Er zijn een aantal woorden waarbij de rillingen over mijn lijf lopen. Bungee jumpen, cliff diven en andere zaken die met hoog klimmen en diep vallen te maken hebben. Om over trappen met gaten in nog maar te zwijgen. Maar het heeft niet enkel met fysieke angsten te maken dat ik bepaalde zaken niet kan horen. In mijn job is een van die woorden ‘influencer’. Van dat woord gaat het haar op mijn armen echt rechtop staan.
Ik denk dan aan een 19-jarige die perfecte travelselfies post voor haar 20.000 volgers. Maar dat is natuurlijk niet het correcte beeld. Een influencer is iemand die op een bepaalde manier een (meestal commerciële, maar bv ook politieke) boodschap verspreid naar zijn/haar publiek gelinkt aan een merk dat daarom al dan niet gevraagd heeft. Influencer marketing betekent dat je dat soort mensen aanspreekt en betaalt of op een andere manier beloont om over je merk te praten (online).
Het is het soort marketing dat niet binnen mijn takenpakket valt. Ik word er dus vooral mee geconfronteerd als consument zelf en als blogger die andere blogs leest en de gesponsorde verhaaltjes er zo al na één zin uithaalt. Meestal toch.
Disclaimer: ik kijk niet neer op bloggers die samenwerkingen aangaan en wil echt niemand tegen het hoofd stoten met deze post. Ik vind het zelfs interessant om te volgen en voorbeelden te lezen/bekijken. Ik wil gewoon even mijn gedachten op een rijtje zetten. Dat is mijn goed recht, net zoals het jouw recht is om een samenwerking met een merk aan te gaan. #Nojudgement.
Aanleiding tot dit bericht is de aanbeleving van de Raad voor Reclame dat influencers die op een bepaalde manier betaald worden om iets te promoten dit transparanter moeten doen. Meer specifiek moeten ze de hashtags #spon, #adv, #prom of #reclame vermelden. En moeten is een groot woord, want het gaat om een aanbeveling. Er is nog geen influencerpolitie.
Ik vind dit maar een logische. Je gaat op vraag van iemand anders over iets schrijven (en face it: je schrijft er bijna altijd positief over), dan mag je ook aangeven dat dit gesponsord is. Er zijn namelijk altijd lezers die de link niet zullen doorhebben en dat vind ik dit ongepaste beïnvloeding (of hoe noem je zoiets). Ik heb het gevoel dat de meeste bloggers die ik volg dat al deden, voordat deze aanbeveling het nieuws haalde. Mocht ik iemand volgen die dat niet doet, is dit voor mij wel een reden om hem/haar te ontvolgen. Je bent eerlijk of je bent het niet.
Ik erger me er dan ook zelden aan. Het is eerder dat ik het soms jammer vind. Heel wat bloggers die ik al volg vanaf het begin waren eerst klein en zijn dan stilaan beginnen groeien. En dan merk je dat ze ineens een pak meer samenwerkingen aangaan. Of dat ze een bijberoep beginnen en dat actief promoten. Ze worden dus commerciëler op een bepaalde manier. En soms vind ik dat jammer, omdat die nieuwe content niet altijd is wat ik wil lezen. Dat is vaak wat verder weg van het oorspronkelijke onderwerp van de blog en dan zit er voor mij niets anders op dan ergens anders te gaan lezen. Maar het tegendeel bestaat zeker ook: soms is het helemaal wat ik wil lezen en ben ik super geïnteresseerd in het bijberoep van die persoon.
En ik kan het niemand kwalijk dat de onderwerpen waarover ze schrijven evolueren, want hun leven evolueert natuurlijk ook. En soms moet je concluderen dat je het niet meer zo interessant vindt en ontvolg ik een blog. Dat is ook helemaal niet erg vind ik. Meer nog: mijn eigen blog evolueert ook constant qua inhoud. Dus ik kan voor 100% begrijpen waarom een blogger een omslag maakt.
Goede voorbeelden van #spon vind je vooral bij travel bloggers. Ook de Belgische en Nederlandse. Een korte tijd geleden verscheen ineens dezelfde bestemming in mijn tijdlijn. Ik zie er nog altijd posts over verschijnen momenteel. Ik had van die bestemming nog nooit bewust gehoord en de eerste keer dacht ik: “Ah tof, dat is een originele vakantie!”. Bleek dat het ging om een georganiseerde bloggersreis naar die bestemming. En nu begint het mij toch wat te irriteren dat ik al 50 artikels heb zien passeren die uiteraard allemaal over hetzelfde gaan, want ze hebben daar hetzelfde programma afgewerkt. Maar opnieuw no judgement, die reis zag er fantastisch uit en de bloggers geven allemaal in hun post aan dat het een gesponsorde trip is.
Alleen was ik eerst echt helemaal mee. En voelde ik me een klein beetje bedrogen als ik op het einde van de post over de samenwerking las. Stom eigenlijk, want die bestemming is leuk. Maar ik hoef er gewoon niet over gebombardeerd te worden. Want ik mag wel marketeer zijn en door de trucjes zien, toch weet ik dat ook ik beïnvloed wordt door reclame en sponsoring. Het werkt bij iedereen weet je.
En bewust naar ergens op vakantie gaan om erover te bloggen is ook anders dan iemand die na wat sparen en een periode uitkijken naar zijn/haar verlof op reis gaat en achteraf een verslagje post. Opnieuw no judgement, maar ik vraag me gewoon af hoeveel van die bloggers die bestemming echt op hun bucket list hadden staan?
Samenwerkingen kunnen dus echt wel werken. Als er een dikke match is tussen het merk/de bestemming en de blogger in kwestie. Maar dat is niet altijd het geval. Ik ben zelf nog nooit benaderd geweest, ik schrijf ook nooit reviews van producten ofzo. Ik schrijf over mijn leven. Dan val je moeilijk in een bepaalde categorie natuurlijk. Ik link bij boeken zelfs gewoon naar Goodreads en niet naar één of ander partnerprogramma waarmee ik een centje kan verdienen. Ook al zou ik dat centje wel kunnen gebruiken, ik wil daar persoonlijk niet mee bezig zijn.
Want één keer een samenwerking en je wordt al snel in een hokje geplaatst. Kathleen van Verbeelding verwoordde het mooi. “Ik blijf het gevoel hebben dat ik mij altijd moet verantwoorden als ik iets wil vertellen over een product dat ik zélf heb gekocht en dat ik leuk vind.” Ik ken Kathleen persoonlijk en als er nu één ding is dat ik weet, is dat zij altijd super authentiek blogt, ook als zij heel zelden eens een samenwerking aangaat. Het is altijd Kathleen haar echte stem en ik vind het ontzettend jammer dat zij het gevoel heeft dat ze zich moet verantwoorden.
Ik wil dat gevoel niet en dus is sponsoring geen ding op deze blog. Alles is vanuit mezelf geschreven, de goede en de slechte dingen. Of ik nu blog over uitjes die ik ben gaan doen, citytrips, boeken die ik gelezen heb of whatever. Van sponsoring is geen sprake. Dat is mijn keuze.
Ik weet hoeveel tijd er kruipt in een blog onderhouden. Als jij als blogger die samenwerking interessant vindt. Why not? Ik ga hier niet beweren dat ik nooit van mijn leven zou openstaan voor zoiets. Zoals Kathleen dat altijd ook zo mooi zegt: you do you he.
Maar dankzij #spon heeft een lezer wel meer macht in handen. Om die content te consumeren die hij/zij echt wil consumeren. Als ik geen zin heb in een gesponsorde boodschap kan ik die er nu veel sneller uitfilteren. Voor elke boodschap is een publiek, ook voor gesponsorde boodschappen. #spon is dus alleen maar een win-win voor beide kampen. En dat vind ik zeker een goede evolutie.
Beetje een moeilijke post om te schrijven omdat ik echt niemand in zijn gat wil bijten (voor de Nederlanders: voor het hoofd wil stoten). Dus ik hoop oprecht dat ik dat ook niet gedaan heb ❤️.
Vind jij #spon een goede evolutie?