Koers Archieven - GoAnnelies

Anna & Annemiek

25 juli 2018goanneliesLeave a comment

Rio 2016. Een Olympische wegrit. Jullie denken ongetwijfeld aan onze Greg. Het schitterende goud. Belgisch goud. Wat een overwinning. De overwinning die ik live heb gemist omdat ik niet verwachtte dat we zouden scoren. Omdat ik net de vrouwenkoers had gezien en dacht dat het beste achter me lag.

Want die vrouwenkoers zit wel in mijn geheugen gegrift. De weelde en overmacht van Nederland. Marianne Vos op de terugweg na lang out geweest te zijn. Ze zou uiteindelijk 6de en tweede Nederlandse worden. Toch waren het twee andere Nederlandse namen die de koers kleurden: Anna en Annemiek. Hun namen lijken evenzeer op elkaar als hun talent. Hun souplesse. Hun koersinzicht. Hun guitigheid.

Als Anna aangaat dan zie je ze niet meer terug. Dus je moet mee of je breekt.

Annemiek kan zo hard rijden dat ze de concurrentie verschroeit met haar snelheid. Ze maakt snel een achterstand goed.

Daar in Rio reed ze vooruit. Alleen. Annemiek gaat winnen. Een scherpe bocht. Een val. Een lichaam dat stil blijft liggen. In een houding die niet veel goeds voorspelt. Minutenlang. Een peloton dat passeert. Anna zit mooi mee voorin. Een ambulance. Een Nederlandse overwinning. Een meisje met een A en guitige wangetjes wint goud. Een ander meisje met een A is het lachen vergaan. Marianne Vos verzamelt handtekeningen op een kaartje en gaat op bezoek.

Een maand en een revalidatie later wint Annemiek dan echt. Geen goud. Dat is ze verloren. Maar sinds Rio heeft ze leren winnen. Annemiek en vooral Anna domineren het daaropvolgende voorjaar. En dat jaar krijgt Annemiek dan toch wat ze verdient. Geen goud, maar wel een regenboogtrui op het WK tijdrijden in het Noorse Bergen. Samen met Tom Dumoulin staat ze in de buitenlandse pers en krijgt ze ook in eigen land eindelijk erkenning.

Een paar dagen later is er de wegrit. Anna en Annemiek zijn beiden topfavoriet. Niet langer in dezelfde ploeg. Opnieuw domineert Nederland. Maar Anna en Annemiek laten elkaar niet los. En hoe gaat dat dan? Een derde hond, ook een Nederlandse uiteraard, profiteert. Ploeggenote van Anna en dus heeft die ook redenen om te lachen. Maar niet zo guitig als anders. Ze had die trui graag gehad. Annemiek heeft een trui.

Anna en Annemiek blijken gedoemd om samen te strijden, tegen elkaar, op kampioenschappen ook met elkaar. Maar altijd op topniveau. Dit jaar wint Anna de Ronde Van Vlaanderen. Ze vertrekt en niemand kan mee. Haar succesrecept. Annemiek maakt indruk in de Giro Rosa die ze met overtuiging wint.

Een paar dagen later is het La Course, een eendagswedstrijd die de allure heeft van de Tour De France, maar dan voor vrouwen. Het wordt misschien wel de meest directe confrontatie tussen de twee dames. Anna rijdt weg volgens haar recept. Annemiek kan hard rijden. De benen staan bij allebei op springen. Anna is als eerste boven. De ploeg gelooft niet meer in Annemiek. Maar ze blijft hard rijden. Anna blokkeert. Zit steendood. Annemiek komt erbij. Ze is er over. En 5 seconden later is daar die streep. Allebei steendood nu. Een roes van overwinning. Ontgoocheling. Emotie. Pijn.

De sport heeft rensters als Anna en Annemiek nodig. Anna en Annemiek hebben elkaar nodig. Voor de sport. De spanning. De uitstraling. De voldoening na een winst. De strijd is nog lang niet gestreden. Een verademing tijdens het Skytijdperk bij de mannen.

Zag jij die fantastische aankomst van La Course? Of volg je liever de tour?

Pauline

13 december 2017goanneliesLeave a comment

‘Datgene wat ik al mijn hele leven het liefst doe, fietsen, is mijn grootste nachtmerrie geworden.’ Najaar 2016. Een zeer openlijke Pauline Ferrand-Prévot in tranen na de Olympische Spelen in Rio De Janeiro. Een verre ereplaats tijdens de Olympische wegrit en een opgave in de mountainbikewedstrijd 14 dagen later zorgde dat ze met veel twijfels de Braziliaanse grond verliet.

Het jaar daarvoor won ze in minder dan 365 dagen tijd de regenboogtrui op de weg, in het veld en op de mountainbike. Dat was ongeëvenaard. En dat zal het nog wel een tijdje blijven. Uiteraard werden de Spelen het nieuwe hoofddoel. Wie zou haar daar wat doen?

Rio dus. Daar waar ze enkele weken voor de wegrit nog in een hevige publiekelijke discussie verwikkeld raakte met toenmalig wereldkampioene Elizabeth Armistead, Deignan tegenwoordig. Armistead kwam in opspraak met haar whereabouts, maar daar werd door de UCI geen gevolg aangegeven. Pauline vond dit niet kunnen en reageerde openlijk, waarna Lizzie zo elegant was om Pauline te verwijten dat ze een affaire heeft met een getrouwde man.

Die getrouwde man is trouwens Julien Absalon, tweemalig Olympisch en vijfmalig Wereldkampioen in de cross-country mountainbike. Een levende legende. Ik ben 24 en heb nooit anders geweten dan dat Absalon wereldbekerwedstrijden wint. Straffer dan Nys, dat staat vast. Helemaal niet zo dom van Pauline om zo’n man aan de haak te slaan. Het maakt haar alleen maar beter.

Tot hier is het dus allemaal een sprookje. En toen kwamen die fatale Spelen. Je zou denken dat ze de maanden nadien, na die nachtmerrie-uitspraak, niets meer van zich laat horen. Maar dan ken je Pauline niet. Een tijdje later plaatste ze een foto van haar nieuwe hondje. Ze heeft het hondje Rio genoemd. Rio. Relativeren dat kan de kleine blonde française als geen ander. Pauline had toen al lang mijn hart gestolen, maar dat hondje bezorgt me nog steeds een lach op mijn gezicht wanneer ze weer eens foto van hem post.

Ik maakte met haar kennis toen ze opdook in het veld. Ik die al jaren fan was, en dat nog steeds ben van Marianne Vos (die toen een blessure had en die winter niet zo geweldig zou presteren). Na Pauline’s eerste wedstrijd was ik al verloren. Amper een jaar ouder dan mezelf (ze nog steeds maar 25!), een prachtige stijl op de fiets en altijd die innemende glimlach. Ze reed een prachtig WK in Tabor en terwijl onze Sanne in de coulissen stond te wenen om een gemiste kans, straalde zij op dat podium. Sanne kon die dag niet dezelfde klasse opbrengen als het Franse talent. Gegokt en verloren, Sanne. Geen schande om van een iemand als Pauline te verliezen. Jouw tijd zou nog komen.

Ik bleef haar volgen. Op sociale media is Pauline gelukkig diezelfde innemende persoonlijkheid. Ze is niet het type renster om enkel haar overwinningen te posten. Dat hebben de dames sowieso veel minder dan de heren. Ze toont hoe ze echt is, ze doet zich niet anders voor. Een jaar na Tabor kwam ze niet in het veld wegens de voorbereidingen voor de Spelen, het jaar nadien ook niet, want niet bekomen van de pijnlijke naweeën van diezelfde Spelen. Ik leefde met haar mee. Het was pijnlijk om die gewonnen regenboogtrui in Tabor nooit één keer in het veld te mogen aanschouwen.

Deze zomer stond Pauline er terug. Nog niet helemaal op haar oude topniveau, maar ze reed wel netjes tussen de toppers. Op het WK in Bergen pareerde ze een eerste belangrijke versnelling van de Nederlandse dames. De tweede beslissende versnelling miste ze. Een week daarvoor haalde ze een tweede plaats op het WK Mountainbike. Net als Julien trouwens. Aan zilver geen gebrek ten huize Absalon – Ferrand-Prévot.

Ik durfde niet meer hopen dat ze opnieuw in het veld zou verschijnen. Maar stiekem bouwde ze ook in deze discipline aan haar comeback. En toen was ze daar plots en niet zomaar om zich te amuseren. Een vierde plaats in Essen en winst in de moeder van alle crossen, Overijse. Haar blonde vlecht onder de modder, de tegenstand door de vele valpartijen ook, maar Pauline’s lach blijft stralen. Of ze het WK gaat rijden? ‘Peut–être’.

Wees maar zeker dat ze rijdt in Valkenburg. Geen enkele kampioen, ook vrouwen niet, laat een titel liggen. En dat ze kans maakt daar bestaat geen twijfel over. Marianne en Sanne gaan hun werk hebben aan haar. En ik zit als supporter met een luxeprobleem.

Ja, ik ben supporter van een française. Pauline is de naam. U leert maar best een mondje Frans om die dubbele achternaam van haar uit te spreken. Dat gaat nog van pas komen.

Koersmeisje

2 april 2017goanneliesLeave a comment

Vandaag staat Vlaanderen’s mooiste op het programma. En dan heb ik het niet over Romanie Schotte. Dat is blijkbaar de naam van de huidige Miss België (ja, ik heb dit moeten opzoeken). Nee, vandaag is het koers. En hoewel voor mij Parijs-Roubaix dé wegwedstrijd van het jaar is, zie ik de Ronde toch wel als het hoogtepunt van koersen op onze hobbelige Vlaamse wegen.

P1000616 — Een vroege vlucht toen de Tour De France 2 jaar geleden vlakbij passeerde

De laatste jaren ben ik van crossmeisje in hart en nieren nog meer geëvolueerd naar een koersmeisje tout cours. Niet alleen meer met hart en nieren, maar met elke vezel van mijn lichaam. Met het kijken naar programma’s zoals Alles voor de koers, Kroonprinsen en het lezen van het prachtige, maar emotionele boek De Val is het de laatste maanden alleen maar erger geworden. De koers, dat is een passie. Een passie die in mijn omgeving maar weinigen snappen.

En ook hier worden de artikelen in de categorie Op wieltjes significant minder gelezen. Waardoor ik er al aan heb gedacht om voor het wielrennen een aparte blog op te starten. Maar eigenlijk wil ik hier kunnen schrijven over alles wat me fascineert en daar hoort de koers nu eenmaal bij. Dus hopelijk vinden jullie dit toch een beetje boeiend 😉

Toch weet ik dat ik niet alleen ben. Want vandaag staan we massaal langs de kant van de weg, of op de top van een berg (of ja een Vlaamse heuvel dan toch ^^) om onze stem schor te roepen terwijl een groep renners één keer aan een immense snelheid passeert. De helft van de toppers zat verscholen in het pak en heb je dus gemist. Maar het bier smaakt eens zo goed na die vermeende aanblik van Sagan toch?

En wie niet langs de kant staat, omdat hij zijn zondagse croissant liever verwerkt terwijl hij de krant leest met koppen als Boonen zijn laatste Ronde of Wie klopt van Avermaet, zet zich in zijn zetel om per beklimming een nieuw glas uit te schenken en hopelijk niet naar het toilet te moeten op het moment van de cruciale ontsnapping. De Ronde, dat is magie, dat wisten ze 100 jaar geleden ook al.

Of ze nu de Koppenberg oprijden vandaag of op 1 november met iets plattere tubes, of ene Nino Schurter een duizelingwekkende afdaling neemt in die prachtige wielersport die, bij gebrek aan toppers, in ons Belgenlandje veel te weinig aandacht krijgt. Vergeet ook de vrouwen niet, zij zorgen elke keer weer voor een eigen portie spektakel.

Ik ben een koersmeisje en vandaag ga ik mij daar ook gewoon keihard naar gedragen. Vanuit mijn zetel naar de wedstrijd kijken en in die laatste kilometers net iets enthousiaster supporteren. Een zondag zoals zondag moet zijn, toch?

Kijk jij vandaag naar de Ronde?

Olympisch vuur

7 augustus 2016goanneliesLeave a comment

Hier stond eerst een post waarin ik mijn beklag deed over hoe weinig animo er leek te zijn voor de Olympische Spelen in Rio. Hieronder lees je een fragment uit die post. Maar op anderhalve dag kan er veel veranderen…

Misschien komt het, na het EK voetbal en de Tour De France, doordat we sportmoe zijn. Het EK heeft een serieuze kater achtergelaten bij veel sportminnende Belgen. Met alle respect voor dat Europees Kampioenschap, maar de Olympische Spelen zijn nog wel een paar categorieën hoger te plaatsen. Dit is het grootste sportevenement in de wereld. Hier is deelnemen belangrijker dan winnen. En we doen mee. En we kunnen winnen. In meerdere disciplines. Kijk naar hoe de Belgen de Tour mee gekleurd hebben. België is een land vol sporttalent (ja ook onze voetballers!), laten we daar aandacht aan besteden.

Misschien komt het doordat de media alleen maar negatief lijkt te berichten over de Spelen. Doemscenario’s over het Zika-virus bijvoorbeeld. Of angst voor een terroristische aanslag. En dan steeds weer die kwestie van doppinggebruik. Het feit dat Russische sporters eerst wel, dan niet, dan weer wel, weer niet en nu toch wel, maar niet helemaal, mogen deelnemen helpt Rio niet echt vooruit.

We doen mee en we kunnen winnen. Al moesten we eerst een teleurstelling wegwerken. Judoka Van Snick kwam in de 2de ronde niet voorbij de titelverdedigster Menezes. Een eerste medailledroom aan stukken.

Des te mooier was het moment dat Greg Van Avermaet als winnaar over de finish reed in Copacabana. GOUD. Goud, aan de rand van de Braziliaanse zon. Is er iemand in heel het universum die dit onze Greg niet gunt? Is er iemand die nu nog twijfelt aan het feit dat België het beste koersland ter wereld is?

Wat de Spelen verder ook nog mogen brengen, we hebben een eerste medaille. Een gouden medaille. En Rio is duidelijk nog niet voorbij. Vanmorgen stond ik op met het bericht dat Kirsten Flipkens Venus Williams heeft verslagen in de 1ste ronde van het tennis. Evi Van Acker is zich intussen in alle rust aan het voorbereiden op haar zeilrace. We mogen dan geen Europees Kampioen voetbal geworden zijn, op Olympisch niveau hebben we na één dag al indruk gemaakt.

Om nog even terug te komen op het afwezige enthousiasme voor Rio. Of je nu wel niet moet hebben van de Olympische Spelen, de waarheid is dat we nu meer dan ooit nood hebben aan dit toernooi. Al in 776 V.C. hadden de Grieken door dat sport zorgt voor verbinding. En laat verbinding nu net datgene zijn wat er in deze wereld nog te veel ontbreekt. Het maakt niet uit wat je afkomst, geslacht of sociale klasse is, er is iets wat alle deelnemers gemeenschappelijk hebben: passie voor hun sport. En passie is een toverwoord!

Als ik ooit een tattoo laat zetten zullen het de Olympische ringen zijn. De cirkels zijn natuurlijk niet toevallig gekozen. Verbinding. Laat verbinding en passie de twee woorden zijn die voor eeuwig aan Rio 2016 doen denken.