Toen ik in april voor enkele dagen vertrok naar het Schotse Glasgow zag ik veel wenkbrauwen naar omhoog gaan bij mijn toehoorders. Glasgow, wat ga je daar zoeken? Ondertussen weet ik dat Glasgow een prachtige stad is, perfect voor je volgende stedentrip. Of je nu houdt van cultuur, shoppen of die alternatieve vibe. De stad heeft het allemaal.
Maar ze hadden gelijk. Ik ging niet zomaar naar Glasgow. Het lief loopt af en toe al eens lang en ver en zou dat weekend voor de tweede keer the Highland Fling race lopen. Pak u een dekentje en een kop thee en ik vertel je het relaas van een fijne dag.
De Highland Fling is een ultra trial marathon van 53 mile of omgerekend 85 km. En dat door de Schotse Highlands. Het parcours volgt het eerste stuk van de West Highland Way van bij de start in Milngavie tot in het dorpje Tyndrum. Je loopt langs het prachtige Loch Lomond en door het Trossachs National Park.
Het is met een loting (je schrijft in en dan bepaalt het lot of je de wedstrijd effectief mag lopen) zodat het niet te druk wordt en het is allemaal goed georganiseerd met aandacht voor de veiligheid. Dat laatste is voor mij een belangrijke voorwaarde, anders mag het lief niet starten in van die gekke loop-u-dood-wedstrijden (die zijn er jammer genoeg ook).
Glasgow is de grootste Schotse stad vlakbij de Highlands en vandaar dus dat het Citizen M onze uitvalbasis werd voor dit weekend.
Oorspronkelijk zou ik met een auto mee volgen (je kan de lopers op 2 plaatsen aanmoedigen, op ongeveer 30 en 65 km), maar uiteindelijk koos ik ervoor om met de trein richting de eindmeet in het stadje Tyndrum te reizen. Dat wil zeggen dat ik nog een voormiddag spendeerde in Glasgow (ik ging op zoek naar street art), terwijl het lief om 6u ’s morgens aan de start stond (en daarom om 4u ’s nachts uit mijn bed verdween, veel heb ik daarna niet meer geslapen, want ja ik heb een ongerust hart).
De trein was trouwens een heuse belevenis. Het is niet goedkoop (ik denk dat ik rond de 15 euro betaalde voor een enkeltje) en ik heb zeker 2 uur op de trein gezeten. Het begon al in het station. Ik zat op een trein die zou splitsen de halte voor Tyndrum. Het ene gedeelte zou stoppen in Upper Tyndrum, het andere in Lower Tyndrum. Na wat Gegoogel wist ik dat het op zich niet echt uitmaakte, maar dat Lower Tyndrum pal aan de finish lag en dat kreeg dus mijn voorkeur.
Uitzoeken welk gedeelte naar waar reed was moeilijker. Ze hebben daar nog niet van elektronische borden gehoord. Op mijn ticket stond dat ik in het achterste deel van de trein moest plaats nemen. Ik redeneerde dus als volgt: het stuk dat zich aan het einde van het perron aan de uitgang bevond is het voorste gedeelte, het stuk aan de ingang van het station (je kan het station met de trein maar langs één kant verlaten) is het achterste. Waar ik mij dus plaveide op een stoeltje. Om dan naar de muur rechts van mij te kijken waar een kleine plakkaat hing. Met in het groot de tekst ‘Please be aware that the back of the train is at the other side of this platform.’
Enfin, Schotten redeneren minder doordacht en het achterste van een trein is daar gewoon het einde van het perron, ook al is de locomotief daar te vinden. Ik verplaatste mij en zag nog minutenlang verwarde reizigers discussiëren over waar ze moesten gaan zitten.
Tijdens de rit zelf komen ze langs met eten en drinken. Vaker dan op een Rynairvliegtuig, I kid you not. De trein rijdt niet super snel, langs steile hellingen en één keer stonden we heel lang stil omdat we overgingen naar maar één spoor (we waren ondertussen echt in the middle of nowhere) en er eerst nog een trein van de andere richting ons moest passeren. De stations in de Highlands zijn vaak gewoon een strook beton waar je kan afstappen. Ik las wat in mijn boek, maar onderweg was er ook zoveel te zien. We passeerden Loch Lomond waar ik op een gegeven moment lopers spotte aan de overkant van het meer. En het lief (die toen al uren onderweg was) sms’te dat hij een trein zag. Best een grappig moment.
Maar ik arriveerde helemaal op tijd waar ik moest zijn. Eens in Tyndrum had ik geen 4G-ontvangst meer dus kon ik ook de tracking van het lief niet meer volgen. Sms’en lukte nog wel. Het was al snel duidelijk dat ik me nog enkele uren moest zien te redden. Maar dat was geen straf.
Tyndrum is niet het mooiste Highlandstadje. Je bent het meer net voorbij en de echt hoge bergen zijn er nog niet. Er gaat ook een grote baan dwars door het centrum. Maar toch. Als grote Schotlandfan vond ik het fantastisch om even te proeven van deze overweldigende natuur.
Het was voor Schotse normen prachtig weer. Ik zag die dag de eerste en enige regendruppels van de trip. De zon scheen, er was niet te veel wind. Maar het was er wel kouder dan in Glasgow. Dat merkte ik meteen.
Allereerst wandelde ik al eens tot aan de finish waar de eerste renners onder groot applaus over de eindmeet kwamen. Nadien stapte ik zelf in de andere richting een stukje van de Westhighland Way, al snel sloeg ik af naar een subtrack omdat de route richting grote weg ging en ik wou toch niet te ver gaan.
Zal ik de foto’s voor zich laten spreken?
Spontaan begon ik de hele wandeling lang de themesong van Outlander te zingen. Ik ben ook echt niemand tegengekomen. Qua hoofd leegmaken kon dit wel tellen.
Het lief finishte uiteindelijk een klein uur later dan verwacht. Ik pikte na mijn wandeling van anderhalf uur dus vooral nog veel sfeer mee aan de aankomst. Maar ik was zo trots op hem (en blij dat hij veilig was aangekomen). Met de bus van de organisatie reden we terug naar het startpunt en van Milngavie nog even de trein naar Glasgow. Met opnieuw mooie views van het Loch Lomond op de bus terug en toch ook wel het besef dat het lief belachelijk ver heeft gelopen die dag. Ik was doodop, het lief natuurlijk nog meer (maar dat was zijn eigen keuze). Het werd dus geen vroege ochtend de dag erna. Allesbehalve zelfs. Dan is zo’n XL-bed van Citizen M echt een zegen.
Ik ben die dag nog verliefder geworden. Op het lief, dat ook. Maar vooral op de Highlands. Ooit rij ik er dagenlang rond om elk plekje te verkennen <3.
