Ik maak me soms van die bedenkingen. En dat wil ik dat van me af schrijven in een blogpost. Maar ik wil allesbehalve mensen beschuldigen met mijn woorden. Het gaat deze keer om iets dat zelfs niet vaak op mijn leven van toepassing is, want ik ben er nog net te jong voor. Maar mijn pupillen rollen aan een snelvaart door mijn oogkassen bij het horen van een zin zoals hieronder.
Wat moet dat gemakkelijk zijn voor jou, zo zonder kinderen, jij hebt geen zorgen.
Aargh. Ik wil hier niet beweren dat kinderen geen zorgen met zich mee brengen. Want dat doen ze wel. Let’s be honest. Maar let’s be honest again. Dat weet je als je aan kinderen begint. Dus die uitspraak zegt eigenlijk meer over jou dan over je gesprekspartner… En het is behoorlijk arrogant van jou om te denken dat zorgen alleen maar betrekking kunnen hebben op kinderen.
Maar opnieuw ik wil niet wijzen naar ouders. Ik wil wijzen naar die mensen die vinden dat hun zorgen staan boven alle andere zorgen van anderen. Van die mensen die in elk gesprek proberen overtreffen wat jij vertelt. Dat kan gaan over negatieve zaken (Oh, je oma heeft kanker, maar zij is dan ook al oud, mijn nicht is veel jonger en heeft ook kanker.) of over positieve dingen (Ah tof, je bent naar Malta geweest, kijk mijn foto’s van Canada, daar zie je pas mooie natuur).
We kennen allemaal zo iemand. En jammer genoeg is het vooral een feit in de context van kinderen. Zeker mensen zonder drommels krijgen het dan vaak te verduren. Maar ook ouders onderling kunnen er wat van. “Ah je slaapt niet goed ’s nachts met die baby, wacht maar tot je twee kleine kinderen hebt zoals wij, dan slaap je pas echt niet; wacht maar tot ze puberen, dan beginnen de problemen pas echt…).
Het ding is namelijk dit: emoties (en je zorgen maken is per definite een sterke emotie) zijn niet, nooit of te nimmer, vergelijkbaar tussen mensen. Wat jij helemaal niet verontrustend vindt kan iemand anders nachtenlang wakker houden. Het heeft gewoon geen zin om zorgen te vergelijken.
Iedereen heeft een ander perspectief op de dingen. En dat is de kern van het probleem. Wanneer jij praat vanuit jouw perspectief, waarin bv. het hebben van kinderen je aanzienlijk meer doet piekeren, iemand anders zijn situatie gaat beoordelen zal dat enkel maar leiden tot kwetsende vergelijkingen. Je kwetst iemand altijd dan. Hoe goed je het ook bedoelt.
Er is geen overtreffende trap in emoties. Sommige mensen kunnen pijn, verdriet of frustraties voelen over zaken waarvan jij het met de beste wil van de wereld niet kan begrijpen. Dat is moeilijk om mee om te gaan. Maar daar is ook een mooi woord voor: empathie. Oftewel, je proberen in te leven in de situatie van een ander. En laat dat nu net datgene zijn dat bij personen die ‘wacht maar’ of ‘geen zorgen’ uitspraken doen ontbreekt.
Niemand hoort graag dat hij of zij zich zorgen maakt om iets belachelijks. Geef maar toe, dat wil jij toch ook niet horen?
Amen. Tot zover mijn preek van de dag :D.
Krijg jij vaak van dit soort opmerkingen?
Amai, super herkenbaar weer.
En inderdaad ook al meegemaakt. Op mijn blog schrijf ik namelijk over dat ik graag een partner en kinderen wil, maar ik heb ook al eens geschreven dat ik weinig energie had en dat ik het daar moeilijk mee heb. Je mentaal slecht voelen vreet immers energie. Toen heeft eens iemand gereageerd hoe ik het dan ooit met kinderen wilde doen als ik nu al zo moe was. Vond ik toen echt een rotopmerking.
Wow, die persoon had precies echt nog nooit van empathie gehoord. Rotopmerking inderdaad. Ik vraag me echt af wat mensen willen bereiken door zo’n dingen te zeggen. Iets goeds komt daar toch nooit van verder?
Nee inderdaad. Heb het gewoon naast me neergelegd, maar op een ander moment was ik daar misschien echt wel een tijdje slecht van geweest.
Ik snap je volledig en heb inderdaad al vaker dergelijke opmerkingen mogen horen. Mijn zorgen zijn geen zorgen, want je weet pas wat zorgen zijn als je kinderen hebt. En je weet ook pas wat vermoeidheid is als je mama bent enz… Inmiddels kan ik dat al wat relativeren, want vroeger werd ik er gewoon boos van, maar het blijft jammer dat sommigen gewoon geen empathie of perspectief lijken te hebben.
Ja we moeten zulke uitspraken wel relativeren natuurlijk. Empathie is niet iedereen gegeven
Oja, heel herkenbaar. 🙂 Ook al worden zulke opmerkingen vaak (maar niet altijd) met de beste bedoelingen gemaakt. “Oh, ik hoop zó dat jij ook een leuke vriend vindt” op een toon die zegt “want jouw leven is natuurlijk bij lange na niet zo volmaakt als dat van mij”… Ongetwijfeld lief bedoeld, maarreh, een beetje meer waardering voor mijn leven as it is, graag!
Vaak wordt zoiets vanuit niet beter weten gezegd ja. Maar het blijft irritant en kwetsend natuurlijk.
Oh amai ik vind dat echt zo irritant! Wacht maar tot je kinderen hebt (of wacht maar tot je volwassen bent of wacht maar tot je een partner hebt). Ja en dan? Ten eerste lijkt het dan precies alsof je geen keuze hebt en je sowieso kinderen zal krijgen en dan dus precies niet uit vrije wil en ten tweede lijkt het alsof je leven dan zoveel verschrikkelijker zal zijn maar owee als je geen kinderen wilt want dan is je leven pas echt niet af. Dat past vind ik wat in hetzelfde straatje als: je weet niet wat je mist. Boeien. Ik weet inderdaad niet wat ik mis dus ik mis het niet.
Ja consistent zijn die opmerkingen niet echt en euh je weet niet wat je mist is ook echt heel irritant!
Mooi geschreven en zo waar!! Iedereen is ook anders… sommige mensen kunnen 10 uur per dag keihard werken, plus nog een weekendjob er bij nemen en voor sommigen is een halftijds voldoende.
Das idd waar en dat wil niet zeggen dat iemands leven minder waard is natuurlijk
Dat vind ik ook! Ieder moet voor zich uitmaken wat hij doet 🙂
Mooi artikel en helemaal mee eens. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. En inderdaad, veel mensen betrekken alles op zichzelf… ik denk dan altijd maar, zo’n opmerking zegt meer over die persoon dan over jou 🙂 Maar toch kan het je intussen raken he?
Zoiets doet altijd meer pijn om te horen dan zou moeten ja.
Het fenomeen dat anderen lijken te oordelen over hoe zwaar je het wel of niet kan of mag hebben, vind ik zo mogelijk nog erger dan al dat vergelijk met mooie plaatjes op Instagram. Ik kreeg al meerderen keren een opmerking op blogposts dat alles bij mij er zo perfect uit ziet, en dat alles zo vanzelf lijkt te gaan. Dat is toen ook wel even blijven hangen, en heeft me doen inzien dat ik misschien ook eens over minder perfecte dingen moet schrijven.
Wat empathie betreft heb ik het soms in de omgekeerde richting: toen ik het moeilijk had na de bevalling, voelde ik me zo slecht naar een bevriend koppel toe, omdat zij al een hele tijd probeerden zwanger te worden. Mijn problemen waren niks in vergelijking met hun zorgen, maar het is maar vanuit welk standpunt je kijkt. Elk huisje heeft zijn kruisje…
Dat is iedereen mooi gezegd. Soms maken we ons in de ogen van iemand anders misschien wel effectief zorgen om iets van niets. Maar dat is niet altijd gemakkelijk om mee te gaan. Alleen zullen zulke opmerkingen zelden helpen.
Zo herkenbaar en ik vind eigenlijk vooral sinds wij een kindje hebben. Dan is het net alsof ouders met meerdere kinderen onze “zorgen” moeten overtreffen. Want wat weten wij er nu van, we hebben er maar eentje … Ik denk dat iedereen wel zijn eigen zorgen heeft en dat die gewoon anders zijn. Of je nu kinderen hebt of niet. Want toen wij er nog geen hadden, hadden wij ook zorgen hoor. Dus laten we inderdaad gewoon wat liever zijn voor elkaar, proberen van ons in te leven in elkaars situatie en die niet te overtreffen met je eigen zorgen/problemen.
Mooi gezegd!
Ik ben blij dat ik geen kinderen heb want god knows dat ik nu al slecht genoeg slaap 😀 Anyways, ja, ik snap de irritaties maar al te goed! En tegelijk denk ik soms ook omgekeerd: waar maak ik, verwend westers meisje, mij eigenlijk zorgen om? Aan de andere kant van de wereld komen mensen om van honger….. en gij klaagt?
Dus het is nogal dubbel bij mij.
Dat je dat over jezelf denkt snap ik wel. Maar dat mensen dat dan zo nodig moeten uitspreken naar anderen toe, nah dat hoeft niet toch?