Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik mijn gevoel momenteel moet uitleggen. Maar het besef kwam toen ineens de eerste veldrit van het seizoen voor de deur stond en ik totaal niet mee was. Normaal kijk ik er weken op voorhand naar uit en herbekijk ik zelfs crossen van het vorige seizoen. Ik lees alle nieuwtjes en interviews uit de kranten.
Maar dit jaar niet, de eerste cross overviel me zelfs (“nu al?”) en zo is het met veel. Ik miste deze zomer heel wat dingen waar ik normaal elk jaar naartoe ga. Het voorjaar, ik kan me daar eigenlijk amper nog iets van herinneren. Mijn agenda voor de komende weken, zelfs maanden, is gewoonweg leeg.
En toch heb ik het te druk voor alles precies. Slapen, werken voor het hoofdberoep, aan de bouw werken. Mijn leven is een beetje gedegradeerd tot die dingen. En ik klaag niet, want ik werk aan en voor de toekomst en ik ben bevoorrecht dat ik dit kan doen. Maar ik leef in een soort bubbel en dat is precies wel de eerste keer dat het me overkomt.
Het lijkt alsof de tijd vliegt en er tegelijk niets wezenlijks gebeurd. Elke dag duurt eeuwen en ineens zijn we twee weken verder. Ik denk dat deze woorden mijn gevoel het best omschrijven.
Ik heb me laten vertellen dat bubbels bij het leven horen. Zo zegt men altijd van kersverse ouders dat even alleen de baby telt. Dus ik kan me voorstellen dat ik iets soortgelijks meemaak. Mijn kindje is een huis. En dat kindje heeft veel aandacht nodig.
Dus sorry lieve vrienden als ik minder van me laat horen, of sorry als ik minder reageer op jullie blogs. Of als mijn blogberichten niet meteen van het allerhoogste niveau zijn. Het kan niet altijd een longread zijn.
Het komt allemaal wel goed. Zoals met alles. Het is een periode. En onder die bubbel van mij maak ik er het beste van. Probeer ik te genieten. Hoe klein de blijmakers ook zijn. En probeer ik vooral niet te veel na te denken over die lege agenda. Want het is tot nu toe geen probleem geweest mijn dagen door te komen.
Ik hoop tegen november (tegen dan staat de ruwbouw) weer helemaal die bubbel te kunnen doorprikken en eerlijk gezegd kijk ik daar enorm naar uit. Want ik kan niet wachten om weer van alle facetten van het leven te proeven. En alles met aandacht te beleven.
Heb jij soms wel eens het gevoel in zo’n bubbel te zitten?
Ja, dat gevoel heb ik ook weleens gehad. Hopelijk staat de ruwbouw snel overeind. En “sorry” is niet nodig hoor, wat mij betreft. 🙂
Dat elke dag eeuwen duurt en dat het dan ineens twee weken later is, dat snap ik helemaal. Ik denk dat iedereen inderdaad wel bubbelperiodes heeft en dat het misschien al rust geeft dat je het kan plaatsen op die manier.
Ik probeer het inderdaad te plaatsen en dan helpt het neerschrijven echt wel.
Het eindresultaat geeft hopelijk veel voldoening. Het is in ieder geval niets om je voor te verontschuldigen.
Voor die voldoening doen we het inderdaad :).
Toen we ons appartement aankochten en later dan ons huis, waren we daar ook wel heel fel mee bezig, ja. We kochten telkens een nieuwbouw en moesten dus wel een en ander opvolgen, ik kan me inbeelden dat het nog zoveel intenser is als je zelf bouwt.
Ja hoor, ik heb dat gevoel al een paar keer gehad 🙂 Toen Tuur geboren werd, toen we ons huis aan het bouwen waren en eind vorig jaar toen ik een tijdje thuis zat door omstandigheden. Daar is ook niets mis mee he. Je hoeft je daar helemaal niet voor te verontschuldigen. You do you enal 😉
Thanks, het is wel fijn om te horen dat ik niet de enige ben die zo’n periodes heb.
Veel succes met de bouw, Annelies!
Dankjewel! 🙂
Zo’n bubbel is bijna onvermijdelijk als je met een bouw bezig bent, denk ik. Het is dan ook maar iets dat je maar 1 keer in je leven doet. Allez, dat hoop ik toch 😉
Ik ben inderdaad niet nog eens van plan om te bouwen neen, een keer is voldoende :p
Ik ben blij dat je alvast nog altijd af en toe blogt 🙂