Ik vertelde al eerder dat ik niet zo goed ben in self-care. En als ik er dan toch even tijd voor maak is dat vooral tijd die ik stop in mentaal opladen. In mijn hoofd proberen vrijmaken en rust te nemen. Ik besteed amper tijd aan mijn fysieke zelf, vandaar die blauwe plekken, droge huid, en ja, ook die wallen onder mijn ogen zo nu en dan.
In Flow 7 kreeg ik het inzicht mee dat dit een maatschappelijk probleem aan het worden is. Wij focussen zo hard op het rationele. Wij zijn voortdurend aan het nadenken, vergaderen, typen en lezen op het werk. Thuis zijn we het ene huishoudelijke klusje na het andere aan het doen terwijl die telefoon constant trilt door allerlei meldingen. Naar de sportschool gaan is de volgende to do op het mentale lijstje. En geef toe, zelfs tijdens het lopen zijn we bezig ons mentaal te voeden door naar podcasts of TED talks te luisteren.
Er is sprake van een ‘ontlijving’ in onze maatschappij. De lijven waar we dan nog wel mee in contact komen via sociale media zijn perfect gebruind, mager, afgetraind en vooral bewerkt. Ze lijken in het niets op dat flabberige (is dat een woord?) lichaam dat onder je kleren zit. Waardoor je je nog meer gaat afzetten tegen dat lichaam van jou.
We moeten terug meer appreciatie voelen voor ons lichaam. Want geef toe, je kan er fantastische dingen mee. We moeten opnieuw onze imperfecties koesteren. Opnieuw gaan voelen.
Vandaar het grote succes van yoga en meditatie, waarbij je terugkeert naar de basis: je ademhaling en in het geval van yoga daarna een aantal poses doet om opnieuw contact te maken met je lichaam.
Het heeft me wel wat wakker geschud, want ook het laatste waar ik mee bezig wilde zijn was dat lichaam. Sinds kort ga ik voor mijn nek en rug af en toe naar de kine. En daar werd ik vlakaf geconfronteerd met hoe hard mijn lijf uit balans is. Er is werk aan de winkel.
Komt erbij dat mijn lijf door het B-12 tekort ook best wat veranderd is (met name wat kilo’s minder waardoor er hier en daar wat botstructuur zichtbaar is) en ik het sowieso wat moeilijk had met die verandering, want ja, het valt nu eenmaal op. Ik heb er ondertussen terug vrede mee. Ik ben ik. En ik heb nooit echt grote complexen gehad over mijn lichaam. Dan is het echt wel te laat om hier nu nog mee te beginnen, neen? 😀
Dus in plaats van altijd maar bezig te zijn met dat koppeke ga ik vanaf nu nog wat meer naar mijn lichaam luisteren. En misschien geldt dat voor jou ook wel. We hebben maar één lichaam en moeten het er de hele rit mee doen. Laten we dat dan ook verzorgen. En mee opnemen in die oh zo belangrijke self-care.
Het is een inzicht dat ik jullie niet wou onthouden. En het leidde ertoe dat ik voor het eerst in een dikke tweeënhalf jaar mij ziek meldde op het werk. Omdat het lichaam tegen pruttelde. Normaal zou ik daar keihard doorgaan en dat in het weekend moeten bekopen. Nu koos ik bewust voor wat mijn lijf nodig had: rust en de juiste medicatie. Stap voor stap.
Ben jij vaak bewust bezig met het verzorgen van je lichaam? Of net niet?
Ik ben daar ook veel te weinig mee bezig, want ik geef mezelf wel rust, maar zorg eigenlijk op dat moment nog altijd niet echt voor een gezond lichaam door het goed te voeden en het ontspannen te houden. Mooi inzicht dat je meegeeft.
We hebben er allemaal nog wat werk aan inderdaad 🙂
Ik ben er wel mee bezig maar tegelijk blijft het een werkpunt. Iets waar je voortdurend aandacht voor moet blijven hebben.
Idd, het is een constant werkpuntje!
Oh ik las dat artikel ook, best interessant! Ik probeer zo goed mogelijk voor mijn lichaam te zorgen 🙂
Goed bezig dus 💪
Sinds kort meer dan ervoor. Al komt dat doordat ik een serieuze wake-up call gekregen heb. Maar door nu naar mijn lichaam te leren luisteren, ontdek ik wel dingen. En ga ik proberen om in de toekomst er wat vaker en sneller naar te luisteren.
Dat is alvast een heel mooi voornemen voor 2019!
Mijn lichaam protesteert snel, dus ik word wel gedwongen van er rekening mee te houden. Vroeger vond ik dat niet eerlijk en probeerde ik daar tegenin te gaan, maar nu aanvaard ik het zoals het is. Net als jij ben ik onlangs braaf thuisgebleven toen ik ziek was, in plaats van te blijven doorduwen tot ik gigantisch in panne zou zijn gevallen.
Je moet er nog je hele leven mee verder he uiteindelijk!
Ik weet intussen wat mijn lijf allemaal kan en waartoe het in staat is. Ondanks een torenhoog stressniveau en zonder training tot 4100m klimmen, ge moet het maar kunnen. Daar moet ge respect voor hebben. Voor uw lijf, uw tempel. Maar al te vaak vergeet ik dat gemakkelijkheidshalve weer voor efkes als de chipszak lonkt. Het is pas de laatste weken dat ik besef dat ik mijn lijf echt tot niks kan of moet verplichten. Ja mijn record van 9km lopen breken zou cool zijn, maar moet het? Nee. Ja ik zou misschien een perfecter lijf hebben met 10kg minder, maar zou dat ook gezonder zijn? Nee. Niks moet.
Naar uw lijf leren luisteren is een kunst, en ik hoop dat er een cursus voor bestaat die ik in 2019 kan volgen 😀