Het moet zo’n dikke drie maand geleden zijn dat mijn team op het werk de boodschap kreeg dat we er enkele weken later een stagiaire zouden bij krijgen. De ene zou dit fijn vinden, de andere misschien een blok aan het been. Voor mij was het vooral confronterend, in positieve zin dan wel. Het was nog geen jaar geleden dat ik zelf ‘de stagiaire’ was. Ik ben het zelfs drie keer geweest.
Vooral mijn laatste stage zal mij voor altijd bijblijven. Ik was daar namelijk 5 maand en ik ben nog steeds dankbaar hoe veel moeite en energie mijn toenmalige collega’s in me hebben gestoken om me zaken bij te brengen. Ik werd bij zo goed als alles actief betrokken. Door hen was ik klaar voor het werkveld, had ik genoeg zelfvertrouwen om te gaan solliciteren. Zoals altijd zijn het de mensen die een stage of een job fijn en leerrijk maken.
Maar nu moest ik dus, samen met mijn team, zelf de rol van stagebegeleidster op mij nemen. Had ik haar wel iets te leren? Uiteindelijk zit ik nog geen jaar in het vak. Ik begon er dus eigenlijk aan met een klein hartje. En nu haar laatste stagedag erop zit, denk ik dat we er allebei veel van geleerd hebben.
Want ja, ik had haar wel effectief zaken te vertellen en te leren. En dan besef je ineens hoe hard je zelf gegroeid bent in een aantal maanden. Het is bij mij een beetje aangekomen als een mokerslag. Want ik heb nog zoveel te leren. Ik kan nog zoveel dingen niet. Maar wat ik dan wel allemaal doe, is blijkbaar niet zo vanzelfsprekend als ik zelf zou denken.
Op mijn 21ste kon ik die zaken namelijk allemaal zelf nog niet. Ik zat toen nog op de unief, met mijn neus in de boeken. Ik vond de universiteit trouwens wel echt een fijne ervaring om te groeien als persoon (zoals je in dit bericht kon lezen), maar echt praktijkgericht was het natuurlijk niet. Ik had nog geen feeling met klanten of commercieel denken. Dus vier jaar unief hebben mijn leven en mentaliteit wel degelijk in sneltempo veranderd. Maar dat anderhalf jaar erna nog veel meer. Aan een snelheid die ik zelf amper kan vatten. En dit is nog maar het begin.
Niemand is ooit klaar voor volwassenheid, maar langzaam kruipt die je leven toch geniepig binnen. En ja, ik heb mijn best gedaan onze stagiaire iets bij te brengen. Net zoals ik destijds overal werd bij betrokken. Maar we hebben evengoed onnozel zitten doen samen. Of tegen elkaar zitten klagen en zagen. Want ook dat is deel van het (werk)leven. En die drie maand zijn voorbij gevlogen.
Wat heb jij het laatste jaar allemaal bijgeleerd?