Close
Working 9 to 5 #3

Working 9 to 5 #3

Ik schrijf regelmatig wel eens postjes met verwijzingen naar mijn job, zoals deze, maar mijn laatste echte werkupdate dateert van twee jaar geleden. Toen vierde ik mijn eenjarig jubileum en was er veel gaande als ik dat zo teruglees. Sommige dingen kloppen nog steeds, maar het merendeel is alweer volledig veranderd. Constante verandering is de enige constante hé.

Ondertussen werk ik 3 jaar bij Statik. En voel ik de nood om er nog eens over te schrijven. Want de afgelopen maanden waren heel zwaar en zat ik soms met twijfels. Zit ik hier op mijn plaats? Ben ik nog voldoende aan het groeien? Waar wil ik staan over enkele jaren? En vooral: doe ik het nog graag genoeg om elke ochtend mijn bed uit te komen?

Jes, deze verwende millennial vindt werkplezier en ontwikkeling van mezelf als persoon heel belangrijk, misschien wel belangrijker dan al de rest.

IMG_5218.jpg
Photo by @jonasdenil

Ik zou kunnen vertellen over de vele gesprekken die ik al gehad heb, want dat er iets moet veranderen is wel duidelijk. Er zit veel bij mij, ook veel gedoe dat energie vraagt en waar ik amper iets voor terugkrijg. Ik heb werk genoeg, leuk werk. Maar soms kan ik daar maar weinig tijd aan besteden. Resultaat: stress en het gevoel van niets af te krijgen. En dan begin ik weer te twijfelen. Het feit dat het thuis druk is met #projecthuis zorgt dat er weinig ruimte is voor relativering. En dat er wel eens heel wat emoties kunnen oplaaien tijdens een gewone werkdag.

Maar ik ga het niet over die gesprekken hebben. Want die lopen goed. En we zien wel hoe het verder gaat. Sowieso is er bij mij nog wel een mindswitch te maken. Ik heb enorm veel moeite met delegeren en een (te?) groot verantwoordelijkheidsgevoel waardoor ik de dingen die niemand wil doen toch maar ga doen, want ze moeten gedaan worden. En dat klopt niet. Allez, ze moeten wel gedaan worden. Maar ze moeten vooral eerst verdeeld worden.

Ik ga het hebben over dat gevoel dat afgelopen week weer fel opkwam. Ik organiseerde nog eens een teambuilding na het werk. Normaal gebeurt er elke maand wel iets, vaak gewoon op kantoor, maar nu was het al enkele maanden geleden. Eigenlijk waren we sinds het Statikweekend niet meer weg geweest met een grote groep. Het weekend waar ik wekenlang achter de schermen hard voor werkte, heel wat stress voor had en dat helemaal is meegevallen, gelukkig! Ook al hadden we stormweer in maart.

Maar soit, een maand op voorhand prikten we een datum om te gaan suppen. Voluit: Stand Up Paddleboarden. Rechtstaand peddelen op een plank dus feitelijk. Op vraag van twee specifieke collega’s die dat heel graag eens wilden doen bokste ik zo’n avond in elkaar.

IMG_20190626_195754 (1).jpg

En kijk, soms heb je gewoon enorm veel geluk want in de laatste week van juni was er die hittegolf en dat bleek de perfecte setting om op het water te staan en er af en toe eens af te vallen. Met meer dan 15 collega’s amuseerden we ons enkele uurtjes als kleine kinderen op zo’n plank. We deden een estafettewedstrijd. Er werd iets gedronken en vooral veel gelachen. En het was toen dat ik dat gevoel weer kreeg: we zijn toch een toffe bende.

Ik heb zeker niet met iedereen individueel een hele sterke band. Eigenlijk klik ik vooral met de wat oudere garde, en dan bedoel ik niet in leeftijd, maar in jaren dienst. Ik heb een goede band met zowel de developers als de mensen van analyse. Ook al zijn de karakters wel heel verschillend.

En ja, we doen veel minder van dit soort zaken samen. Maar eigenlijk is die sfeer wel elke dag aanwezig. We stoppen zo vaak in het midden van de dag om taart te eten voor iemands verjaardag of gin tonics (met meer tonic dan gin hoor) te drinken omdat iemand geslaagd is voor zijn avondschool. Of er wordt gewoon veel gezeverd op vrijdagnamiddag. Maar door alle drukte ontgaat het me soms wat. Dan wil ik gewoon rustig kunnen doorwerken. En rustig is niet per se het eerste woord dat op onze open office van toepassing is.

Maar ik werk wel in een unieke omgeving, met een heel eigen cultuur. Een cultuur die ik nog nergens anders heb teruggevonden. En ik kom best wel in wat bedrijven. Ik geloof sowieso niet in het feit dat het gras is groener is ergens anders. Elke werkplek heeft zijn voordelen en zijn uitdagingen. En van mijn uitdagingen wil ik de komende tijd werk maken, om dat takenpakket wat meer af te stemmen op wat ik echt wil. Met die fijne collega’s, die goede sfeer en toch ook af en toe die broodnodige rust.

Hoe gaat het met jou op werkvlak?

Over onze kantoortuin en mijn zaagcactus

Over onze kantoortuin en mijn zaagcactus

Mijn vorige werkupdate was misschien niet zo positief. Ik vertelde hoe ik mij moest aanpassen aan de veranderende groepsdynamiek door alle nieuwe mensen. En dat is nog steeds zo, want ook in 2019 zijn er alweer twee nieuwe collega’s bijgekomen. Daarnaast had ik het ook al eens over mijn twijfels of ik niet op sommige vlakken kenmerken van hoogsensitiviteit vertoon en dat werken in een kantoortuin of open office daardoor niet evident was.

Vandaar dat ik wel eens even een post wil wijden aan mijn relatie met onze kantoortuin. Toen ik 2,5 jaar geleden begon met werken vond ik zo’n open office echt heel fijn. Het zorgt voor een dieper contact met je collega’s. Je bent namelijk in dezelfde ruimte, maakt veel meer praatjes en het zorgt voor verbinding. Die verbinding had ik nodig na BAS, waar ik me een jaar lang niet zo oké voelde in de groep. Die verbinding zorgde er ook voor dat ik me snel thuis voelde.

Maar niet alles is rozengeur en maneschijn natuurlijk, ondertussen besef ik dat er ook nadelen zijn verbonden aan deze indeling. Vroeger zat ik op een hoek van de lange tafel die ons bureau doorkruist, vandaag zit ik in het midden. Meer mensen rondom mij en dat betekent ook meer lawaai. Daarnaast zit ik ondertussen in het meest extraverte team van allemaal (het strategieteam) en dat zijn de mensen die in de buurt zitten. Daarvoor zat er een developmentteam in de buurt en dat is toch wel iets anders ;). Vroeger waren er plaatsen over aan tafel, nu zitten we gewoon vol. Dus again, meer geluid. Was vroeger dan alles beter? Neen, dat is wat kort door de bocht.

Ik krijg nog steeds energie van de mensen rondom mij en vind het heerlijk dat er zoveel ruimte is voor smalltalk en verbinding. Maar ik leer mezelf elke dag beter kennen. Ik vertoon op het werk hoogsensitieve eigenschappen. Ik hoor namelijk alles. Ik luister onbewust heel wat gesprekken mee en dat leidt af. En hoe ouder ik word, hoe gevoeliger ik word voor geluid, zo blijkt.

Voor mijn 25ste verjaardag kreeg ik van enkele collega’s een zaagcactus. Als grapje uiteraard. (Dat is een plant ja en die staat mooi op mijn bureau, nog steeds, hij leeft nog, ik kan blijkbaar toch voor een plant zorgen. Oké oké, het is een collega die hem water geeft. Eigenlijk doe ik helemaal niks daarvoor. Maar hij leeft nog!). En soms komt die innerlijke zaagcactus in mij naar boven. Dan moet ik vragen of het wat stiller kan. Dan zijn er zoveel gesprekken, is er zoveel geroezemoes en wil ik nog dingen gedaan krijgen. Dan moet ik streng zijn. En soms vind ik dat heel erg, ik mag dan een van de weinige introverten zijn in mijn team (we zijn met 4 op een totaal van 9 nochtans), ik ben niet op mijn mondje gevallen. Soms moet er gewerkt worden. Maar het is vervelend om anderen hun smalltalk af te nemen.

Uiteindelijk ben ik dan toch gezwicht voor een koptelefoon. Niet geluidsbestendig, maar gewoon eentje om af en toe muziek te spelen en zo het geroezemoes te sussen. Ik was lang tegen een koptelefoon omdat ik in de flow van het kantoor wou zijn. Maar het woog te zwaar op mij. Ik kon het even niet meer.

Werk dan van thuis hoor ik je denken? Ik doe dat regelmatig, maar al na één dag mis ik de sfeer op kantoor enorm. Het is soms echt nodig om even te kunnen doorwerken, maar elke week een dag thuiswerken zou mijn ding niet zijn. Privé en werk gescheiden houden is dan ook niet zo evident.

Toch wil ik niet naar een systeem waarbij iedereen een eigen kantoor heeft of elk team apart zit. We zijn exploratief aan het kijken naar een nieuwe locatie en ergens heb ik schrik dat de indeling helemaal anders gaat zijn. Ik zou het nog altijd fijn vinden mochten alle teams vrij dicht bij elkaar zitten, maar dan in een iets meer geluidsisolerende ruimte ofzo. Dat in combinatie met wat meer plekjes om je terug te trekken zoals een buiten en wat verborgen hoekjes en kantjes zou voor mij helemaal werken.

Ik hou enorm van de sfeer op kantoor, ik hou ook enorm van mijn collega’s, extravert of niet. Maar ik besef dat ik sneller overprikkeld ben dan iemand anders en dat zorgt ervoor dat ik de laatste tijd iets anders moet tewerk gaan. Nog evenveel smalltalk, maar iets meer focus af en toe. En meer muziek in mijn leven, dat is zeker niet slecht.

Ik ben dus duidelijk nog op zoek naar een evenwicht. Mijn zaagcactus heeft water nodig, maar niet te veel want het blijft een cactus. Hetzelfde gevoel heb ik bij een kantoortuin, ik vind het fijn en heb het soms nodig, maar het mag niet te veel worden. Met mate, zoals alles in het leven.

Werk jij in een kantoortuin?

Iedereen expert

Iedereen expert

Regelmatig probeer ik een aantal carrièretips of werkinzichten met jullie te delen. Tips om je productiviteit te verbeteren bv. Dit was alweer even geleden en eigenlijk is er één inzicht dat voor mezelf altijd terugkomt. Dat me steeds een schop onder mijn kont geeft en mijn zelfvertrouwen in mijn job verhoogt. En dat inzicht is eigenlijk vrij eenvoudig.

Iedereen heeft een unieke expertise.

Dat stemmetje

Ik geef regelmatig opleidingen en workshops aan klanten. Soms heb ik die mensen nog niet gezien en spreken we af via mail. En dan begint daar een klein stresskonijntje in mijn hersencellen rond te huppelen: wat als die persoon een pak ouder is, al jaren werkt en dus veel meer weet van marketing dan ik? Of nog erger: wat als die persoon teleurgesteld is dat hij zo’n jong meisje voor zich krijgt met amper twee jaar werkervaring?

Vervelend dat je op zo’n moment je eigen zelfvertrouwen ondermijnt. Ik bereid mijn workshops altijd grondig voor en probeer mij zo goed mogelijk in te leven in de sector van de klant en de mogelijke uitdagingen waar ze voor staan. Ik weet dus best wel dat ik iets nuttig te vertellen heb, maar dat stemmetje dat is er altijd.

Dat stemmetje heeft nog nooit gelijk gekregen. Ja, de ene workshop merk ik dat mensen al wat meer opsteken dan de andere. Omdat het niveau van de persoon voor me kan verschillen. Maar in het slechtste geval heb ik die persoon dan de bevestiging gegeven dat hij/zij goed bezig is en hier en daar een nieuw idee aangereikt. Inspireren, dat is uiteindelijk mijn doel, veel meer dan een vastomlijnd plan voor te leggen à la ‘Zo moet het, en niet anders!’. Dus word ik steeds warm bedankt en verlaten zowel de klant als ik de zaal met een glimlach.

Expertise en anciënniteit

Waarom ben ik dan altijd zo verdomd gestresseerd voor die eerste minuten? Waarom heb ik zoveel schrik om te falen? Het slaat op niets. Ik denk dat het te maken heeft met mijn gevoel rond expertise. Expertise lijkt in onze wereld vaak verboden met jaren ervaring. Anciënniteit is nog steeds een belangrijke factor in promoties en loononderhandelingen. En eerlijk gezegd: dat slaat op niets. Iemand die al 10 jaar voor hetzelfde merk in een afgesloten kantoor nieuwsbrieven zit te tikken weet minder van marketing dan iemand die op een dag soms 3 verschillende klanten voor zich krijgt met uiteenlopende problemen.

En toch hebben we beiden een zeer waardevolle expertise. Ik zal nooit zo goed worden in het samenstellen van nieuwsbrieven als hij, maar zal hem wel heel wat tips kunnen geven om de inhoud van de nieuwsbrief te verbeteren door inzichten die ik heb opgedaan bij gelijkaardige of net verschillende merken.

Iedereen heeft een expertise die voor een ander op een bepaald moment super relevant en waardevol kan zijn. En die is niet te tellen in jaren. Nah!

Persoonlijke ervaring

We hebben allemaal die unieke invalshoek. Niet omdat we een aantal jaren theorie hebben zitten studeren uit een stoffig handboek. Neen, die invalshoek komt uit onszelf. Uit onze ervaring. Persoonlijke ervaring, maar vooral ook het feit dat dit niet de eerste keer is dat je het doet. Het is niet je eerste klant of je eerste nieuwsbrief. En ook al is het deze keer een totaal andere case, sector en weet ik wat allemaal, een case oplossen is niet de eerste keer. Zelfs wanneer het wel je eerste case is, heb je een expertise die degene voor je mist. Je hebt cases bestudeerd in je les of tijdens je stage. Je hebt artikels gelezen… Je hebt een soort gut feeling. Kortom: je bent er mee bezig.

Je mag dan nog het gevoel hebben dat je niets kan of niets weet. Je bent wel elke week 38 uur of meer bezig met je job. Dat is vaak 38 uur meer dan degene voor je. Je hebt sowieso al dingen gezien, meegemaakt, desnoods gehoord, die je kan aanwenden.

En iemand stapt naar jou omdat hij die expertise niet heeft. Dat is ook een mooie. Niemand vraagt in principe hulp voor iets waarvan hij vindt dat hij er fantastisch goed in is. En hij vraagt het aan jou omdat hij denkt dat jij iets te vertellen hebt. En dat heb je, geloof me nu maar.

Stap voor stap wordt dat stemmetje het zwijgen opgelegd. En soms vind ik een workshop van mezelf wel eens wat minder en pak ik het de volgende keer anders aan. Er zijn altijd onderwerpen die me minder liggen. Maar die meerwaarde voor de klant die is er. En dat geeft zoveel voldoening.

Vind jij soms dat je niet genoeg ervaring of expertise hebt? Hoe ga je daar mee om?

Het verhaal van de tabbladen

Het verhaal van de tabbladen

We schrijven een standaard dag op het werk. Een collega komt aan mijn bureau iets vragen. Zoals altijd open ik een nieuw tabje in mijn browser en dan volgt de opmerking. “Maar Annelies, je hebt 100 tabs (dit is een overdrijving, dat is wat mensen doen in zo’n situatie ^^) openstaan. Je moet dat dichtdoen als je dat niet meer nodig hebt hé”. En mijn antwoord luidde “Ja, maar ik heb dat allemaal nog nodig.” En toen werd het stil.

Een beetje ironisch allemaal want ik gaf in het verleden al eens tips om productiever te werken. En voor alle duidelijkheid: het open hebben staan van te veel tabbladen is NIET goed voor de productiviteit. Net zoals mijn computer op dat moment vastloopt, flipt mijn brein gewoon helemaal bij het steeds voller worden van die dekselse balk bovenaan mijn scherm.

Het klopte wel wat ik toen zei. Ik moest met elk tabblad nog iets doen (en standaard staan er sowieso een 6tal tabbladen – mailboxen, project management tool, Drive voor bestanden,…) altijd open. Het is door regelmatig te switchen van ‘project’ doorheen de dag – iemand komt iets vragen, een mail van een klant,… dat alle die verschillende vensters uiteindelijk naast elkaar belanden. Maar het is zoals het Inbox-Zero-principe zegt bij een gelezen mail die in de inbox blijft staan omdat je er nog iets mee moet doen: dat geeft stress. Nodeloze stress.

p1060260

Meer info over Inbox Zero, wat voor mij wel echt de manier is om stressloos met mijn mailbox om te gaan, vind je trouwens in deze post.

Eigenlijk staan die tabbladen vandaag wat symbool voor de mentale situatie waarin ik me bevind. Het is al eens chaotisch hierboven. Dit bericht illustreert perfect wat ik bedoel. Nogmaals: het gaat goed met mij, het is gewoon even een fase waar ik doormoet. Op het werk zijn er – zoals altijd – weer wat dingen aan het veranderen en het ziet er naar uit dat dit ook voor mijn hoofd een verbetering zal worden. Een dingetje minder op mijn piekerlijstje!

En eigenlijk is het simpel, ik moet gewoon sneller en vaker die tabs sluiten. Ik heb hier ondertussen al twee werkdagen goed opgelet: de eerste dag verliep goed en was het aantal tabbladen – naast de standaard van 6 vaste dus – verminderd naar een 5tal. 11 in totaal dus, kon ik best mee leven. De tweede dag was enorm chaotisch op het werk en dat resulteerde dan ook in een nieuw tabbladenrecord.

Langs de ene kant moet ik hier dus gewoon wat opletten, maar langs de andere kant horen al die tabbladen ook wel bij de aard van mijn job. Ik kan nu eenmaal niet 4 uur met hetzelfde document bezig zijn zonder onderbroken te worden. Dat zorgt voor variatie en is fijn, maar soms ook vervelend en stresserend.

Herkenbaar? Of ben jij net een pro in het managen van je tabbladen? 

Working 9 to 5 #1

Working 9 to 5 #1

Vandaag zijn we exact twee maand na mijn eerste werkdag bij Statik. Ik startte er op 11 juli als online marketeer.  In de rubriek ‘Working 9 to 5′ hou ik jullie op de hoogte van hoe het werkleven me bevalt. Hoe gaat het nu met mij? Wat vind ik van de job? En mis ik het studentenleven niet te hard?

De job? Wel in de eerste plaats kan ik al wat meer vertellen over wat ik nu precies doe. Ik ben marketeer in het nieuwe online marketingteam, maar mijn focus zal liggen op alles wat met content te maken heeft. In de eerste plaats het uitdenken van een grondige contentstrategie en het verzorgen van de verspreiding van deze content via verschillende kanalen zoals sociale media en nieuwsbrieven. Op termijn zal daar ook zeker een grondig stuk contentcreatie, en in mijn geval dus copywriting bijkomen.

Ik besef nu pas dat mijn hart volledig bij content ligt. Natuurlijk ben ik via mijn blog elke dag met content bezig, maar hier schrijf ik vanuit mezelf, zijn er geen regels en is er geen juist of fout publiek. Ik schrijf voor mijn plezier en niet meteen om producten te verkopen, zelfs niet om bekendheid te creëren. De juiste boodschap via het juiste kanaal bij het juiste publiek krijgen is nog een ander paar mouwen. Ik heb nog veel te leren en zo heb ik het graag.

Over mijn takenpakket heb ik alvast niet te klagen. En over de rest eigenlijk ook niet. Ik heb super fijne collega’s (dat is het allerbelangrijkste!) die openstaan voor al mijn vragen. Het is een inspirerende werkplek in de mooiste stad van Vlaanderen. Er gebeuren zoveel fijne dingen naast het werken, de sfeer is gewoon top!

img_0001

Of ik het studentenleven mis? Wel niet echt, behalve dan de vrije tijd (en vakantie) die je als student (te?) veel hebt. Ik zit ondertussen in een goed bioritme waarbij ik ’s avonds genoeg tijd heb om iets leuks te doen of uit te rusten. En mijn weekends zijn goed gevuld! Ik heb meer tijd voor mezelf dan tijdens BAS, waardoor ik me beter in mijn vel voel.

Het gaat dus goed met mij. Hier vertelde ik meer over het feit dat ik het zo moeilijk had met binnen de grote BAS-groep te passen. Bij Statik zijn we met meer dan 25 en heb ik vreemd genoeg geen enkele moeite met mezelf te zijn. Ik ben niet de meeste extraverte, en zal dat nooit worden, maar met mijn mening op tafel te gooien heb ik voorlopig helemaal geen problemen ^^. Ik pas hier een pak beter in de groep, en net als bij mijn stage op Seven, heb ik heel snel mijn plekje gevonden. Misschien was de groep tijdens BAS gewoon een grote uitzondering waarin het echt niet lukte om mijn eigen plaats te claimen.

Het enige wat ik misschien een beetje mis is de creativiteit die zowel bij Seven als binnen BAS constant aanwezig was. De lange conceptuele brainstorms, uren nadenken over een slogan, een radiospot schrijven,…. Bij Statik is het eerder resultaatgericht werken, met een focus op data. Er is natuurlijk wel plaats voor creativiteit binnen dat werkkader, maar het zal altijd wat beperkter blijven dan in een reclamebureau.

Het voordeel hiervan is dan weer dat mijn hoofd vol met inspiratie zit. Echt, ik kan mijn eigen gedachten niet doen stoppen. Ik heb zoveel (zotte) ideeën voor mijn blog en mijn persoonlijk leven. Ik kan niet wachten om aan de slag te gaan. Nog even genieten van de nazomer, en dan tijdens de herfst- en wintermaanden lekker bijleren, schrijven en jullie inspireren. Ik heb daar zoveel zin in!

Ik hou jullie op de hoogte! Doe jij wat je graag doet?