Mijn vorige werkupdate was misschien niet zo positief. Ik vertelde hoe ik mij moest aanpassen aan de veranderende groepsdynamiek door alle nieuwe mensen. En dat is nog steeds zo, want ook in 2019 zijn er alweer twee nieuwe collega’s bijgekomen. Daarnaast had ik het ook al eens over mijn twijfels of ik niet op sommige vlakken kenmerken van hoogsensitiviteit vertoon en dat werken in een kantoortuin of open office daardoor niet evident was.
Vandaar dat ik wel eens even een post wil wijden aan mijn relatie met onze kantoortuin. Toen ik 2,5 jaar geleden begon met werken vond ik zo’n open office echt heel fijn. Het zorgt voor een dieper contact met je collega’s. Je bent namelijk in dezelfde ruimte, maakt veel meer praatjes en het zorgt voor verbinding. Die verbinding had ik nodig na BAS, waar ik me een jaar lang niet zo oké voelde in de groep. Die verbinding zorgde er ook voor dat ik me snel thuis voelde.
Maar niet alles is rozengeur en maneschijn natuurlijk, ondertussen besef ik dat er ook nadelen zijn verbonden aan deze indeling. Vroeger zat ik op een hoek van de lange tafel die ons bureau doorkruist, vandaag zit ik in het midden. Meer mensen rondom mij en dat betekent ook meer lawaai. Daarnaast zit ik ondertussen in het meest extraverte team van allemaal (het strategieteam) en dat zijn de mensen die in de buurt zitten. Daarvoor zat er een developmentteam in de buurt en dat is toch wel iets anders ;). Vroeger waren er plaatsen over aan tafel, nu zitten we gewoon vol. Dus again, meer geluid. Was vroeger dan alles beter? Neen, dat is wat kort door de bocht.
Ik krijg nog steeds energie van de mensen rondom mij en vind het heerlijk dat er zoveel ruimte is voor smalltalk en verbinding. Maar ik leer mezelf elke dag beter kennen. Ik vertoon op het werk hoogsensitieve eigenschappen. Ik hoor namelijk alles. Ik luister onbewust heel wat gesprekken mee en dat leidt af. En hoe ouder ik word, hoe gevoeliger ik word voor geluid, zo blijkt.
Voor mijn 25ste verjaardag kreeg ik van enkele collega’s een zaagcactus. Als grapje uiteraard. (Dat is een plant ja en die staat mooi op mijn bureau, nog steeds, hij leeft nog, ik kan blijkbaar toch voor een plant zorgen. Oké oké, het is een collega die hem water geeft. Eigenlijk doe ik helemaal niks daarvoor. Maar hij leeft nog!). En soms komt die innerlijke zaagcactus in mij naar boven. Dan moet ik vragen of het wat stiller kan. Dan zijn er zoveel gesprekken, is er zoveel geroezemoes en wil ik nog dingen gedaan krijgen. Dan moet ik streng zijn. En soms vind ik dat heel erg, ik mag dan een van de weinige introverten zijn in mijn team (we zijn met 4 op een totaal van 9 nochtans), ik ben niet op mijn mondje gevallen. Soms moet er gewerkt worden. Maar het is vervelend om anderen hun smalltalk af te nemen.
Uiteindelijk ben ik dan toch gezwicht voor een koptelefoon. Niet geluidsbestendig, maar gewoon eentje om af en toe muziek te spelen en zo het geroezemoes te sussen. Ik was lang tegen een koptelefoon omdat ik in de flow van het kantoor wou zijn. Maar het woog te zwaar op mij. Ik kon het even niet meer.
Werk dan van thuis hoor ik je denken? Ik doe dat regelmatig, maar al na één dag mis ik de sfeer op kantoor enorm. Het is soms echt nodig om even te kunnen doorwerken, maar elke week een dag thuiswerken zou mijn ding niet zijn. Privé en werk gescheiden houden is dan ook niet zo evident.
Toch wil ik niet naar een systeem waarbij iedereen een eigen kantoor heeft of elk team apart zit. We zijn exploratief aan het kijken naar een nieuwe locatie en ergens heb ik schrik dat de indeling helemaal anders gaat zijn. Ik zou het nog altijd fijn vinden mochten alle teams vrij dicht bij elkaar zitten, maar dan in een iets meer geluidsisolerende ruimte ofzo. Dat in combinatie met wat meer plekjes om je terug te trekken zoals een buiten en wat verborgen hoekjes en kantjes zou voor mij helemaal werken.
Ik hou enorm van de sfeer op kantoor, ik hou ook enorm van mijn collega’s, extravert of niet. Maar ik besef dat ik sneller overprikkeld ben dan iemand anders en dat zorgt ervoor dat ik de laatste tijd iets anders moet tewerk gaan. Nog evenveel smalltalk, maar iets meer focus af en toe. En meer muziek in mijn leven, dat is zeker niet slecht.
Ik ben dus duidelijk nog op zoek naar een evenwicht. Mijn zaagcactus heeft water nodig, maar niet te veel want het blijft een cactus. Hetzelfde gevoel heb ik bij een kantoortuin, ik vind het fijn en heb het soms nodig, maar het mag niet te veel worden. Met mate, zoals alles in het leven.
Werk jij in een kantoortuin?