Ken je dat gevoel dat je reikhalzend naar iets uitkijkt? Dagenlang. Wekenlang. Soms wel enkele maanden. Dat je de dagen aftelt tot het zover is. Hele scenario’s in je hoofd bedenkt van hoe het zou kunnen zijn. Alles tot in de puntjes hebt voorbereid. Wachtend op iets leuks. Iets groots zoals een groot feest, een festival of een lange vakantie. Of misschien net iets kleins. Een etentje, een wandeling, een bezoek aan de familie.
Ik ben echt een krak in weken op voorhand alleen maar over dat ene waar ik naar uitkijk na te denken en zie daarbij hele scenario’s voorbijkomen. En elke keer loopt het in realiteit natuurlijk een tikkeltje anders. Soms is de realiteit zelfs minder dan wat ik me ervan heb voorgesteld. Soms maakt het de verwachtingen helemaal waar. Maar wanneer het voorbij is en je ligt ’s avonds weer in bed is de conclusie elke keer hetzelfde: ergens naar het uitkijken is het leukste gedeelte. Honger is de beste saus.
Ik kijk trouwens niet alleen verwachtingsvol uit naar grote dingen, ik kan soms ook ontzettend blij rondlopen in de wetenschap dat ik straks de volgende aflevering van mijn favoriete serie kan kijken, in mijn boek verder kan lezen, of gewoon omdat er straks een leuke avond staat gepland met vrienden of het lief. Het zijn de kleine dingen in het leven.
Maar tegenwoordig is die anticipatie wel heel klein geworden. Ja, ik kijk nog altijd uit naar mijn rustmomentjes, of die ene videocall met vrienden zodat je toch nog een soort van sociaal leven lijkt te hebben. Maar dat fijne gevoel om echt ergens naar uit te kijken, weken op voorhand. Dat is er niet meer. Met dank aan dat ene virus dat elk perspectief de vuilbak in gooit. Honger mag dan wel de beste saus zijn, we weten allemaal dat dat hongergevoel op een gegeven moment omslaat in een leeg gevoel. Dat eten er dan niet meer toe doet.
Het enige waar ik nog lijk op te anticiperen is slecht nieuws. Ik zit in een soort modus waarbij ik constant ben voorbereid op het ergste. De cijfers stijgen, het vaccin loopt vertraging op, er is weer een of andere nieuwe variant ontdekt… Ik begin me er tegelijk op voor te bereiden en voor af te sluiten. Want ik wil het eigenlijk niet weten. Ik wil gewoon een perspectief. Iets om naar uit te kijken. En zolang de overheid dat niet geeft, zullen de mensen die zich van nature minder snel aan de regels houden dat ook niet doen. Een vicieuze cirkel die ik zo beu ben.
Dus ja, allemaal goed en wel. We moeten op zoek naar de lichtpuntjes. Maar soms ben ik het zo beu om alleen maar dat nachtlampje te hebben en niet dat grote alom verblindende licht, weet je wel? Ik voel me net als de natuur en wacht in volle spanning op de bloesems van de lente. Dat is de enige anticipatie die er toe doet voorlopig.
Hoe ga jij om met het feit dat er weinig perspectief is momenteel? Heb jij voldoende oog voor de lichtpuntjes?
Ik heb daar eigenlijk weinig last van, buiten het feit dat je vrijheden die zo vanzelfsprekend waren, beperkt zijn, valt het bij mij erg goed mee.
Iedereen gaat er wat anders mee om hé.
ja dat is waar, daarin hebt ge gelijk
Ik voel zo precies hetzelfde, kon het niet beter verwoorden xxx
<3
Heel herkenbaar vind ik!
Ik vind het heel moeilijk tegenwoordig, nu begint het echt te wegen. Ik merk dat ik ook steeds kwader ben op de mensen die de regels aan hun laars lappen. Moest iedereen zich er strikt aan houden, zouden we niet in deze shit zitten. Dat frustreert me echt wel.
Herkenbaar. Normaal gesproken heb ik geen hekel aan wandelen, maar tegenwoordig is dat het enige wat ik kan doen als ik met iemand afspreek (als we niet bij mij of bij die ander thuis kunnen of willen afspreken). Vorige week was ik dat ineens zó beu. “Eergisteren wandelen, vandaag wandelen, morgen wandelen…” Pfft. Maar ja, van het alternatief – in mijn eentje thuis blijven zitten – word ik op termijn ook niet gelukkig. Het voelt als kiezen tussen twee kwaden, of tussen “verveling” en “een ander soort verveling”.
Ik probeer daar vooral mee om te gaan door mezelf flink uit te dagen, binnen de grenzen van wat mag. Zo heb ik in december een “onmogelijke” yoga-houding uitgekozen – van het niveau “no way dat ik het nu kan, ik ga gegarandeerd een paar keer flink op mijn bek, maar ik zou het zo gaaf vinden als het me lukt, en als ik er heel lang op oefen, dan zou ik het moeten kunnen”. Inmiddels zijn we een paar maanden verder en het verbaast me nog steeds als het me gewoon lukt. Ook al is dat vooralsnog maar voor een paar seconden. Die spanning en euforie, die doen wonderen. (En ja, ik ben een keer voorover gekukeld, maar daarna heb ik een paar minuten over de grond gerold van het lachen. XD Dus zo erg was dat nu ook weer niet.)
En áls ik eenmaal aan het wandelen ben, dan fris ik daar toch van op. (Letterlijk soms ook. 😛 Brr.)
Ik snap je wel. Ik wandel wel graag, maar krijg me er niet voor opgeladen in de winter of tijdens een thuiswerkdag. Ik probeer me dus binnen wat bezig te houden door ook wat pilates te proberen en blij te zijn als ik een oefening kan 😁
Ik vind dat ook echt een van de moeilijkste dingen. Ik kijk graag uit naar dingen, dat helpt toch altijd als je een stomme dag hebt of een paar lastige vooruitzichten. Mijn lief heeft dat veel minder, die vindt het prima als we spontaan beslissen om naar een museum te gaan of zo. Ik vind dat spontane ook wel leuk, maar toch minder leuk dan wanneer ik er efkes naar heb kunnen uitkijken haha. Nu zijn er wel kleine dingetjes waar je naar kan uitkijken, maar ja geen reizen of zo natuurlijk en dat begint toch wel echt te steken.
Ja helemaal, dat spontane is ook super tof, maar ik heb gewoon dingen nodig om naar uit te kijken.
Heel herkenbaar! Ik probeer om elke dag te focussen op de kleine positieve dingen, maar het wordt moeilijker en moeilijker. Net omdat dat perspectief zo hard aan het ontbreken is. Het nieuws volg ik trouwens al lang niet meer, de belangrijkste updates krijg ik wel mee via die Be-alert mailtjes.
Ja ik heb zeker ook nog dingen die me blij maken maar zoals ik schrijf ben ik ook wel eens op zoek naar iets meer euforie, iets specialer om de sleur te doorbreken. Een groter lichtpuntje dus.
Ik kijk enorm uit naar zonniger weer… het zonnetje doet wonderen.
Oh ja, helemaal. Buiten in een stoel lezen in het zonnetje, wat kijk ik daar naar uit!