Nog niet zo lang geleden vertelde ik hier over emoties laten zijn. Om ze toe te laten. Niet af te stoten. Maar ik had het toen over emoties toelaten aan jezelf. Om gewoon dat verdriet of die boosheid te voelen. Want die gevoelens mogen er zijn. Maar je kan dat eigenlijk ook wel een pak breder trekken. Wordt het niet eens tijd dat we als maatschappij emoties beginnen toelaten?
In mijn jeugd was het net alsof wenen niet mocht. Als ik gevallen was en mijn knie zag rood, dan probeerden mijn ouders me vooral zo snel mogelijk te sussen. ‘Het is niet erg, een plakker erop en stop nu maar met wenen’. Want dat wenen, dat kon niet.
En als ik me pijn deed was er nog best veel begrip. Maar op dagen dat ik huilde om andere reden (boosheid, moeheid… het is voor mij ook al lang geleden :p), was er nog minder begrip. Hoe sneller ik stopte met wenen, hoe beter, want ik had geen reden om verdrietig te zijn.
Ik denk dat velen zich hierin zullen herkennen. Het zit gewoon vervat in onze Vlaamse opvoeding: niet klagen, gewoon verder doen. En misschien is die mentaliteit wel een van de vele redenen dat zovelen strugglen met het tonen van hun emoties. Want als het als kind al niet mocht, ga je als volwassene al helemaal niet publiekelijk beginnen wenen. Huilen wordt dan een soort taboe. Iets dat je in stilte op je eentje doet.
Ik ben zo iemand bij wie huilen ook best functioneel kan zijn. Wanneer het vaatje vol is, loopt het over. En nadien wordt het beter want er is weer plaats. Er komt weer ruimte vrij.
Laat ons die ruimte geven aan onze emoties en aan elkaars emoties. Het is dan misschien niet zo aantrekkelijk om iemand te zien huilen, maar het is oké. Het mag er zijn. We hoeven dat niet weg te moffelen onder de sluier der liefde. Laat dat vat maar even wat leger lopen. En dan kunnen we er daarna weer tegenaan.
Heb jij moeite met het tonen van emoties in het openbaar?
Ik vind dat best moeilijk. En wanneer de emoties me overmannen in het bijzijn van anderen, zelfs vrienden, dan geneer ik me…
Eigenlijk echt erg dat we ons dan generen he. Terwijl iedereen (vaak dezelfde) emoties ervaart. Maar ik snap het he, ik geneer me dus ook.
Bij mij is het vaak andersom: ik heb moeite om mijn emoties te verbergen…
Wel heel herkenbaar, van dat ‘niet wenen’ als kind. ’t Zal de generatie zijn zeker? Ik probeer Juliette wel te laten merken dat ze mág wenen, en dat daar niks mis mee is.
Misschien is het net goed dat je je emoties niet zo goed kan verbergen? Dan kroppen we ze niet op? Ik denk dat de nieuwe generatie ouders inderdaad op dit vlak wel een andere waarden hanteert naar hun kinderen toe. Gelukkig maar denk ik?
De uiting van je emoties hangt samen met de mogelijkheid om die te uiten en je gevoeligheid voor emoties.
Ik werk voor een groot deel van de dag in een zeer rationele wereld (technische shit, you know, cijfermensen). Als we (ik) het daar hebben over welzijn, u goed voelen, ergonomie, burn-out, depressie,…dan is dat allemaal larie en gezever omdat deze dingen minder kwantificeerbaar zijn. Wat is “pijn”? Vanaf wanneer is verdriet echt? Is dat vanaf het moment dat je tranen ziet? Is dat er voor of erna nog zo? En hoe lang moet dat duren? Het zijn vragen die cijfermensen graag stellen. SMART noemen ze dat. Dat is voor emoties niet zo haalbaar en bovenal erg persoonlijk (dus variabel).
De dooddoener van de week is dan altijd “Gaan we ons daar ook nog moeten mee bezig houden ofwa?”
Maar (pleidooi 2) als we’t hebben over “de zorg” en staan applaudiseren voor de deur, dan krijgen emoties ineens wel aandacht. Maar helaas, ze blijven onmeetbaar (tenzij iemand toch die applaudimeter heeft geïnstalleerd)
finaal pleidooi: Laat je emoties gaan en verontschuldig je vooral niet (zie TV-programma’s). Alsof mijnheer de techneut of boekhouder zich ooit verontschuldigd heeft omdat er 101 cijfers staan ipv 100. Emoties tonen je emotionele toestand. Willen we rekening houden met mekaar en zorgen voor mekaar dan zijn die heel erg belangrijk. Ook in Vlaanderen 😉
Helemaal mee eens. Ik verafschuw hoe die cijfermatige rationaliteit ook op gevoelvlakken in onze maatschappij is geslopen. Meetbaarheid is goed in bepaalde sectoren maar niet op vlak van emoties.
Huilen kan zo fijn zijn! Het klinkt misschien gek, maar ik vind dat soms echt heerlijk. Dan heb ik een ochtend lang de behoefte om te huilen en wanneer ik dit doe, voel ik me helemaal opgelucht. Niks mis mee vind ik zelf, haha 🙂
Daar is helemaal niks mis mee!