Label: Introvert

Het is nooit de bedoeling geweest dat dit een soort van rubriek zou worden, maar af en toe heb ik blijkbaar nood om een potje te lullen over mijn introvertheid. Een kleine twee jaar geleden heb ik mijn introvertheid leren omarmen en een jaar geleden handelde ik er zelfs al naar om mezelf af en toe wat meer alleentijd te geven.

Ik botste keihard tegen mijn introvert karakter tijdens #BAS1516. De dynamiek in een groep kan mij blijkbaar anders op zaken doen reageren. Hij kan mij net aanweziger maken of in een hoekje stil verzeild doen raken. Toen ik twee jaar geleden begon te werken op mijn huidige job startte ik samen met 4 andere collega’s. Voor de bestaande collega’s was dit meteen een grote groep nieuwe mensen erbij en ik heb al vaak horen zeggen dat dit de sfeer op kantoor toen erg hard heeft beïnvloed. Drie van de collega’s die toen samen met mij zijn gestart zijn extravert en heel aanwezig, terwijl onze developmentteams van nature uit heel introvert zijn. Zij moesten daar toen wel hard aan wennen.

Ik vond gelukkig snel mijn plaatsje in de groep. Het jaar daarop vertrokken heel wat collega’s, er kwam ook regelmatig iemand nieuw bij, maar ons totaalaantal bleef min of meer hetzelfde. Tot nu.

Sinds juni is er één collega weggegaan en er zijn 7 collega’s bijgekomen. De helft van hen vervangt ook effectief iemand die is vertrokken, maar er is ook gewoon extra mankracht bijgekomen.

Voor alle duidelijkheid: die mankracht was effectief nodig. Het was op zijn zachtst gezegd druk en dat is het nog altijd. Er zou nog 5 man extra bij kunnen met het huidige werk. Maar voor mij is het eerlijk gezegd even genoeg geweest.

De dynamiek in de groep is weer zoek. Ik merk nu hetzelfde als wat de anderen twee jaar geleden ook gehad moeten hebben. We moeten aan elkaar wennen. In elk team zit een nieuw gezicht. Met een eigen karakter. En het zijn heus niet allemaal extraverten. Dat is het zeker het probleem niet. Het is eerder zoeken naar balans, naar structuur.

Ik kruip er onbewust van in mijn schulp. Er zijn het laatste jaar wat mensen vertrokken met wie ik goed klikte en het heeft even wat tijd nodig om dat gevoel te krijgen bij de nieuwen. Ik ben overgevoelig aan de sfeer op het werk en merk gewoon dat iedereen zoekende is, waardoor ik zelf ook enorm op zoek ben naar iets dat ik niet kan definiëren (hoera, weer zo’n duidelijke blogpost van mij!!). Toen vorige week de laatste nieuwe collega begon was ik zelfs niet meer enthousiast. Er zijn even genoeg nieuwe gezichten. We zijn nog nooit met zoveel geweest…

Ik weet dat dit allemaal gaat loslopen. De mensen zijn goed geselecteerd. Ze passen in de groep. En ze zijn minstens even onzeker als wij allemaal. Eén op één heb ik al fijne gesprekken gehad. Maar mijn introverte persoon is op zoek naar een referentiekader. En dat is er nog niet.

Dus had ik even helemaal geen zin in een weekendje met één van de teams (dat niet het mijne was en dus was ik sowieso al iets meer een outsider) en in een teambuildingsactiviteit met zijn allen.

En weet je wat. Ik heb even moeten doorbijten. Maar dat weekendje en vooral die teambuilding zijn helemaal goed gekomen. Ik probeer tijd te nemen om één-op-één mensen te leren kennen. En af en toe zonder ik me toch even bewust af. Ik hoop zo dat dit allemaal op zijn pootjes valt. Zoals het dat altijd doet.

Het was weer even geleden dat mijn introvertje en ik elkaar kwijt waren. Maar deze keer ben ik niet tegen de muur gelopen. Deze keer heb ik het ‘probleem’ mooi op voorhand kunnen uitspreken en maatregelen kunnen treffen. De tijd nemen om te wennen. Me niet in die extraverte rol duwen, want dat vraagt zoveel energie. En zo doe ik mezelf elkaar keer wat minder pijn. Want zo’n muur die gaat niet vanzelf aan de kant. Daar moet je over klimmen om een botsing te vermijden.

Hoe ga jij om met een nieuwe groepsdynamiek?

De afgelopen weken waren zwaar. Fysiek want net zoals zovelen te weinig zonlicht en een lichaam vechtende tegen de ziektekiemen (zoals altijd word ik trouwens nooit ziek genoeg om thuis te blijven ^^). Mentaal, want stress en veranderingen op het werk gecombineerd met zorgen thuis. Als er dan wat sneeuw bij komt kijken waardoor je vast staat met de auto en nergens meer raakt is maandagavond de week precies al om zeep. Wat doe je dan om dat beter te maken?

Anderhalf jaar geleden zou ik doorgegaan zijn tegen mijn limiet en zeker geen sociale afspraken afzeggen. Ondertussen weet ik wel beter. En daar heeft mijn inzicht uit dit oude postje veel mee te maken. Ik ben een introvert. Na een jaar BAS en de eerste weken op mijn huidige job kwam dat besef kei hard aan. Introvert leek iets slechts. Maar god, wat heb ik mij daar ondertussen mee verzoend. Ik ben er namelijk trots op!

Ik ben weliswaar heel aanwezig op het werk en mijn collega’s zouden mij misschien extravert noemen, want ja ik kan praten als een malle en gezellig en social doen. Ik praat zelfs met vreemden op feestjes als ik daar zin in heb. Maar daar gaat het niet om. Ik heb gewoon zoveel nood aan tijd voor mezelf. Dat is wat mij energie geeft, ik haal de motivatie uit mezelf. Dat is introvert zijn.

Introverte mensen hebben een aantal voordelen ten opzichte van extraverten. Het belangrijkste is – mijns inziens – dat we leren alleen te zijn. Dat we leren van onszelf te houden. Omdat we die alleen-tijd nodig hebben en dus gaan waarderen alsof het een luxe is. Ik word niet zenuwachtig van alleen zijn, mijn geluk hangt op die manier ook niet noodzakelijk van anderen af. Ik zit niet te wachten tot iemand mij belt om uit te gaan. Ik ben degene die belt, of die er net voor kiest om thuis te blijven.

Het afgelopen jaar ging ik dan ook verantwoorder met mijn vrije tijd, afspraken en rust om. En dat brengt op! Ik voel dat ik een beter evenwicht heb gevonden. En ja, ik word nog altijd zenuwachtig van een lege agenda, maar nu weet ik dat ik daar dan iets moet aan doen. Net zoals ik weet dat ik in drukke weken niet nog iets erbij moet proppen.

Dus was deze week de beslissing snel gemaakt. Geen sociale dates, maar 1u dansles meepikken (want achterlopen met de choreo willen we nog net niet) en verder veel met een boek in bed én op tijd naar bed. Vrijdag het werk überhaupt halen was het doel. En hoewel vrijdag de moeilijkste dag van de week werd, heb ik dat toch maar mooi gedaan. Ook dit weekend even geen sociale afspraken, de focus ligt volledig op de komende week.

Misschien was ik deze week dus niet die happy sociale Annelies, maar de komende week zal ik ten minste ten volle kunnen genieten van de danslessen en die kerstreceptie op het werk. In plaats van te crashen vlak voor mijn deugddoend verlof.

Zelfkennis, het komt met de jaren. En met dit huizenhoog cliché sluit ik graag af.