‘Datgene wat ik al mijn hele leven het liefst doe, fietsen, is mijn grootste nachtmerrie geworden.’ Najaar 2016. Een zeer openlijke Pauline Ferrand-Prévot in tranen na de Olympische Spelen in Rio De Janeiro. Een verre ereplaats tijdens de Olympische wegrit en een opgave in de mountainbikewedstrijd 14 dagen later zorgde dat ze met veel twijfels de Braziliaanse grond verliet.
Het jaar daarvoor won ze in minder dan 365 dagen tijd de regenboogtrui op de weg, in het veld en op de mountainbike. Dat was ongeëvenaard. En dat zal het nog wel een tijdje blijven. Uiteraard werden de Spelen het nieuwe hoofddoel. Wie zou haar daar wat doen?
Rio dus. Daar waar ze enkele weken voor de wegrit nog in een hevige publiekelijke discussie verwikkeld raakte met toenmalig wereldkampioene Elizabeth Armistead, Deignan tegenwoordig. Armistead kwam in opspraak met haar whereabouts, maar daar werd door de UCI geen gevolg aangegeven. Pauline vond dit niet kunnen en reageerde openlijk, waarna Lizzie zo elegant was om Pauline te verwijten dat ze een affaire heeft met een getrouwde man.
Die getrouwde man is trouwens Julien Absalon, tweemalig Olympisch en vijfmalig Wereldkampioen in de cross-country mountainbike. Een levende legende. Ik ben 24 en heb nooit anders geweten dan dat Absalon wereldbekerwedstrijden wint. Straffer dan Nys, dat staat vast. Helemaal niet zo dom van Pauline om zo’n man aan de haak te slaan. Het maakt haar alleen maar beter.
Tot hier is het dus allemaal een sprookje. En toen kwamen die fatale Spelen. Je zou denken dat ze de maanden nadien, na die nachtmerrie-uitspraak, niets meer van zich laat horen. Maar dan ken je Pauline niet. Een tijdje later plaatste ze een foto van haar nieuwe hondje. Ze heeft het hondje Rio genoemd. Rio. Relativeren dat kan de kleine blonde française als geen ander. Pauline had toen al lang mijn hart gestolen, maar dat hondje bezorgt me nog steeds een lach op mijn gezicht wanneer ze weer eens foto van hem post.
Ik maakte met haar kennis toen ze opdook in het veld. Ik die al jaren fan was, en dat nog steeds ben van Marianne Vos (die toen een blessure had en die winter niet zo geweldig zou presteren). Na Pauline’s eerste wedstrijd was ik al verloren. Amper een jaar ouder dan mezelf (ze nog steeds maar 25!), een prachtige stijl op de fiets en altijd die innemende glimlach. Ze reed een prachtig WK in Tabor en terwijl onze Sanne in de coulissen stond te wenen om een gemiste kans, straalde zij op dat podium. Sanne kon die dag niet dezelfde klasse opbrengen als het Franse talent. Gegokt en verloren, Sanne. Geen schande om van een iemand als Pauline te verliezen. Jouw tijd zou nog komen.
Ik bleef haar volgen. Op sociale media is Pauline gelukkig diezelfde innemende persoonlijkheid. Ze is niet het type renster om enkel haar overwinningen te posten. Dat hebben de dames sowieso veel minder dan de heren. Ze toont hoe ze echt is, ze doet zich niet anders voor. Een jaar na Tabor kwam ze niet in het veld wegens de voorbereidingen voor de Spelen, het jaar nadien ook niet, want niet bekomen van de pijnlijke naweeën van diezelfde Spelen. Ik leefde met haar mee. Het was pijnlijk om die gewonnen regenboogtrui in Tabor nooit één keer in het veld te mogen aanschouwen.
Deze zomer stond Pauline er terug. Nog niet helemaal op haar oude topniveau, maar ze reed wel netjes tussen de toppers. Op het WK in Bergen pareerde ze een eerste belangrijke versnelling van de Nederlandse dames. De tweede beslissende versnelling miste ze. Een week daarvoor haalde ze een tweede plaats op het WK Mountainbike. Net als Julien trouwens. Aan zilver geen gebrek ten huize Absalon – Ferrand-Prévot.
Ik durfde niet meer hopen dat ze opnieuw in het veld zou verschijnen. Maar stiekem bouwde ze ook in deze discipline aan haar comeback. En toen was ze daar plots en niet zomaar om zich te amuseren. Een vierde plaats in Essen en winst in de moeder van alle crossen, Overijse. Haar blonde vlecht onder de modder, de tegenstand door de vele valpartijen ook, maar Pauline’s lach blijft stralen. Of ze het WK gaat rijden? ‘Peut–être’.
Wees maar zeker dat ze rijdt in Valkenburg. Geen enkele kampioen, ook vrouwen niet, laat een titel liggen. En dat ze kans maakt daar bestaat geen twijfel over. Marianne en Sanne gaan hun werk hebben aan haar. En ik zit als supporter met een luxeprobleem.
Ja, ik ben supporter van een française. Pauline is de naam. U leert maar best een mondje Frans om die dubbele achternaam van haar uit te spreken. Dat gaat nog van pas komen.