Op je 16de is het laatste wat je wil op je ouders lijken als je zelf volwassen bent. Want jij gaat het allemaal anders aanpakken. Niet toegeven aan die sociale druk, het kapitalisme of de gezondheidstrends… Niet te veel werken. Niet saai uitgeput in de zetel zitten op vrijdagavond. Nope, dat nooit. En dan ben je plots 26 en begin je verdomme hard op je moeder te lijken. Want het volwassen leven, daar is geen ontwijken aan. *Insert dramatische ondertoon*.
Nee, even serieus. Ik vind het volwassen leven best oké. Je bouwt veel levenswijsheid op. Meer zelfvertrouwen. Je neemt je leven in eigen hand. Zo deelde Irene al 2x haar geheimen voor een volwassen leven. En ondertussen een hele tijd geleden lijstte ik al heel wat van mijn eigen struggles op. Maar er is meer, vandaar een nieuw lijstje.
- Ik vergelijk prijzen als een malle en koop dus niet zomaar random wat ik nodig heb. En in tegenstelling tot tijdens mijn studentenleven kies ik niet steevast voor het goedkoopste, want daar moet wel iets mis mee zijn. Nee, ik ga op zoek naar de beste prijs-kwaliteit verhouding. Of ik nu in de supermarkt sta, in een kledingwinkel of jawel een drankje bestel op café. Want een cola voor 2,50 euro van 20 cl is een slechtere koop dan een Ice Tea van 33cl voor 2,60 euro, toch?
- Bij het kopen van kledij let ik trouwens enorm hard op hoe een bepaald stuk bij de rest van garderobe past. Als in: ik koop bewust kleren. Hallo, hoe oud ben ik? 40?
- Ik ben fan van minimalisme, zoals je kon lezen in deze blogpost…. Need I say more?
- Ik maak heel volwassen keuzes in verband met #projecthuis. Zoals van welk materiaal mijn dakgoten moeten zijn, waar mijn dampkap moet hangen en of ik hangwc’s wil of niet. Kan iemand mij komen redden?
- Voor mijn laatste vakantie maakte ik een heus draaiboek, inclusief een overzicht van de financiën. In een Google Sheet enzo. Hetzelfde voor Project Huis trouwens. Ik ben ineens een Google Sheets (lees excel) -aanhanger. Mijn 16-jarige zelf, die een hekel had aan de excellessen tijdens informatica, lacht me uit.
- Ik verplicht iedereen rondom mij zich in te smeren met zonnecrème als de zon zichzelf nog maar een beetje laat zien. Om dan de dag erna heel trots te kunnen zeggen “Ziedewel, zijt ge verbrand? Nee hé”.
(En dan zelf ergens een streep zijn vergeten insmeren, shhhttt) - Ik begin stilaan bewust herinneringen te hebben aan dingen die ik (meer dan) 10 geleden heb meegemaakt. Zo van die gesprekken waarin je zegt ‘ik deed dat 10 jaar geleden eens’ en mensen niet automatisch meer antwoorden ‘nu ben je aan het overdrijven’.
- Selfies met zonnebrillen zien er altijd beter uit dan selfies met vermoeide ogen. Lang leve de zonnebrillen!
- Mijn vrijdagavonden beperken zich tot crashen in de zetel, serieke kijken, heel misschien wat lezen en op tijd gaan slapen. Wanneer vrienden willen afspreken op vrijdagavond kondig ik dan ook al aan ‘Das goed, maar ik ga wel moe zijn’.
- Nu ik de 26 ben gepasseerd ben, is het dus officieel gedaan met jongerenkortingen. Zelfs de trein is ineens pokkeduur. Meer dan 20 euro voor een enkel ticketje naar zee? Dat is een trein vol miljonairs dan ofzo?
En wat zijn jouw volwassen struggles? 😉
