Deze week staat mei voor de deur. Hoe belachelijk snel gaat het jaar voorbij zeg? Dit jaar valt mijn dansoptreden op 24 en 25 mei. En dus trok die datum mijn aandacht want er hangen heel wat herinneringen aan vast. Vorig jaar was 25 mei de GDPR-deadline. 25 mei was toen ook de vrijdag voor ons teambuildingsweekend met het werk waar iedereen naar uitkeek. Het was pokkewarm. Een collega had een taart gebakken voor mij met de boodschap ‘I agree’. En ik? Ik zat er compleet door.
Ik had er een hele tijd alleen voor gestaan en de drukte was overweldigend. Zeker de twee weken voor GDPR kon ik met niets anders meer bezig zijn en er wachtte nog zo’n berg werk – mijn echt werk namelijk. Mijn lichaam zat ondertussen te kreunen onder een nijpend B-12 tekort en mentaal was mijn hoofd één grote puinhoop. Ik was terecht gekomen in een doemdenkspiraal.
Ik wil al even een postje schrijven over hoe het nu met mij gaat na de B-12 diagnose en heel wat ingrepen om het rustiger aan te doen. Nee, ik heb geen burnout gehad. Ik kan me zelfs niet inbeelden hoe hard dat moet zijn. Ik was er op tijd bij. Maar ik weet dat ik in de gevarenzone ben geweest, lichtjes. En ik weet dat ik een persoonlijkheid heb die sowieso in de gevarenzone zit.
Maar nogmaals: ik wil hier geen klaagzang houden over hoe moeilijk het was. Want again, ik heb tijdig ingegrepen en daar ben ik nog elke dag dankbaar voor.
Daarom is het belangrijk om te weten wat mijn valkuilen zijn. Wat zijn mijn stresssymptomen? Leen noemt het rode vlaggetjes, en dat vind ik best wel een goede terminologie. Want uiteindelijk draait het daarom: ik liep vorig jaar rond deze tijd rond met een berg stress in mijn hoofd en mijn lijf. En het is naïef om te geloven dat dat nu voorbij is. Dat het ooit volledig uit mijn leven zal verdwijnen.
Dit zijn mijn rode vlaggetjes. Van lichte symptomen tot de vrij serieuze.
- Mijn nek die vast zit.
- Vaker hoofdpijn hebben.
- Vermoeide en pijnlijke ogen. Veel last hebben van (fel) licht.
- Veel piekeren. Dit leidt meestal tot doemdenken.
- Mezelf de grond in praten.
- Wenen zonder reden.
- Moe opstaan, ook na een nacht van 8u slaap.
- Tintelende/slapende lichaamsdelen.
- Het gevoel hebben de controle te verliezen.
- Geen regelmatige stoelgang.
- Weinig concentratie op het werk. Ook wanneer het om een taak gaat die ik graag doe. Iedereen is wel eens niet geconcentreerd (op vrijdagnamiddag bijvoorbeeld), maar geloof mij, echt nul concentratie is nog een heel ander gevoel. Je ziet dat ook aan het resultaat van je taak. Dat is meestal niet zo goed.
- Duizeligheid wanneer ik ’s morgens opsta of ’s nachts wakker word en me omdraai. Vaak maar langs één kant. De kant waar mijn nek vastzit of net de andere kant die alles opvangt. Uit zich in extreme periodes ook in het feit dat ik als de trein vertrekt het perron zie duizelen voor me. Heel raar gevoel.
- Niet kunnen eten. Geen hongergevoel. Eten uit gewoonte en mijn bord niet leeg krijgen. Niet constant in mijn chocolaschuif zitten.
- Afvallen. Een logisch gevolg van het vorige puntje.
De aandachtige lezer zal de lijn hebben opgemerkt. Wel alles onder de streep (lees: de meer serieuze zaken) heb ik de afgelopen maanden onder controle gekregen. Met B-12 supplementen. Deze winter aangevuld met vitamine D en magnesium. Dan zie je dat ik fysiek weer de controle terug krijg. Met de bovenste puntjes worstel ik soms nog. Dit zijn ook vooral de mentale puntjes.
Want stress volledig uit je leven bannen is moeilijk. En de winter zorgt bij mij sowieso voor mentaal moeilijkere momentjes (veel piekeren, wenen, hoofdpijn, moe…). Klinkt nog altijd niet fijn, en dat is ook zo. Maar ik heb voor mijn gevoel al best een grote vooruitgang gemaakt. Niet langer roofbouw plegen op mijn lichaam. Mentaal is er zeker en vast nog werk aan de winkel. Het herkennen van rode vlaggetjes is maar de eerste stap. Maar het is wel een belangrijke stap.
Het doel is dan ook om nog meer te focussen op mijn groene vlaggetjes en op wat mij energie geeft. Maar dat is voor een volgende keer.
Wat zijn jouw rode vlaggetjes?