Het is eigenlijk nog niet zo lang geleden. De tijd dat ik de actualiteit intensief volgde. Tijdens mijn eerste jaar op de unief, met niet alleen communicatie- maar ook politieke vakken, werd gezegd dat het nieuws volgen goed zou zijn voor je resultaten. Om alle actuele voorbeelden in de les te begrijpen begon ik dus elke dag braaf de actualiteit te volgen.
In het derde jaar koos ik voor allemaal politieke vakken als keuzevakken. Internationale organisatie, by far mijn favoriet, belichtte organisaties zoals de VN, NAVO, IMF… Plots begreep ik nog veel meer van die politieke artikels online. Ook op vakken als bestuurskunde en overheidsmanagement waardoor ik moeiteloos onze 6 regeringen en parastatalen en intercommunalen uit elkaar kon houden, kijk ik soms met weemoed terug. Mijn nerdie kant leefde op.
Ik heb zelfs heel lang getwijfeld om een extra master politieke wetenschappen te gaan studeren. Ik besefte gelukkig dat dit niet meteen een job zou opleveren en koos voor het meer praktische BAS. Maar ik heb lang spijt gehad dat ik die master nooit zou kunnen volgen. Het zou een jaar puur uit interesse geweest zijn. Voor mezelf. En dat leek heel aanlokkelijk. Vandaag heb ik geen spijt meer van die beslissing.
Tijdens BAS was ik amper thuis en ineens had ik veel minder tijd om het nieuws te volgen. Bovendien kon ik niet altijd meer mee met het politieke nieuws. Ik herinner mij autoritjes naar mijn stage waar het radionieuws mijn enige bron was van wat er in de wereld gebeurde. De aankondiging van de aanslagen in Brussel staat me nog bij alsof het gisteren was.
Journalistiek was trouwens een andere optie, want schrijven bleek ineens wel iets voor mij. Naast het feit dat de kans sowieso klein zou geweest zijn dat ik überhaupt aan een job in de journalistiek geraakt was, ben ik nog blijer dat ik deze keuze niet gemaakt heb. Ik zou geen job in de journalistiek willen, het zou me ziek maken.
Vandaag ben ik geëvolueerd naar een bijna complete nieuwsmijder. Tv-nieuws kijk ik al heel lang niet meer (want ik ben nooit thuis om 7 en ik kijk liever andere dingen terug). Online scroll ik nog amper door de kranten, ik denk dat ik nog wel een krant volg op Facebook, maar aangezien die app niet meer op mijn telefoon staat… In de auto speel ik voornamelijk mijn eigen muziek, want ik kan niet meer tegen al dat getetter.
Ik kan het niet meer opbrengen om naar het nieuws te kijken/luisteren/lezen. Ja, het vraagt tijd en energie die ik misschien niet heb, maar dat is het niet alleen. Ik volgde namelijk geen politieke richting, maar een communicatierichting. En dan word je dood geslagen met de effecten van de media en vooral met framing en de manier waarop alles eenzijdig wordt getoond in de media.
Om een lang verhaal kort te maken: ik kan geen nieuws meer volgen omdat ik dan niets anders doe dan mij opwinden over de onjuistheid, foute representatie of subjectieve woordenschat die gebruikt wordt. Ik erger mij zo hard aan de media dat ik tegen de tv of het computerscherm begin te roepen. Hoe zaken op de agenda gezet worden. Zoals hoe wij ineens massaal, en enkel in februari, bezig zijn met wel/geen alcohol drinken (as if?). Hoe mensen bang gemaakt worden. Hoe bepaalde groepen van de maatschappij weergegeven worden. Hoe er überhaupt groepen gemaakt worden. Hoe cijfers uit wetenschappelijk onderzoek misbruikt worden om toch maar dat ene feit dat ze willen bewijzen te staven (causale verbanden, niet elke journalist heeft er kaas van gegeten).
Ik haal de trucjes er zo uit. Daarom lees ik ook zo weinig thrillers, omdat ik de stilistische trucjes om mensen verdacht te maken ook nogal makkelijk onderschep. Wel, dat is met de media ook zo. Mijn energie kan wel anders gebruikt worden dan me elke dag op te winden over het nieuws. Dus ik volg het niet meer. Dat wil niet zeggen dat ik niet weet wat er in de wereld gebeurt. Je pakt altijd dingen mee. Om bv. de klimaatdiscussie en Trump kan je niet heen, hoe graag ik dit soms ook zou willen (vooral in het geval van Trump dan).
Maar het zijn voor mij vluchtige stukjes informatie waar ik me niet langer in vastbijt. Het is een beetje zoals het weer. Je weet wat je mag verwachten als je naar buiten gaat, maar af en toe mispak je je eens en is het wat kouder dan gedacht. En dan sta je toch weer te roepen op de pers.
Nieuws mijden heeft me meer rust gebracht. Paradoxaal genoeg voel ik me er ook meer betrokken door met de wereld. Ik ben volop bezig met de mensen rondom mij. Met de zaken die me echt boeien. En dat maakt mijn leven rijker. Wat echt telt in het leven, daar ga je namelijk altijd wel tijd voor maken.
Volg jij het nieuws intensief?