Vandaag staat Vlaanderen’s mooiste op het programma. En dan heb ik het niet over Romanie Schotte. Dat is blijkbaar de naam van de huidige Miss België (ja, ik heb dit moeten opzoeken). Nee, vandaag is het koers. En hoewel voor mij Parijs-Roubaix dé wegwedstrijd van het jaar is, zie ik de Ronde toch wel als het hoogtepunt van koersen op onze hobbelige Vlaamse wegen.
De laatste jaren ben ik van crossmeisje in hart en nieren nog meer geëvolueerd naar een koersmeisje tout cours. Niet alleen meer met hart en nieren, maar met elke vezel van mijn lichaam. Met het kijken naar programma’s zoals Alles voor de koers, Kroonprinsen en het lezen van het prachtige, maar emotionele boek De Val is het de laatste maanden alleen maar erger geworden. De koers, dat is een passie. Een passie die in mijn omgeving maar weinigen snappen.
En ook hier worden de artikelen in de categorie Op wieltjes significant minder gelezen. Waardoor ik er al aan heb gedacht om voor het wielrennen een aparte blog op te starten. Maar eigenlijk wil ik hier kunnen schrijven over alles wat me fascineert en daar hoort de koers nu eenmaal bij. Dus hopelijk vinden jullie dit toch een beetje boeiend 😉
Toch weet ik dat ik niet alleen ben. Want vandaag staan we massaal langs de kant van de weg, of op de top van een berg (of ja een Vlaamse heuvel dan toch ^^) om onze stem schor te roepen terwijl een groep renners één keer aan een immense snelheid passeert. De helft van de toppers zat verscholen in het pak en heb je dus gemist. Maar het bier smaakt eens zo goed na die vermeende aanblik van Sagan toch?
En wie niet langs de kant staat, omdat hij zijn zondagse croissant liever verwerkt terwijl hij de krant leest met koppen als Boonen zijn laatste Ronde of Wie klopt van Avermaet, zet zich in zijn zetel om per beklimming een nieuw glas uit te schenken en hopelijk niet naar het toilet te moeten op het moment van de cruciale ontsnapping. De Ronde, dat is magie, dat wisten ze 100 jaar geleden ook al.
Of ze nu de Koppenberg oprijden vandaag of op 1 november met iets plattere tubes, of ene Nino Schurter een duizelingwekkende afdaling neemt in die prachtige wielersport die, bij gebrek aan toppers, in ons Belgenlandje veel te weinig aandacht krijgt. Vergeet ook de vrouwen niet, zij zorgen elke keer weer voor een eigen portie spektakel.
Ik ben een koersmeisje en vandaag ga ik mij daar ook gewoon keihard naar gedragen. Vanuit mijn zetel naar de wedstrijd kijken en in die laatste kilometers net iets enthousiaster supporteren. Een zondag zoals zondag moet zijn, toch?
Kijk jij vandaag naar de Ronde?