Mag vakantie nog gewoon vakantie zijn?

Mag ik eens een lans breken voor het feit dat vakantie soms ook gewoon maar vakantie is. Wat tijd weg van je werk. En dat er dan niets moet?

Je moet niet naar het buitenland. Je moet niet terugkomen met zotte verhalen. Of honderden likes verzameld hebben op die Instagramfoto. Of terugkeren met hernieuwde ideeën omdat je even afstand hebt kunnen nemen. Want afstand kan veel doen. Misschien ook net je problemen zichtbaarder maken.

Je mag gewoon terugkomen met een koffer vol vuile was, een zonnebril die eens gekuist moet worden en dat stiekeme gevoel dat je blij bent weer je in eigen bed te slapen.

Of zoals een collega antwoordde wanneer ik vroeg wat ze tijdens haar drie weken vakantie ging doen. ‘Dat weet ik nog niet, ik ga gewoon elke dag kijken waar ik zin in heb’. Zo simpel kan het zijn.

Dit is voor iedereen die geen plannen heeft tijdens z’n vakantie, voor iedere ouder die stiekem uitkijkt naar 1 september, voor de toerist die net terug aan het werk is en al zuchtend uitkijkt naar de volgende vrije dagen, voor de avonturier die nostalgisch terugdenkt aan die eindeloze festivalzomers van toen en nu midden in een al even eindeloze verbouwing zit, voor de uitsteller die allerlei plannen had gemaakt en op z’n laatste vakantiedag moet toegeven dat daar niks van in huis is gekomen, voor de single vrouw die vaak over het hoofd wordt gezien en haar sportlessen en collega’s mist terwijl ze vrolijke gezinsfoto’s ontwijkt online, voor zij die de stapel bibboeken ongelezen terug moet binnenbrengen, voor iedereen die zonder life changing keuze terugkeert naar het werk want soms is niets doen al life changing genoeg.

I hear you. Het is oké. Vakantie is ook maar gewoon vakantie. Een break. Ook van al dat moeten.