Keuzestress, het wordt de ziekte van onze generatie, de millennials, genoemd. Er is te veel keuze. En niet alleen in de supermarkt, of op de menukaart van een restaurant. Ik wil het hebben over diepgaandere keuzes in je professionele carrière of je privéleven. Er zijn honderden studierichtingen, miljoenen jobtitels en 7 miljard mensen op de wereld om een partner uit te kiezen. We kunnen alles doen wat we willen, mits het financieel wat meezit natuurlijk.
Studeren is niet langer een privilege. Het stond afgelopen week nog in de krant. Jongeren stellen hun studiekeuze almaar langer uit. Wij zijn de generatie die verlamd lijkt door de overvloed aan opties. Nochtans is de correlatie tussen een studierichting en een effectieve job nog nooit zo laag geweest. Een diploma begint in verschillende sectoren (waaronder de mijne!) niet veel meer uit te maken. Waarom kies je dan niet gewoon voor wat je graag doet? Voor wat je interessant lijkt? Daar wringt het schoentje, want we zitten met een economische crisis waarin een job vinden niet simpel is. Die studiekeuze lijkt ineens dan toch heel belangrijk. En dus gaan we het overdenken.
Ik zou een heel artikel kunnen schrijven met tips en tricks om keuzes te maken (en misschien doe ik dat nog wel eens). Maar nee, ik ga het hebben over hoe ik mijn keuzes altijd maak. Ik ben een vrij rationeel persoon, maar als het gaat om belangrijke zaken zoals een studierichting of een job maak ik vaak vreemde sprongen.
In derde middelbaar was ik onderweg mij in te schrijven voor Wetenschappen – Talen, ik had het wel gehad met Latijn. Een uur later kwam ik thuis met een inschrijvingsbewijs voor, jawel, Latijn – Talen. Ik heb heel lang getwijfeld om aan de universiteit iets met economie te gaan studeren, toch koos ik uiteindelijk voor Communicatiewetenschappen. En een jaar geleden zou ik dan wel iets met economie gaan doen, een master in het Management. Was het niet dat ik besloot om me, na de selectiedag overigens, toch kandidaat te stellen voor BAS. Ik wist amper wat dat jaar precies inhield, maar een week later was ik geselecteerd (hoera?!). Mijn drie stages heb ik gekozen op basis van één gesprek, het gesprek op mijn latere stageplaats. Kijken of het ergens anders beter was? Niet nodig blijkbaar. Het gras is overal even groen.
Mijn laatste ietwat vreemde beslissing dateert van dit voorjaar. Ik was aan het solliciteren als project manager in de reclame. En toen kwam de twijfel om het toch niet als copywriter te proberen. Ik heb uiteindelijk een contract getekend als online marketeer, niet in de reclame.
Van geen enkele keuze die ik hierboven noem heb ik spijt. Al begrijp ik mezelf ook niet altijd. Het lijkt alsof ik belangrijke beslissingen, die toch wel mijn huidig leven bepaald hebben, zomaar neem. In een ogenblik. Heel impulsief. Ik kan het eigenlijk zelf niet verklaren.
De ware reden is waarschijnlijk dat ik in zo’n gevallen naar mijn hart luister. Niet bewust, maar ik doe het wel. Ik geloof gewoon dat je diep vanbinnen wel weet wat de juiste beslissing is. Maar door externe factoren, zoals je ouders en de media die je wijzen op de economische crisis, ga je met je verstand beginnen denken en een eventuele rationele beslissing uitspreken. Op het moment van de keuze zelf heb ik echter altijd naar mijn hart geluisterd.
Waarschijnlijk was economie jobzekerheidgewijs (is dat een woord?) een betere keuze, net als wetenschappen in het middelbaar misschien wel nuttiger was dan Latijn. En project manager was de veilige optie geweest (maar ja comfort zones zijn er om te breken, of niet?), waar ik ervaring kon in voorleggen. Maar telkens lag mijn hart ergens anders.
Dus misschien moet je gewoon even diep in jezelf graven. Daar heb je allang een beslissing genomen. Een beslissing die je vast ook wel met rationele argumenten kan ondersteunen. Het eerste zal alvast zijn ‘ik wil dit echt’. Een betere reden kan ik mij niet bedenken. En laat anderen vooral hun mening zeggen, uiteindelijk maak jij je keuze. Met je hart.
Luister jij vooral naar je hart of naar je verstand als je een belangrijke keuze maakt?
Ik volg vooral mijn buikgevoel. Zo heb ik echt moeten aandringen op mijn keuze voor Latijn-Moderne Talen in het middelbaar. De leerkrachten vonden dat niet zo’n goede keuze en probeerden mij te overhalen om toch maar wiskunde te doen. Ze probeerden het zelfs via mijn moeder op het oudercontact. Gelukkig mocht ik van thuis uit vrij kiezen en kon ik mijn buikgevoel volgen. Ik heb daar trouwens geen spijt van gekregen.
Ik vind het echt schrijnend hoe je al in het middelbaar in een richting geduwd kan worden door ouders en leerkrachten. Kinderen die Latijn moeten volgen omdat dat zogezegd ‘hoger’ is, maar na twee jaar is het wel genoeg geweest en moet je iets serieus gaan doen zoals wiskunde of wetenschappen… Goed, dat je altijd je ding hebt mogen doen van thuis uit! Ik heb ook dat geluk gehad 😉
Ik wist dat ik door mijn keuze geen wetenschappelijke richting meer zou kunnen volgen op de universiteit en mijn opties zou verkleinen, maar ik wist gelukkig al een beetje welke richting ik uit wilde gaan. Het stoorde me vooral dat ze het niet konden verdragen dat de betere leerlingen niet voor wiskunde kozen. Het was precies heiligschennis ;-).