Rio 2016. Een Olympische wegrit. Jullie denken ongetwijfeld aan onze Greg. Het schitterende goud. Belgisch goud. Wat een overwinning. De overwinning die ik live heb gemist omdat ik niet verwachtte dat we zouden scoren. Omdat ik net de vrouwenkoers had gezien en dacht dat het beste achter me lag.
Want die vrouwenkoers zit wel in mijn geheugen gegrift. De weelde en overmacht van Nederland. Marianne Vos op de terugweg na lang out geweest te zijn. Ze zou uiteindelijk 6de en tweede Nederlandse worden. Toch waren het twee andere Nederlandse namen die de koers kleurden: Anna en Annemiek. Hun namen lijken evenzeer op elkaar als hun talent. Hun souplesse. Hun koersinzicht. Hun guitigheid.
Als Anna aangaat dan zie je ze niet meer terug. Dus je moet mee of je breekt.
Annemiek kan zo hard rijden dat ze de concurrentie verschroeit met haar snelheid. Ze maakt snel een achterstand goed.
Daar in Rio reed ze vooruit. Alleen. Annemiek gaat winnen. Een scherpe bocht. Een val. Een lichaam dat stil blijft liggen. In een houding die niet veel goeds voorspelt. Minutenlang. Een peloton dat passeert. Anna zit mooi mee voorin. Een ambulance. Een Nederlandse overwinning. Een meisje met een A en guitige wangetjes wint goud. Een ander meisje met een A is het lachen vergaan. Marianne Vos verzamelt handtekeningen op een kaartje en gaat op bezoek.
Een maand en een revalidatie later wint Annemiek dan echt. Geen goud. Dat is ze verloren. Maar sinds Rio heeft ze leren winnen. Annemiek en vooral Anna domineren het daaropvolgende voorjaar. En dat jaar krijgt Annemiek dan toch wat ze verdient. Geen goud, maar wel een regenboogtrui op het WK tijdrijden in het Noorse Bergen. Samen met Tom Dumoulin staat ze in de buitenlandse pers en krijgt ze ook in eigen land eindelijk erkenning.
Een paar dagen later is er de wegrit. Anna en Annemiek zijn beiden topfavoriet. Niet langer in dezelfde ploeg. Opnieuw domineert Nederland. Maar Anna en Annemiek laten elkaar niet los. En hoe gaat dat dan? Een derde hond, ook een Nederlandse uiteraard, profiteert. Ploeggenote van Anna en dus heeft die ook redenen om te lachen. Maar niet zo guitig als anders. Ze had die trui graag gehad. Annemiek heeft een trui.
Anna en Annemiek blijken gedoemd om samen te strijden, tegen elkaar, op kampioenschappen ook met elkaar. Maar altijd op topniveau. Dit jaar wint Anna de Ronde Van Vlaanderen. Ze vertrekt en niemand kan mee. Haar succesrecept. Annemiek maakt indruk in de Giro Rosa die ze met overtuiging wint.
Een paar dagen later is het La Course, een eendagswedstrijd die de allure heeft van de Tour De France, maar dan voor vrouwen. Het wordt misschien wel de meest directe confrontatie tussen de twee dames. Anna rijdt weg volgens haar recept. Annemiek kan hard rijden. De benen staan bij allebei op springen. Anna is als eerste boven. De ploeg gelooft niet meer in Annemiek. Maar ze blijft hard rijden. Anna blokkeert. Zit steendood. Annemiek komt erbij. Ze is er over. En 5 seconden later is daar die streep. Allebei steendood nu. Een roes van overwinning. Ontgoocheling. Emotie. Pijn.
De sport heeft rensters als Anna en Annemiek nodig. Anna en Annemiek hebben elkaar nodig. Voor de sport. De spanning. De uitstraling. De voldoening na een winst. De strijd is nog lang niet gestreden. Een verademing tijdens het Skytijdperk bij de mannen.
Zag jij die fantastische aankomst van La Course? Of volg je liever de tour?
