Over selfhelpboeken en blauwe plekken

Ik ben slecht in het opvolgen van goede raad. En dan bedoel ik niet de raad van mijn mama of van vrienden. Maar de raad die jij en ik allemaal krijgen. Eet 3 stukken fruit per dag. Drink 2 liter water. Zet 10.000 stappen. Slaap voldoende. Je wordt er in de boekskes en online artikels mee doodgegooid. Gezondsadvies daar kan ik allemaal nog wel tegen, hoewel het tegenwoordig met die trends de spuigaten uitloopt: superfoods, ontbijtbowls, vegan, suikervrij, lactosevrij, ikeetalleennoggrasvrij…

De laatste jaren gaat het advies van ‘de expert’ (zonder naam maar met witte jas) verder dan onze fysieke gezondheid. Hij/zij draagt ook met plezier zorg voor onze mentale gezondheid. Want geef toe: we zijn te hard voor onszelf. En dan is daar dat woord: self-care.

We moeten weer voor onszelf leren zorgen en dan hebben ze het niet over een dagcrème of een oogroller (al zal de cosmeticasector dit met plezier opvoeren). Neen, we moeten zorg dragen voor onze innerlijke ik. Het zijn niet langer alleen experts in een witte jas die op het toneel worden getoverd, maar zowat iedereen lijkt een self-care expert geworden te zijn. Er worden heuse selfhelpboeken geschreven door mensen die het roer hebben omgegooid en daar intens gelukkig van zijn geworden. Het zijn de Koen Crucke’s van dit decennium, ze hebben alleen geen kilo’s gewicht verloren, maar hebben het licht gezien en zijn eindelijk weer wie ze willen zijn: zichzelf.

Je moet het eens Googlen: de zelfhulpboeken top 10. Ze komen in alle vormen en maten. Boeken om productiever te wezen, om net minder te werken, om een burnout te bestrijden, om jezelf nieuwe gewoontes aan te leren, om gewoonweg gelukkiger te worden… De zogenaamde ervaringsdeskundigen van het eerste uur zijn er alvast beter door geworden: hun boeken verkopen en ze verdienen een dikke cent bij. Of dacht je dat Gretchen Rubins nog iets anders doet dan podcasts vol leuteren en af en toe een boek schrijven?

Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog nooit zo’n boek las, dus ja ik heb makkelijk spreken. De podcast van Gretchen staat hier zelfs op de subscribedlijst, al luisterde ik nog nooit. En weet je waarom? Omdat ik fameus suck (pardon my French) in self-care.

Ik ben wel supergoed in voldoende slapen en af en toe uit te rusten met een boek op de zetel. En eerlijk? Ik ben al meer dan tevreden als me dat lukt een paar dagen in de week. Want een dag duurt ook bij mij maar 24u. En dat is ok zo. Ik heb niet elke dag tijd voor een meditatiesessie van een kwartier en ik hoef geen productiviteitstip om dat kwartier per dag extra wel te hebben. Dus ja ik surf soms uren doelloos op mijn telefoon in plaats van mijn lichaam uitgebreid te verzorgen terwijl ik TED-talks luister. So be it. Noem me koppig, noem me een millennial, maar heb ik tijd over om zo’n boek te lezen én in de praktijk om te zetten? Niet echt.

Om je nog een heel concreet voorbeeld te geven: Mijn benen staan permanent vol blauwe plekken (tel daar in de zomer nog wat muggenbeten bij). Af en toe door het dansen, maar in het merendeel van de gevallen doordat ik zo lomp ben om tegen de tafel te lopen. Die tafel verandert nooit van plaats, maar ik blijf er tegen lopen om dan te vergeten hoe ik aan die blauwe plek kom. Elke keer. En niet alleen met de tafel. Ik loop overal tegen. Ik zie er op momenten echt wel uit alsof ik een dik pak slaag heb gekregen.

Zal ik dus proberen om mezelf aan te leren niet meer tegen een tafel te lopen in plaats van een megagezond superfood ontbijt klaar te maken nadat ik enkele ingewikkelde yogaposes heb gedaan om 6u ’s morgens? Is dat niet al self-care genoeg voor deze bijna 25-jarige millennial? Zal ik de baanbrekende nieuwe gewoontes en levensveranderingen nog maar even laten voor wat ze zijn?

P.S. Mochten jullie een selfhelpboek kennen dat echt wel de moeite is mag je het altijd laten weten. Zo wispelturig ben ik dan ook wel :).

Is het iets voor jullie zo’n selfhelpboek?