“Isn’t it funny how day by day nothing changes, but when you look back everything is different.” C.S. Lewis
Een tijdje geleden schreef ik een post over hoe ik dacht/denk dat 2018 een weinig baanbrekend jaar zal worden. Een tussenjaar. Een leeg blad. Lieze schreef een gelijkaardige post over 2017, dat ze daarin geen grote stappen heeft gezet. Dat ze meer van 2018 wil maken. Dit zette me aan het denken. Klopt het wel dat wij denken dat er niets verandert? Een week na die post van mij werd ik met mijn neus al meteen op de feiten gedrukt. Dat klopt helemaal niet.
De mens houdt van nature niet van verandering. Verandering wordt door ons brein opgedeeld in de categorie gevaar, samen met brand, hongersnood en de angst om vermoord te worden door een voorbijganger wanneer we alleen wandelen in een donkere steeg. Ok, ik overdrijf misschien een beetje. Maar wij houden zo vast aan verandering. Of dat denken we toch, want zelfs tijdens dat vasthouden is alles continue in verandering.
Niets blijft hetzelfde in onze wereld, alleen lopen wij vaak enkele tellen achter om dat te beseffen. Het is dus niet zo dat er in 2017 niets is gebeurd of veranderd. En ook in 2018 zal onze wereld overhoop gehaald worden. Het is amper half januari en ik kan de veranderingen in mijn leven al niet bijhouden. Wij zetten allemaal elke dag stappen. En daar mogen we godverdomme trots op zijn.
Het probleem met stappen zetten is dat je ze pas ziet op speciale momenten. Wanneer je achterom kijkt op het strand of in de sneeuw zie je de voetafdrukken die je achterlaat. Op een gewone doordeweekse dag niet. Wie kijkt er dan achterom? Waarom zou je? Maar je zet die stappen wel.
Op het strand, in de sneeuw zijn hier metaforen voor de leuke momenten. Die speciale momenten die je wil koesteren. Dan is achterom kijken leuk en je geniet van elke stap. Maar tijdens de ratrace waarin we elke dag verwikkeld zijn hebben we de tijd en/of zin niet om om te kijken, om te blijven stilstaan. We gaan vooruit. Ons brein maakt daarvan dat we elke dag hetzelfde pad bewandelen: van en naar het werk, naar de sportschool, in de zetel. Maar toch krijgen we elke dag nieuwe indrukken te verwerken, ontmoeten we nieuwe mensen en krijgen we kansen – die we ofwel aanvaarden ofwel negeren.
Wij zijn constant in beweging, onze voetafdrukken vervagen sneller dan wij beseffen. Stap voor stap ziet onze wereld er zo een stukje anders uit. En als je dan ineens de tijd neemt om terug te kijken of er gebeurt plots iets baanbrekend dan komt dat kei hard aan. Als een mokerslag. Hoe hard ons brein het ook probeert, je kan verandering niet stoppen. En dat is maar goed: altijd hetzelfde dat zou niet werken.
Stap voor stap, dat is het enige pad.
Hoe ga jij om met verandering?