Ik kan uitkijken naar the masked singer en tegelijk nog even Kafka aan het lezen zijn. Niet goed wetende of ik de parabel van de poortwachter (uit zijn werk ‘Het proces’) wel begrepen heb. Ik kan in de ban zijn van de cyclocross en zondags met mijn botten in de modder renners staan aanmoedigen en tegelijk de dag daarna een documentaire over geschiedenis kijken. Ik kan heel serieus zijn op het werk en ’s avonds uitgelaten bij mijn vrienden. Ik ga graag op reis, maar heb ook snel heimwee. Ik ben introvert, en ben vaak veel te luid. Ik ben niet het ene of het andere. Ik kan beiden zijn. Of geen van allebei.
Ik kan me verdrietig voelen en toch alles hebben om gelukkig te zijn. Ik kan me opwinden over wat er in de wereld gebeurt en tegelijk een soort berusting voelen. Ik kan voor mezelf kiezen en om anderen geven. Ik kan mijn werk heel graag doen en het toch soms even gehad hebben. Ik kan een goede vriendin zijn, maar geen zin hebben in een gesprek.
Ik kan klagen en zagen tot ik er bij neer val en toch positief ingesteld zijn. Ik kan aan mezelf twijfelen en heel zelfzeker zijn. Ik kan lachen tot het buldert. En glimlachen terwijl ik liever wil huilen. Ik kan altijd gaan slapen. Ik kan naar iets uitkijken en uitgekeken zijn.
Ik kan mensen wijzen op een dt-fout en er nadien zelf één maken. Ik kan me vergissen. Ik kan meestal gelijk hebben, behalve die ene keer. Ik kan iets weten. Ik kan niet weten hoe eraan te beginnen. Ik kan mijn mening bijstellen. Ik kan vergeten en vergeven. Ik kan me iets herinneren. Ik kan liefhebben, een lief hebben en dan weer single zijn. Ik kan die single draaien zo vaak ik maar wil. Dansen op de maat, maar uit het ritme. Spelen met taal en toch niet begrijpen wat er gezegd wordt.
Ik kan genoeg hebben en genoeg zijn. Voor mezelf en voor anderen. Ik kan twee of meerdere dingen zijn. Ik kan alles zijn. Zelfs een zingend konijn als ik The masked singer moet geloven 🐰.