“Ik verdien ook een medaille.” Dat is wat ik iemand hoorde zeggen over haar man die alweer een marathon liep en waarna iedereen hem feliciteerde. In minder dan 3 uur gefinisht. Wauw zeg. Dat de vrouw een heel weekend met twee kleine kinderen alleen thuis had geploeterd, al maanden haar man ook ’s avonds en in het weekend kwijt was aan de trainingen en dan ook nog eens de vuile was mocht doen, stak haar dus een beetje tegen op het moment dat hij met alle lof ging lopen.
En ik voelde dat zo hard. We zijn een prestatiemaatschappij. Altijd al geweest. Maar tegenwoordig groeien de sportevents harder dan het onkruid in de stoep. Een (halve) marathon hier, een kwart triatlon daar, een gravel wedstrijd, de Dodentocht, de 100km voor Kom Op Tegen Kanker, een wandeling van 40 km voor nog een ander goed doel… Ieder van ons kan zich inschrijven voor een sportevent en keert -meestal- een beetje later terug thuis met een medaille en een toffe Instagramfoto.
En weet je wat? Het werkt. Want ook ik heb al honderd keer gedacht om mij in te schrijven voor iets dergelijks. Ik zie mij al maandenlang trainen, goed voorbereid starten, om dan vol wilskracht en doorzettingsvermogen te finishen. Een medaille te ontvangen en mensen die tegen mij zeggen ‘Goed gedaan!’. Klinkt fijn, toch?
Maar het zit niet in mij. Ik beweeg wel graag. Maar ik ben geen atleet. Er gaat niemand applaudisseren wanneer ik thuis een uur lang pilates doe of wanneer ik mijn persoonlijke baantjesrecord verbreek in het zwembad.
Ik weet dat ik het zou kunnen. Misschien geen marathon, laat staan een triatlon. Maar een wandeltocht – mits een goed trainingsschema – zou me misschien wel lukken. Maar voor wie doe ik het dan? Voor mezelf? Of voor die medaille? Voor de kudos die je op de Strava app kan krijgen?
En ik weet dat die events voor veel mensen wel werken. Het zorgt voor een doel. Het geeft energie. Maar het hangt ook een beeld op van wat in deze maatschappij het meest beloond wordt: een medaille om je nek.
En misschien wordt het dan toch eens tijd om de vrouw van de marathonloper ook die medaille te schenken, of iedereen voor wie één uur gerust in de zetel zitten in het weekend al als een overwinning voelt. Het is maar een gedachte.
Sta jij te springen om mee te doen aan die sportevents?
Zo’n dingen zijn ook niks voor mij. Ik kan dat gewoon echt niet. Maar ik kan dan weer andere dingen. We kunnen niet in alles goed zijn hé.
Das helemaal waar!
Toen ik eerder dit jaar naar de kinesist moest, was zijn eerste vraag: “wat zijn je (sportieve) doelen?” waarop ik antwoordde: “gezond oud worden”. Ik beweeg tegenwoordig veel en graag en track mijn wandelingen ook voor de volle tien volgers op Strava, maar ik geniet vooral van de activiteiten op zich. Het idee van mee te doen aan een wedstrijd of zo’n georganiseerde wandeltocht genre Dodentocht bezorgt me kriebels. Ik wil gewoon bewegen omdat het leuk is, meer niet.
En ja, die vrouw verdient inderdaad ook een medaille. Zijt daar maar zeker van.
Die vrouw verdient absoluut een medaille! Ik liep vorig jaar 20km, maar zonder mee te doen aan een event en weet dus zelf hoeveel tijd ik hiervoor van huis was. Ik beweeg heel graag, en haal ook veel voldoening uit mijn wekelijkse fitnesssessies, maar heb het echt wel wat gehad met de prestatiedruk en drang van onze maatschappij daaromtrent´. Bewegen dient vooral fijn te zijn & om je gezond te houden, niet om medailles te verzamelen denk ik dan.
Die prestatiedruk in de maatschappij vind hoe langer hoe vervelender.
Niets mis met wat bewegen en sporten – ik doe het zelf ook graag, maar dat daar precies constant een wedstrijd aan moet gekoppeld worden, das voor mij niet nodig 🙂
Er moet echt al heel veel gebeuren op dat ik mij zou inschrijven voor een sportwedstrijd (of gelijk wat voor wedstrijd).
Die vrouw zou van mij direct een medaille krijgen!
Iedereen aan de medailles wat mij betreft 😉
Toen ik nog liep, droomde ik ervan om een trailrun mee te doen. Dat is er helaas nooit van gekomen, maar zo’n event geeft je wel een doel om naartoe te werken, het duwtje in de rug dat je misschien nodig hebt. Ik heb ooit meegedaan aan de Eindejaarscorrida en dat er dan mensen langs de zijlijn je staan toe te juichen is ook wel een leuke ervaring!
Ik ben nu aan het toewerken naar onze vakantie in Zwitserland, want hoewel mijn conditie al een pak beter is dan de vorige keer, wil ik dit keer echt eens zonder afzien de berg op kunnen. Dat motiveert mij enorm, zelfs om krachttraining te doen 🙂 Ik ben nog aan ’t kijken welke berg (want ik wil het wel concreet maken dit keer) en ik hoop dat er boven op de top dan ook iemand mij een medaille geeft! 😀
Waar ik nog aan wil toevoegen dat het mij niet om de prestaties gaat, al is het altijd leuk om grafiekjes omhoog te zien gaan hé, maar om het kunnen genieten van in de bergen te zijn, en niet constant te moeten afzien (wat het de laatste jaren wel vaak is omdat mijn conditie miserabel was en mijn lijf niet sterk genoeg meer). Dat is mijn grootste motivatie.
Een doel hebben helpt inderdaad om ergens naar toe te werken, mij gaat het vooral om de externe praise die vasthangt aan dit soort wedstrijden en de extreme sport maatschappij die we aan het worden zijn (zie ook alle programma’s waar BV’s in de woestijn, op de hoogste berg enzo prestaties ‘moeten’ leveren).