In periodes zoals deze – waarbij het druk is op alle vlakken (de bouw, het werk en hier en daar nog wat andere verplichtingen), het buiten donker en koud blijft en mijn lichaam dus voortdurend vraagt om rust maar ik die niet altijd kan geven – is zelfzorg belangrijk.
En over zelfzorg worden boeken volgeschreven en heel wat adviezen gegeven. Maar voor mij snijdt dat mes aan twee kanten. Ik kan mezelf een avond rust met chocola of een zak chips gunnen en dat zelfzorg noemen. Ik kan een avond sporten en daarvoor of daarna gezond eten evenzeer zelfzorg noemen. En die twee dingen lijken elkaar tegen te spreken en toch vallen ze beiden voor veel mensen onder zelfzorg.
De vraag is hoe vaak het gezond is om toe te geven aan wat je in zo’n periodes op korte termijn wil: de zetel, alleen zijn en veel suikers. Of dat het dan net beter is om op lange termijn te denken aan je gezondheid. Beweging, gezond eten, slaap, toch wat sociaal contact… het lijken wel de basisprincipes van een goed gevoel.
Ik denk niet dat ik per se kies voor het ene of het andere. In de winter is dat zetelgedrag gewoon eenvoudiger. Al sleep ik me twee keer per week naar de dansles, hoe weinig zin ik daarin ook heb, ik kom altijd ‘beter’ terug.
Ik denk dat de sleutel tot succes dus ligt in balans. Zoals zo vaak. In streng zijn voor jezelf, maar niet te streng. Zodat er ruimte is om jezelf te belonen.
Het gaat misschien nog veel meer om de juiste keuzes maken voor jezelf. Grenzen stellen en die bewaken. En de grens kan dan zijn dat je veel wil bewegen, gezond wil eten en onder de mensen moet komen. Maar zolang die avond zetelhangen dat niet bedreigt, is het allemaal prima.
Is zelfzorg voor jou net streng zijn of toch eerder toegeven aan de kleine geneugten des levens?