2018 is het jaar dat ik 25 word. Voor velen is dat de ideale leeftijd. Je moet nog veel beslissingen maken in je leven. Alles kan nog. Maar het is tegelijk de leeftijd dat velen zich wat vastrijden. Dat de keuzemogelijkheden je belemmeren. Dat je je afvraagt of dit het nu wel is. Wat dit ook mag zijn.
Omdat er over schrijven kan helpen om het onderwerp toegankelijker en meer bespreekbaar te maken vond ik het een goed idee om een rubriek in het leven te wijden die enkele moeilijkheden, vragen, onzekerheden over de quarter life bespreekt. Want er is zoveel zever over te vinden online en dat helpt de vooroordelen niet echt de wereld uit.
Ik heb al eens van gedachten gewisseld over de checkboxes die we allemaal willen vervullen en de standaard die is weggevallen. Vandaag vertel ik jullie wat meer over dé vraag die steeds met een quarter life en ook een mid-life crisis wordt geassocieerd: Is dit het nu?
We kennen het fenomeen van een mid-life allemaal. De kinderen zijn het huis uit, op het werk moddert het allemaal maar wat aan en in je relatie is het niet meer wat het geweest is. De man des huizes beslist om de sleur te doorbreken en koopt een nieuwe sportwagen, gaat een nieuwe sport beoefenen of doet aan extra sport tussen de lakens met zijn minnares. Insert dramatische scène in een Hollywoodfilm.
Net zoals er vaak wordt overdreven rond een mid-lifecrisis, is dat ook het geval met een quarter life crisis. De vraag ‘Is dit het nu’ is dus zeker niet op iedereen van toepassing en wil niet zeggen dat iedere jongere op zijn 25ste besluit de wereld rond te trekken.
Maar 25 is wel de leeftijd dat je vaak in een vast stramien belandt. Je bent afgestudeerd en dus verloopt je leven op een gestructureerdere manier: werk, hobby’s, een minder bloeiend social leven en al dan niet een partner. De impulsieve beslissingen die je als student vaak maakte en de vrijheid om te kiezen wat je met elke dag wil gaan doen zijn niet meer aan de orde. Het is logisch dat je dan begint na te denken of de keuzes die je gemaakt hebt wel de juiste zijn.
Zit ik in de juiste sector? In het goede bedrijf? Is dit de partner waarmee ik mijn hele leven verder wil? Wil ik gaan huren of kopen? Bouwen of verbouwen? Waar wil ik dan gaan wonen? Ik merk dat het steeds meer deze onderwerpen zijn die de gesprekken met mijn vrienden overheersen, eerder dan het volgende feestje in de plaatselijke parochiezaal. Dat is niet meer voor ons.
En ergens is het dubbel, want ‘is dit het nu?’ is geen correcte vraag. We zijn 25 en eigenlijk ligt alles nog open. Is mijn job niet mijn ding, wie houdt mij dan tegen te veranderen? Of een sabatjaar in te lassen en te gaan reizen of zelfs opnieuw te gaan studeren? Noem ons verwend, maar er is niets mis mee om bij te sturen wanneer je het gevoel hebt dat het anders kan. Ik snap dat iemand van 50 jaar soms al eens terugkijkt en het gevoel krijgt dat hij/zij alle belangrijke beslissingen uit het leven al heeft genomen. Maar op je 25ste zou je dat gevoel niet mogen hebben.
En dus wordt ‘is dit het nu?’ eerder een vraag als ‘is dit nu wel wat ik wil?’. En dan is daar opnieuw dat verhaal dat omdat alles mogelijk is, er per definitie ook te veel mogelijk is. Het gras lijkt altijd groener op Instagram. Mogelijk omdat het gras daar bewerkt wordt door een of andere filterapp.
En stel dat op je 25ste toch die vraag rijst. Is dit het nu? Moeten we dan daar eigenlijk wel een probleem van maken? Is het niet logisch dat we ons af en toe afvragen of we wel willen doen wat we doen? Maakt dat ons niet net menselijk? Ik zie een kat zichzelf niet afvragen of het wel een goed idee is om weeral een dutje te doen. Een robot kan misschien wel Wikipedia doorbladeren en een quizvraag beantwoorden, maar zal niet snel in een existentiële crisis belanden.
Het is normaal dat we soms allemaal twijfelen over waar we mee bezig zijn. Jezelf in vraag stellen is helemaal niet zo erg. Wie is er niet onzeker? Ook die ene persoon waarvan het lijkt dat hij van zijn droom zijn beroep heeft kunnen maken zal soms twijfelen of hij ermee door moet zetten.
Op je 25ste, wanneer je voor die eerste keer al een tijdje in datzelfde stramien zit, zal die vraag dus zeker eens opdoemen. Je kan die vraag met alle rationaliteit proberen te beantwoorden of hem negeren. Maar misschien moeten we allemaal ons gezond verstand, onze gutfeeling, gebruiken en gewoon blijven doen wat goed voelt.
Is die job niets meer voor jou? Kijk dan uit naar ander werk. Ben je niet meer gelukkig in je relatie? Praat erover. Maar is alles wel oké? Doe dan vooral verder en zie die vraag als een soort tussentijdse evaluatie. Noodzakelijk om even stil te staan bij wat we doen, maar nu ook niet zo cruciaal dat je je hele leven ervoor op pauze moet zetten.
Komt de vraag ‘Is dit het nu?’ al eens bij jou op?
Ik heb dat heel fel gehad rond mijn 30e en dat gevoel is wel een hele tijd blijven hangen, vooral omdat ik niet dezelfde weg opging als nagenoeg al mijn leeftijdsgenoten. Jezelf in vraag stellen kan zeker geen kwaad, maar zoals je aangeeft kampt iedereen waarschijnlijk wel eens met twijfels, ook die mensen die het allemaal perfect voor elkaar lijken te hebben. Teveel vergelijken zou ik dus ook niet doen, ik werd er alleszins niet gelukkiger van.
Nee vergelijken is echt een dooddoener, want niemand doet zich 100% echt voor, we gaan het allemaal rooskleuriger voorstellen.
Net als Samaja begon ik me steeds vaker die vraag te stellen rond mijn 30ste en vandaag de dag is het een van de hoofdvragen die ik me heel vaak stel. Wij hebben net een huis gebouwd, zijn ouders van een pracht van een zoontje, op zich heb ik een job die ik inhoudelijk heel graag doe en toch stel ik me zo vaak de vraag is dit het nu? Misschien komt het doordat ik de laatste jaren ook wel wat dingen heb moeten verwerken dat ik me nu afvraag of dit het dan wel is. Vergelijken met vriendinnen doe ik soms maar ik merk dat ook zij zich steeds vaker die vraag stellen. Dus misschien is het inderdaad gewoon wij die onszelf af en toe eens in vraag stellen. En stilstaan bij wat we vinden van onze levensstijl. En nagaan of we onze prioriteiten dan niet wat moeten verleggen. Genoeg stof tot nadenken in ieder geval 🙂
Als ke echt rond je gaat kijken merk je idd dat iedereen even onzeker, dat vind ik wel bemoedigend. Ja nadenken, dat doen we in ieder geval genoeg 😉
Ik had eind vorig jaar / begin dit jaar zo’n periode dat ik echt heel onzeker en eigenlijk zelfs doodongelukkig was. Ik deed een job die ik niet leuk vond en had het gevoel dat ik daar echt in vast zat. Daardoor was ik dan ook zelf weer heel erg down. Ik stelde me niet zozeer de vraag of dit het nu is maar eerder wat wil ik nu eigenlijk?
Maar dat is nu ook weer voorbij gelukkig 🙂 net omdat ik ineens ook door had dat alles nog open lag en dat ik echt nog alle kanten uit kon. Vergelijken is echt een dooddoener want iedereen leeft op zijn eigen tempo.
Ja das wel goed dat je dan uit dat negatieve bent gekomen en voor een andere weg hebt gekozen!
Hier ook eentje die rond haar 30ste die vraag begon te stellen… ik ben dan verhuisd naar het buitenland, samen met mijn vriend. Hij is dan daar gebleven en ik ben teruggekeerd… Dat waren veel veranderingen rond mijn 32ste.
Dat is inderdaad wel een stevige omslag geweest. Maar als je het niet probeert dan kan je ook niet weten of het werkt he 😉
Dat is een feit 🙂
Feestjes in de plaatselijke parochiezaal. Ik wil niks zeggen maar de clichés over uw locatie worden weeral bevestigd 😀
Het leven is eigenlijk simpel he. Zeker als je zo jong bent. Je kan nog vijftienhonderd keer van idee veranderen over huis, kinderen, partner, job, reizen, je leven. Dat kan en dat mag. Ik vermoed dat ze bij mij gaat bovenkomen eens #lot13 af is en ik (behalve kinderen) alles heb bereikt wat de Vlaamse maatschappij van een volwassen mens vraagt. Wat daarna?
We kunnen nog alles veranderen, maar eigenlijk zijn we als mens helemaal niet goed met verandering. Dus blijven we vaak aanmodderen.