Als iemand die nogal eens worstelt met haar controledrang is het niet weten soms een hele opgave. En dan gaat het me niet om de hoofdstad van pakweg Pakistan (Islamabad!) of het aantal exacte poten van een duizendpoot (30 tot 42 gemiddeld!).
We zijn in onze huidige maatschappij zo gewoon om alles correct af te meten en alles onmiddellijk te weten. Ik google hoofdsteden en biologische weetjes in een paar seconden bij elkaar. Via een app check ik realtime hoeveel geld er op mijn bankrekening staat en velen onder ons kunnen elk moment van de dag hun hartslag monitoren via een smartwatch (wie mij goed kent, weet dat ik dat dé horror vind). We tracken onze slaap, onze waterinname, het aantal uren dat we dagelijks op onze smartphone zitten, het aantal boeken dat we jaarlijkse lezen… Cijfers vliegen in het rond.
Daardoor creëren we de illusie dat alles meetbaar en dus per definitie voorspelbaar is. Maar die waterinname, gekke weetjes of boeken zijn maar details. Het echte leven is niet voorspelbaar. We weten niet wat morgen gebeuren zal.
Soms staat de wereld op zijn kop. Soms staat jouw wereld op zijn kop. Soms volstaan cijfers niet langer om het te weten. Soms weten we het niet meer. En die soms is eigenlijk een ‘altijd’.
Eigenlijk weten we alleen zeker dat we het niet weten. Dat controle slechts schijn is. En dus moet er ruimte gemaakt worden om niet te weten. Niet weten is oké. En het duurt soms verdomme lang voor ik mezelf dat weer influister.
Als ik mezelf vergelijk met vijf jaar geleden weet ik dat die controledrang al iets vaker blijft zitten. Ik laat regelmatig ruimte om niet te weten. Om te laten komen wat komt. Ik ben daar al best trots op. Het is interessanter om het pad te bewandelen dan je te blijven afvragen of het de moeite waard zal zijn. Misschien is dit dan toch ouder worden? 🙂
Hoe ga jij om met iets niet weten?
Een aloud gezegde luidt ‘Wat niet weet, niet deert’. Ik ‘hoef’ niet meer zozeer… (en vul hier zelf maar aan). Het ouder worden heeft daar zeker mee te maken. Ik ben dan ook van een andere generatie als jij. Het niet (moeten) weten geeft zoveel meer mentale rust. FOMO en YOLO zijn hip en in, laat nu net dat iets zijn waar ik niet blindelings aan mee doe.
Ik vind dat hele FOMO gedoe ook maar niets. En begin inderdaad stilaan het niet hoeven weten te apprecieren.
Ik merk dat ik veel minder bijhoud en meet dat mijn vrienden en collega’s. Ik denk bijvoorbeeld dat ik de enige ben zonder fitbit of iets dergelijks. Vind ik prima :-).
Zo’n fitbit zou voor mij dus de hel zijn. Ik track daardoor ook wel minder dan vrienden en collega’s denk ik.
Ik leer elke dag meer te leven bij de dag, en dat is goed.
Dat is inderdaad alleen maar goed.