Ik maak me soms van die bedenkingen. En dat wil ik dat van me af schrijven in een blogpost. Maar ik wil allesbehalve mensen beschuldigen met mijn woorden. Het gaat deze keer om iets dat zelfs niet vaak op mijn leven van toepassing is, want ik ben er nog net te jong voor. Maar mijn pupillen rollen aan een snelvaart door mijn oogkassen bij het horen van een zin zoals hieronder.
Wat moet dat gemakkelijk zijn voor jou, zo zonder kinderen, jij hebt geen zorgen.
Aargh. Ik wil hier niet beweren dat kinderen geen zorgen met zich mee brengen. Want dat doen ze wel. Let’s be honest. Maar let’s be honest again. Dat weet je als je aan kinderen begint. Dus die uitspraak zegt eigenlijk meer over jou dan over je gesprekspartner… En het is behoorlijk arrogant van jou om te denken dat zorgen alleen maar betrekking kunnen hebben op kinderen.
Maar opnieuw ik wil niet wijzen naar ouders. Ik wil wijzen naar die mensen die vinden dat hun zorgen staan boven alle andere zorgen van anderen. Van die mensen die in elk gesprek proberen overtreffen wat jij vertelt. Dat kan gaan over negatieve zaken (Oh, je oma heeft kanker, maar zij is dan ook al oud, mijn nicht is veel jonger en heeft ook kanker.) of over positieve dingen (Ah tof, je bent naar Malta geweest, kijk mijn foto’s van Canada, daar zie je pas mooie natuur).
We kennen allemaal zo iemand. En jammer genoeg is het vooral een feit in de context van kinderen. Zeker mensen zonder drommels krijgen het dan vaak te verduren. Maar ook ouders onderling kunnen er wat van. “Ah je slaapt niet goed ’s nachts met die baby, wacht maar tot je twee kleine kinderen hebt zoals wij, dan slaap je pas echt niet; wacht maar tot ze puberen, dan beginnen de problemen pas echt…).
Het ding is namelijk dit: emoties (en je zorgen maken is per definite een sterke emotie) zijn niet, nooit of te nimmer, vergelijkbaar tussen mensen. Wat jij helemaal niet verontrustend vindt kan iemand anders nachtenlang wakker houden. Het heeft gewoon geen zin om zorgen te vergelijken.
Iedereen heeft een ander perspectief op de dingen. En dat is de kern van het probleem. Wanneer jij praat vanuit jouw perspectief, waarin bv. het hebben van kinderen je aanzienlijk meer doet piekeren, iemand anders zijn situatie gaat beoordelen zal dat enkel maar leiden tot kwetsende vergelijkingen. Je kwetst iemand altijd dan. Hoe goed je het ook bedoelt.
Er is geen overtreffende trap in emoties. Sommige mensen kunnen pijn, verdriet of frustraties voelen over zaken waarvan jij het met de beste wil van de wereld niet kan begrijpen. Dat is moeilijk om mee om te gaan. Maar daar is ook een mooi woord voor: empathie. Oftewel, je proberen in te leven in de situatie van een ander. En laat dat nu net datgene zijn dat bij personen die ‘wacht maar’ of ‘geen zorgen’ uitspraken doen ontbreekt.
Niemand hoort graag dat hij of zij zich zorgen maakt om iets belachelijks. Geef maar toe, dat wil jij toch ook niet horen?
Amen. Tot zover mijn preek van de dag :D.
Krijg jij vaak van dit soort opmerkingen?