Close

Functionele emoties

Nog niet zo lang geleden vertelde ik hier over emoties laten zijn. Om ze toe te laten. Niet af te stoten. Maar ik had het toen over emoties toelaten aan jezelf. Om gewoon dat verdriet of die boosheid te voelen. Want die gevoelens mogen er zijn. Maar je kan dat eigenlijk ook wel een pak breder trekken. Wordt het niet eens tijd dat we als maatschappij emoties beginnen toelaten?

In mijn jeugd was het net alsof wenen niet mocht. Als ik gevallen was en mijn knie zag rood, dan probeerden mijn ouders me vooral zo snel mogelijk te sussen. ‘Het is niet erg, een plakker erop en stop nu maar met wenen’. Want dat wenen, dat kon niet.

En als ik me pijn deed was er nog best veel begrip. Maar op dagen dat ik huilde om andere reden (boosheid, moeheid… het is voor mij ook al lang geleden :p), was er nog minder begrip. Hoe sneller ik stopte met wenen, hoe beter, want ik had geen reden om verdrietig te zijn.

Ik denk dat velen zich hierin zullen herkennen. Het zit gewoon vervat in onze Vlaamse opvoeding: niet klagen, gewoon verder doen. En misschien is die mentaliteit wel een van de vele redenen dat zovelen strugglen met het tonen van hun emoties. Want als het als kind al niet mocht, ga je als volwassene al helemaal niet publiekelijk beginnen wenen. Huilen wordt dan een soort taboe. Iets dat je in stilte op je eentje doet.

Ik ben zo iemand bij wie huilen ook best functioneel kan zijn. Wanneer het vaatje vol is, loopt het over. En nadien wordt het beter want er is weer plaats. Er komt weer ruimte vrij.

Laat ons die ruimte geven aan onze emoties en aan elkaars emoties. Het is dan misschien niet zo aantrekkelijk om iemand te zien huilen, maar het is oké. Het mag er zijn. We hoeven dat niet weg te moffelen onder de sluier der liefde. Laat dat vat maar even wat leger lopen. En dan kunnen we er daarna weer tegenaan.

Heb jij moeite met het tonen van emoties in het openbaar?