ik dat ook wel een beetje met opzet ^^.

Want zonder er teveel MBTI bij te halen. Je hebt feelers (mensen waarbij zaken een fractie van een seconde sneller binnenkomen via de buik dan het hoofd) en je hebt thinkers (mensen waarbij zaken een fractie van een seconde sneller binnenkomen via het hoofd dan de buik). Meestal zijn vrouwen feelers en mannen thinkers. Maar het omgekeerde bestaat zeker voor 1/4de in de samenleving ook.

Thinkers focussen zich op de inhoud van een gesprek (Wat wordt er gezegd? Ben ik daarmee akkoord), feelers op de toon (Hoe zegt die persoon dat? Hoe voel ik me daarbij?). Wat wil zeggen dat we fundamenteel anders reageren op een conflict of een probleem bijvoorbeeld. Omdat wij andere zaken definiëren als een conflict.

Ik ben een die hard feeler, in die zin dat emotie heel sterk binnenkomt bij mij en me zelfs compleet doet afwijken van de inhoud van een conflict. Ik ervaar een conflict als iemand iets zegt op een manier die me kwetst. Ongeacht of de inhoud juist is of niet. Onterechte kritiek zal door een thinker rationeel afgedaan worden als gezever, voor een feeler ligt dit anders. Die blijft daar over malen, want er was iemand onvriendelijk en de harmonie is stuk. Ook al heeft die persoon ongelijk. Dat maakt niet uit. Het gaat om het gevoel dat ze erbij hebben.

Die drang naar harmonie zorgt er ook voor dat ik vaak dingen laat passeren omdat de relatie met die persoon belangrijker is voor mij dan het inhoudelijke argument winnen.  Maar dat gevoel blijft desondanks nog wel even hangen.

Dat zorgt er ook voor dat ik op een lager niveau soms frustraties ervaar en daar wil over praten. Venten noem ik dat. Even afgeven als iemand iets vervelends zei of deed. Als iets oneerlijk is. Als ik mij niet betrokken voel. In 80% van de gevallen is er eigenlijk helemaal geen probleem rationeel gezien, maar voel ik emotionele onrust die ik eruit moet praten. Of schrijven.

De standaard reactie van een thinker (lees het lief, mijn vader, de bazen…): “Ah dat is simpel. Je kan dat zo oplossen.” of nog erger “Maar dat is toch geen probleem?”.

Ik weet niet, lieve lezer, of jij een feeler bent, maar als je dit wel bent dan zou je eigenlijk al bijna aan het roepen moeten zijn tegen het scherm. Want hoewel wij emotionele mensen zijn, zijn we niet dom. Wij beseffen heel goed dat er geen probleem is, of dat er een makkelijke oplossing is. Met die reactie ben ik dus absoluut niets.

Wij zoeken ook niet naar een oplossing als we aan het praten zijn over hoe we ons ergens bij voelen. Wij hebben gewoon nood om er even over te praten. En eens heerlijk af te geven. Soms is het nodig om daarbij te wenen. Soms beginnen we niet zo vriendelijke dingen te zeggen over iets of iemand. In mijn geval ook vaak over mezelf. Maar dat is puur omdat we ons gekwetst voelen. Omdat er iets leeft in ons hoofd dat eerst is binnen gekomen via de buik en allerlei reacties in gang heeft gezet.

Dit is reden waarom vrouwen doorheen de eeuwen als emotioneel onstabiel en onbetrouwbaar worden gezien. Omdat we soms zo emotioneel kunnen reageren. Nu is dit dus helemaal geen genderding, maar een persoonlijkheidskenmerk en kan een man op exact dezelfde manier reageren (misschien met iets minder tranen en meer cynisme, dat wel).

Dus aan alle venten -euh- thinkers. Laat ons soms gewoon even ventileren en aangeven waarom we ons gekwetst voelen. We weten ook wel dat dit zal overgaan en dat het eigenlijk geen issue is. Maar we voelen daar iets bij en voelen de nood om dit uit te spreken. Dramaqueens of -kings zijn we met momenten, maar dat is onze manier om iets verwerken.

Als ik zelf mocht kiezen zou ik graag een thinker zijn. Met een focus op het puur rationele en minder emoties die blokkerend in de weg zitten. (Het gaat hier om het in de weg zitten, het is niet zo dat thinkers minder emoties hebben, absoluut niet). Maar helaas hebben we dat niet te kiezen ;).

Ben jij ook een feeler? Of eerder een thinker?