Vrij recent haalde een Instagramaccount het nieuws. Deze keer geen BV die zijn liefdesleven uit de doeken deed of een te blote foto postte. Het account Insta-repeat lijst in elke foto die ze posten 12 andere foto’s van echte Instagrammers op die wel heel erg op elkaar lijken.
12 mensen in dezelfde kleur jas in een kano met hun rug naar de camera. 12 mensen staan in de opening van een rots of bovenop een rots uitkijkend over een vlakte. 12 mensen in het midden van de weg. Of in het midden van een brug. Altijd weer die rug naar de camera. 12 foto’s genomen binnenin een tent met zicht op de rivier. Een rood huisje in de natuur…
Bron: Insta-repeat
En van al deze dingen was het niet eens moeilijk om 12 foto’s te vinden. Er zijn er honderden in exact hetzelfde kader gepost via de populaire app.
Het is op zijn minst freaky te noemen. Maar de media zouden de media niet zijn als ze het allemaal nog een beetje willen opkloppen. Het zou zogezegd een account zijn dat kritiek heeft op hoe weinig origineel we zijn op dit visuele sociaal medium. Dat het creatieve Instagram oncreatief is geworden. Dat we allemaal hipsterreizigers zijn die met dezelfde foto’s thuiskomen.
Het account tagt ook steeds de 12 mensen van de foto’s en sommigen nemen dat niet bepaald goed op. Het lijkt een aanval op hun creativiteit en ze voelen zich in hun hipstergat gebeten.
Maar eigenlijk is het gewoon een mooi account om te volgen. Het legt iets diepers bloot. Niet dat de eenheidsworst ons creatief brein kapotmaakt. Neen, het toont aan dat we allemaal hunkeren naar het gevoel om er bij te horen. Om iets te creëren waarvan je weet dat het aanvaard zal worden. Dat het je bevestiging zal geven.
Wij zijn sociale dieren. Wij doen dingen voor, met en door anderen. Een foto maken puur voor onszelf, eigenlijk bestaat dat niet. Je maakt een foto van een bepaalde belevenis om het te delen met iemand die er op dat moment niet bij is. En ja: ook om dat moment te behouden en die herinneringen tastbaar te maken. Maar wees eens eerlijk, hebben we die foto’s echt nodig om een herinnering op te slaan? Ik denk dat foto’s zelfs een herinnering vervagen. Op een foto zie je niet dat je net 3 bussen hebt moeten nemen om ergens te geraken of die dag barstende hoofdpijn had. Dat zijn details die vervagen. Het moment aan die waterval met je gele regenjas wordt door de foto mooier dan het eigenlijk echt was.
Door dit account lijken we verwikkeld in een grote eenheidsworst van mensen die elkaar naapen, maar eigenlijk zijn we gewoon allemaal op zoek naar bevestiging. Die is fysiek niet altijd makkelijk te verkrijgen, maar online kan iemand aan de andere kant van de wereld jouw foto een hartje geven. En of we dat nu willen toegeven of niet: elke like of reactie doet ons goed voelen. En laat dat nu net het resultaat zijn waarop ons brein staat geprogrammeerd. Jezelf gewaardeerd voelen.
Ik heb zolang een haat-liefde verhouding gehad met Instagram. Het gevoel dat ik een perfecte foto moet nemen voor ik aan een beetje likes raak. Ik postte dus ook al lang helemaal niks meer. Ik heb de laatste jaren een massa foto’s gemaakt en vaak zitten daar echt mooie plaatjes tussen. Ik had alleen niet de nood om deze te posten en door mijn volgers hun referentiekader van perfect te laten gaan. Voor mij was die foto perfect, ik hoefde niemand die me zei dat dit niet zo was.
Toen het lief en ik op Malta door de historische stad Mdina aan het wandelen waren herkende ik ineens een plekje. “Dit is the famous blue door” zei ik. Het lief snapte niet waar ik het over had, maar vond het bij nader inzien inderdaad een mooie gevel met de kleur van de deur en de felle paarse bloemen.
“Neem eens een foto van mij.” vroeg ik. “Dan zal ik je later laten zien waarover ik het heb.” Als volleerd hipster ging ik aan de deur staan poseren, wat ik normaal niet zo snel doe. En met “volleerd hipster” bedoel ik allesbehalve hipster want met mijn flueroze loopschoenen onder mijn felgeel kleed en met bezweet voorhoofd zal ik niet meteen de hoofdprijs winnen in de Instagrampoppemiekeswedstrijd.
En toen deed ik Instagram open op de locatietag Mdina en vond ik dit:
Het gaat eindeloos door, die foto’s van mensen aan het blauwe deurtje. Het is de meest geinstagramde (is dat een werkwoord?) locatie van het stadje. Het lief snapte daardoor meteen wat ik had bedoeld met ‘famous blue door’. Dit deurtje zou perfect op Insta-repeat kunnen. Deze foto heeft me terug doen lachen met Instagram en het allemaal doen relativeren.
Sinds kort post ik af en toe foto’s die ik met mijn camera heb genomen, de laatste jaren of zelfs vrij recent. Niet met mezelf op, gewoon foto’s die ik zelf mooi vind. En die ik wil delen. En nee, ik heb niet veel likes. En nee, de foto’s zijn ook niet origineel. Mijn feed lijkt zelfs waarschijnlijk op die van jou. So what? We lijken allemaal op elkaar en dat is net goed. Ik vind het te leuk om foto’s te nemen om die in een onaangeraakt mapje op mijn computer te laten staan (en ik zit heel erg achter met mijn fotoboeken).
Druk de volgende keer bij een leuke foto in je tijdlijn wat sneller op dat hartje. Ook al heb je die foto al gezien en snak je zelf naar vakantie. Waardering geven doet minstens evenveel deugd als waardering krijgen.
Ben jij actief op Instagram of net niet?